Η καθαρόαιμη κωμωδία δεν έχει ανάγκη από σεμνοτυφίες και πολιτικές ορθότητες. Απαιτεί από τον θεατή να αφήσει στην άκρη τη σοβαροφάνεια και συχνότατα το καλό γούστο του και να αφεθεί σε μια λυτρωτική διαδικασία ισοπέδωσης των πάντων. Αυτή την αντίληψη υιοθετεί ο Στίλερ στην καινούργια του ταινία.

Η «Καταιγίδα» του είναι ευπρόσδεκτα προσβλητική και έξυπνη στον τρόπο που παρωδεί κλασικές κινηματογραφικές συμβάσεις, σατιρίζει τους ωφελιμιστικούς μηχανισμούς του Χόλιγουντ και χλευάζει την εμπορευματοποίηση της σύγχρονης βιομηχανίας του θεάματος. Δεν ισχυρίζεται, φυσικά, τίποτα πέραν του προφανούς. Πετυχαίνει όμως στην σάτιρά της, επειδή αντιλαμβάνεται τη φύση των ταινιών, τον τρόπο που γίνονται και τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω τους. Αυτό που στερείται είναι το ιδανικό σενάριο που θα έκανε το φιλμ κάτι παραπάνω από μια σειρά απολαυστικά ιδιόρρυθμων καταστάσεων και χαρακτήρων που δύσκολα επαληθεύουν τις αρχικές κωμικές υποσχέσεις τους.

Ως αντίδοτο προσφέρει, εντούτοις, κάμποσα εξαιρετικά ευρήματα: τα ξεκαρδιστικά διαφημιστικά που συστήνουν εμπνευσμένα τους ήρωες πριν το ξεκίνημα της ταινίας, έναν μανιώδη Τομ Κρουζ όπως υποδύεται έναν άξεστο και υβριστικό μεγαλοπαραγωγό και βέβαια τον Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ να ενσαρκώνει τελειομανή Αυστραλό ηθοποιό που, για τις ανάγκες του ρόλου του, μεταμορφώνεται κατόπιν επεμβάσεως σε μαύρο! Πρόκειται για μια σπουδαία από κάθε άποψη ερμηνεία και τον σημαντικότερο λόγο για τον οποίο η ταινία του Στίλερ θα μνημονεύεται για καιρό.

Λουκάς Κατσίκας