Υπό την επιβλητική αιγίδα της εταιρείας Zentropa του Λαρς Φον Τρίερ, ο Κώστας Ζάπας δεν εγκαταλείπει την αιρετική οδό που τον έκανε γνωστό, αλλά αφήνει πίσω την ακραία τάση συμβολικού σμπαραλιάσματος της κλασικής κινηματογραφικής φόρμας που επέδειξε στα «Τhe Last Porn Μovie» και «Uncut Family».

Οι «Μικρές Ελευθερίες» του κινούνται σε ένα συγκριτικά πιο ρεαλιστικό έδαφος, το οποίο όμως παραμένει άγριο, τραχύ, σχεδόν ενοχλητικό, θυμίζοντας τελικά τον πρωτόγονο ρεαλισμό ενός Παζολίνι σε ταινίες όπως το «Χοιροστάσιο» ή ο «Οιδίπους Τύραννος». Κι εκεί ακριβώς ξεκινούν τα προβλήματα για τον Ζάπα, αφού το σύμπαν του είτε ενδίδει υπερβολικά εύκολα στο φλερτ με την τραγική αλληγορία είτε απλούστατα μοιάζει να ναρκισσεύεται με την ικανότητά του να ενοχλεί.

Ανακαλύπτοντας την κόλαση της άλλης, κρυφής (;) Ελλάδας σε μεγαλεπήβολες αναλογίες με την αρχαιοελληνική τραγωδία ή σε εικόνες εξόφθαλμα επιθετικές, οι «Μικρές Ελευθερίες» ξεχνούν ότι συνήθως το μεγαλύτερο σοκ στο σινεμά μεταδίδεται με ψιθύρους και μικρές, υπόγειες συνωμοσίες.

Μια ματιά στη βία α λα Χάνεκε ή στον τρόπο που η Μαργκερίτ Ντιράς μπορεί να προκαλέσει φρίκη δείχνοντας τα δάχτυλα ενός αγοριού που παίζει πιάνο, μπορεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο για την αποτελεσματικότητα της «αόρατης» βίας. Αλλά από την άλλη, η σύγκριση με τα παραπάνω ονόματα ίσως να είναι ένα είδος εγκωμίου της αποτυχίας του Ζάπα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ