Το καινούργιο, αναπάντεχο πόνημα του πολυσχιδή Ντέμι («Η Σιωπή Των Αμνών»)δεν είναι μια μεγάλη εμπειρία, από εκείνες που σε κερδίζουν επιθετικά, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είναι, αντίθετα, ένα μικρό βίωμα, από εκείνα που σκαλώνουν στο μυαλό με το πέρασμα του χρόνου και, καθώς απλώνονται στη μνήμη, αποκαλύπτουν την πραγματική τους αξία.

Γυρισμένο σαν απόγονος του Δόγματος (μόνο απολύτως απαραίτητα κοψίματα στο μοντάζ, μέγιστη εκμετάλλευση του φυσικού φωτός, μουσική ενσωματωμένη στη δράση) ή, όπως ο ίδιος ο Ντέμι λέει, «σαν ντοκιμαντέρ», χαρακτηρίζεται από ορμητική ειλικρίνεια και αφοπλιστική αμεσότητα που σπάνια κατοικούν στο σινεμά μυθοπλασίας. Με μοναδική του έγνοια τους αξιαγάπητους, αν και περιστασιακά άκρως εκνευριστικούς, ήρωές του και το διαφορετικό αλλά πάντα δαιδαλώδες συναισθηματικό φορτίο καθενός από αυτούς.


Επικεντρωμένο στις ενστικτωδώς ρευστές, ακούρδιστες ερμηνείες των θαυμάσιων ηθοποιών - ανθρώπινων πλασμάτων του. Με πρωταγωνίστρια μια ευπρόσδεκτα τσαλακωμένη Χάθαγουεϊ («Το Μυστικό Του Brokeback Μountain», «Ο Διάβολος Φοράει Ρrada»), η οποία βγαίνει επιτέλους θριαμβευτικά από τη σκιά των χαρισματικών συμπρωταγωνιστών της (ΝτεΒιτ, Εργουιν και Γούινγκερ στη συγκεκριμένη περίπτωση), πλάθοντας μια οδυνηρά και συνάμα απολαυστικά ατελή Κιμ, που σου σπαράζει την καρδιά και ταυτόχρονα σου σπάει τα νεύρα με τον άτσαλο, αλλά από καρδιάς αγώνα της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.


Με κινητήριο δύναμη το ανοιχτόμυαλο κι όμως πεισματικά γειωμένο στην πραγματικότητα, πολυεθνικό σενάριο της Λιούμετ, που σε ένα γάμο χωρά όλες τις φυλές, τις θρησκείες και τις μουσικές του κόσμου. Και σκηνοθέτη-ενορχηστρωτή τον Ντέμι, που αφουγκράζεται όλη την οκτάβα των εντάσεων και των λεπτών ισορροπιών στην παραγνωρισμένη από το σινεμά σχέση μεταξύ δύο γυναικών αδερφών, ενώ παράλληλα φτιάχνει ένα εύστοχο πορτρέτο μιας αληθινής, δυσλειτουργικής οικογένειας: των σύγχρονων ΗΠΑ, της ανθρωπότητας ολόκληρης ή απλά της δικής σου.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ