Το «Φωνές από το Υπόγειο» δεν περιγράφεται εύκολα με έναν συγκεκριμένο προσδιορισμό: θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα κομμάτι από την Ιστορία, ένα κομμάτι ποίησης, ένα κομμάτι ζωγραφικής, αλλά και ένα κομμάτι σινεμά.

Πρόκειται για ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό κολάζ, που αποτελείται από μαρτυρίες σχετικά με την άντεργκραουντ ελληνική σκηνή των δεκαετιών του '60 και του '70, την ψυχεδέλεια στα εικαστικά και τον κινηματογράφο, καθώς επίσης τα λογοτεχνικά πειράματα που προέκυψαν μέσα από τη μίξη μπιτ και σουρεαλισμού στην ποίηση.

Ταυτόχρονα, είναι και μια δημιουργική συζήτηση για την - άλλες φορές αθέατη και άλλες φορές υπόγεια - καλλιτεχνική δράση προσωπικοτήτων σαν τον Λεωνίδα Χρηστάκη, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον Δημήτρη Πουλικάκο. Ολων όσων, δηλαδή, άφησαν ένα ιδιαίτερο στίγμα στα ελληνικά πολιτιστικά δρώμενα, με την προσπάθειά τους να αλλάξουν τον κόσμο μέσω της δύναμης της τέχνης.