Ένα τροχαίο δυστύχημα κόβει το νήμα της ζωής για τους γονείς της Έρικα (Κλαούντια Γκάλι), λίγες ώρες αφού έχει φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί με τον Πάτρικ (Ρίτσαρντ Ούλφσατερ), έναν πρώην αστυνομικό. Μερικούς μήνες μετά, ένας άγνωστος άνδρας την επισκέπτεται γνωστοποιώντας της πως είναι ο ετεροθαλής αδερφός της από την πλευρά της μητέρας της.
Όμως ο ξαφνικός θάνατος του τελευταίου οδηγεί την Έρικα να σκαλίσει το παρελθόν της μητέρας της. Στα πράγματά της βρίσκει έναν ναζιστικό σιδηρούν σταυρό. Αναζητώντας την αλήθεια για τον χαμένο αδερφό της και τα μυστικά της μητέρας της, βυθίζεται με τον σύζυγό της σε μία ολοένα και πιο επικίνδυνη υπόθεση που κρατά από τις σχεδόν ξεχασμένες μέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αναπτυγμένο λογοτεχνικά, με μία τυπική αφήγηση αστυνομικού μυθιστορήματος σκανδιναβικής υφής, το «Παιδί από τη Γερμανία» του Περ Χάνεφχορντ μεταφέρει στο πανί το ομώνυμο μπεστ σέλερ της Καμίλα Λάκμπεργκ.
Τοποθετημένο στην ιδιαίτερη πατρίδα της συγγραφέως, την κωμόπολη Φιελμπάκα της Σουηδίας, το φιλμ στήνει γύρω από την κεντρική ηρωίδα (το alter ego της Λάκμπεργκ) ένα σκηνικό μυστηρίου που προοδευτικά γίνεται τόσο απειλητικό όσο και αποκαλυπτικό.
Για την Έρικα, η επαναπροσέγγιση με τις ρίζες της περνά μέσα από τα άγνωστα νεανικά χρόνια της μητέρας της. Με αλλεπάλληλες αναδρομές στο παρελθόν της τελευταίας και της παρέας της από τον καιρό του πολέμου, η αλήθεια περνά μέσα από πτώματα, παλιά και νέα.
Αυτά «δείχνουν» πρόσωπα και καταστάσεις που αναθεωρούν συστηματικά την πλοκή, προτού φωτίσουν τελικά τις ναζιστικές παραφυάδες, οι οποίες ακόμα ζουν καμουφλαρισμένες στη σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία.
Οι παραπάνω γραμμές αρκούν, για να φέρουν στο μυαλό την τριλογία «Millennium», την εξαιρετικά δημοφιλή σειρά μυθιστορημάτων του Στιγκ Λάρσον που γνώρισε την ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά τόσο συνολικά ως ευρωπαϊκή συμπαραγωγή όσο και ως προς το πρώτο μέρος της με «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» του Ντέιβιντ Φίντσερ.
Οι θεματικές ομοιότητες - πρωτίστως με «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» - φέρνουν σε δυσχερή θέση «Το Παιδί από τη Γερμανία», ειδικά από τη στιγμή που οι επιφανειακές ανατροπές και η πενιχρή επιμέλεια στους χαρακτήρες (ειδικά τους «κακούς») καθιστούν το ντεμπούτο του Χάνεφχορντ σε μεγάλου μήκους μία άνευρη κινηματογραφική εμπειρία.
Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από ό,τι θεωρητικά θα προσμέναμε από μία ταινία με βαθύτερο θέμα τις καλά καμουφλαρισμένες ρίζες του φασισμού στην Ευρώπη του σήμερα.
