Νιου Μέξικο, 1882. Παρακολουθούμε τη ζωή του σερίφη Βέρτζιλ Κόουλ (Εντ Χάρις) και του βοηθού και συνεργάτη του Έβερετ Χιτς (Βίγκο Μόρτενσεν), γνωστών ειρηνοποιών στις άναρχες πόλεις που ξεπηδούν στην αδάμαστη ύπαιθρο. Στη μικρή κοινότητα μεταλλευτών της Απαλούζα, ένας αδίστακτος, ισχυρός ιδιοκτήτης ράντσου, ο Ράνταλ Μπραγκ (Τζέρεμι Άιρονς) έχει αφήσει την ομάδα παρανόμων του να φέρει το χάος στην μικρή πόλη.

Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του σερίφη της Απαλούζα, ο Κόουλ και ο Χιτς αναλαμβάνουν να φέρουν τον δράστη ενώπιον της δικαιοσύνης. Κι ενώ πασχίζουν να αποκαταστήσουν την έννομη τάξη και να επιβληθούν στην πόλη χρησιμοποιώντας την τόλμη και τα όπλα τους, ο Κόουλ και ο Χιτς θα γνωρίσουν την προκλητική νεοφερμένη Άλισον Φρεντς (Ρενέ Ζελβέγκερ), οι αντισυμβατικοί τρόποι της οποίας απειλούν τόσο την πρόοδό τους, αλλά και την από δεκαετίας συνεργασία τους.

H δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα -μετά το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Pollock»- του ταλαντούχου Εντ Χάρις μας γυρίζει πίσω στο κλασικό γουέστερν, εκεί όπου κρατεί για τα καλά η αέναη μάχη των καλών με τους κακούς. Το έργο στηρίζεται σε αξιοπρεπείς ερμηνείες, καθώς έχει ένα δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο, αυτό του Χάρις με τον Βίγκο Μόρτενσεν, έναν πειστικό κακό, τον Τζέρεμι Άιρονς, ενώ δεν απουσιάζουν όλα τα απαραίτητα συνθετικά στοιχεία που πρέπει να έχει μία ταινία του είδους που σέβεται τον εαυτό της: ντεσπεράντος, ινδιάνους, σαλούν, σερίφηδες, αμφιβόλου ηθικής γυναίκες κ.π.ά.

Ο Εντ Χάρις με τη σκηνοθετική του ματιά καταφέρνει να δημιουργήσει μία ταινία με ατμόσφαιρα άγριας δύσης και να διατηρήσει μία υπόγεια ένταση και ένα αρκετά καλό ρυθμό που με τίποτα ωστόσο δεν μπορούν να συγκριθούν με τον ογκόλιθο των «Ασυγχώρητων» ή το πολύ καλό περσινό «3:10 To Yuma». Το χαλαρό σενάριο που πολλές «μπάζει» και αφήνεται στα κλισέ του είδους, ο χαρακτήρας της Ζελβέγκερ, γύρω από την οποία εκτυλίχθηκε η παράλληλη πλοκή της ταινίας και τα αδικαιολόγητα χαλινάρια στη δράση είναι τα βασικά μειονεκτήματα της ταινίας που την καθήλωσαν.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]