Μοιρασμένη ανάμεσα στο αστικό παρόν της θορυβώδους Νέας Υόρκης ή των τουριστικών Δωδεκανήσων και στο βουκολικό παρελθόν της νησιωτικής, ελληνικής επαρχίας, η «Αθανασία» (όπως ήταν ο μονολεκτικός και εξαιρετικά υπαινικτικός, αρχικός τίτλος της ταινίας) παρουσιάζει συμπτώματα σχιζοφρένειας.

Αφενός, όσα συμβαίνουν 30 χρόνια πριν μοιάζουν να λαμβάνουν χώρα τον προ-προηγούμενο αιώνα (!), καθώς δεν υπάρχει καμία πειστική ένδειξη πως ενώ τα 70s παρέσερναν τον πλανήτη στους ξέφρενους ρυθμούς τους, οι ορεινές κοινότητες του νοτιοανατολικού Αιγαίου επέμεναν σε έναν σχεδόν αρχαίο, ασκητικό (άνευ ηλεκτρικού) τρόπο ζωής.

Αφετέρου, η άγρια ομορφιά, η υποβλητική ατμόσφαιρα και οι εγκυμονούσες σιωπές που δίνουν πνοή και νόημα στα πλάνα του παρελθόντος, απουσιάζουν από τις παραλίγο άτεχνες, αμήχανες και αβαθείς σκηνές του παρόντος. Προδίδονται έτσι τα... Αγγελοπουλικά ένστικτα αλλά και τα δημιουργικά όρια ενός σκηνοθέτη που επιμένει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα τοπία παρά για τους ήρωες του, αν και το νυν σεναριακό του πόνημα δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια ταινία χαρακτήρων.

Ιωάννα Παπαγεωργίου