Η Ρόουζ Χάθαγουεϊ και η Λίζα Ντραγκομίρ δεν είναι δύο συνηθισμένα δεκαεπτάχρονα κορίτσια και η ακαδημία του Αγίου Βλαντιμίρ δεν είναι ένα συνηθισμένο σχολείο. Είναι ένα κρυφό μέρος στα απάτητα δάση της Μοντάνα, όπου οι νεαροί βρικόλακες, τα Μορόι, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους και τα Νταμπίρ, μισά άνθρωποι και μισά βαμπίρ, εκπαιδεύονται ώστε να τους προστατεύουν.
Η 17χρονη Ρόουζ Χάθαγουεϊ (Ζόι Ντατς) είναι Νταμπίρ και η αποστολή της είναι να προφυλάσσει την καλύτερη της φίλη Λίζα Ντραγκομίρ (Λούσι Φράι), η οποία είναι η πριγκίπισσα των θνητών βαμπίρ Μορόι.
Εκτός από τις συνηθισμένες κολεγιακές ίντριγκες, τους άκαρπους έρωτες και τη σχολική βία, η Λίζα και η Ρόουζ πρέπει να αντιμετωπίσουν και περίπλοκες κοινωνικές ισορροπίες. Η Ρόουζ θα θυσιάσει τα πάντα για να προστατεύσει την Λίζα από αυτούς που σκοπεύουν να την εκμεταλλευτούν, αλλά και από τα αθάνατα, κακεντρεχή βαμπίρ Στριγκόι που καταδιώκουν το είδος της.
Μετά την τεράστια επιτυχία του φραντσάιζ του «Twilight», τα εφηβικά μυθιστορήματα έγιναν η νέα μανία του Χόλιγουντ. Κάποια, όπως τo «Hunger Games», έτυχαν αξιοπρεπέστατων κινηματογραφικών μεταφορών. Τα περισσότερα, όμως, όπως τα «Θανάσιμα Εργαλεία: Η Πόλη των Οστών», κατέληξαν να είναι ό,τι ακριβώς και το «Twilight»: ένα μπερδεμένο και αθέλητα αστείο μπαστάρδεμα κλασσικών μύθων (βρικόλακες, λυκάνθρωποι και τα ρέστα) με το βλέμμα σε ένα αμιγώς κορίτσιστικο κοινό.
Το «Vampire Academy» ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Βασισμένο στην ομώνυμη σειρά βιβλίων, και φτιαγμένο αποκλειστικά για να ξεκινήσει άλλο ένα μετριότατο φραντσάιζ, το φιλμ είχε τουλάχιστον την τύχη να καταλήξει στα χέρια των αδερφών Γουότερς, του σεναριογράφου Ντάνιελ – υπεύθυνο για το εφηβικό cult classic «Heathers» (1989) – και του σκηνοθέτη Μαρκ – υπεύθυνο για το εφηβικό cult classic «Mean Girls» (2004).
Δεν λέω ότι η ταινία είναι καλή. Ούτε κατά διάνοια. Πόσο καλή μπορεί να είναι μια ταινία που μιλά για θνητά βαμπίρ (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και στα 80’s θα μεταφραζόταν ως «Η Μεγάλη των Βρικολάκων Σχολή»;
Αλλά λίγο η αφίσα με το επικό tagline «They suck at school» (που ανέλπιστα βρήκε σωστότατη μετάφραση στο «Πάντως δεν διψάνε για γνώση»), λίγο το ότι είδα την ταινία σε μια προβολή γεμάτη πωρωμένες 15χρονες φαν των βιβλίων που δεν σταμάτησαν να ουρλιάζουν και να κανιβαλίζουν ακόμα και μετά το τέλος της, και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάποιες αρετές.
Το «Vampire Academy» είναι μια απείρως πιο διασκεδαστική και ειλικρινής ανάγνωση του βαμπιρικού μύθου για έφηβα κορίτσια απ' ό,τι θα μπορούσε να είναι ποτέ το «Twilight». Εδώ δεν έχουμε μια συντηρητική παραβολή για τη σημασία της σεξουαλικής αποχής και της αιώνιας αγάπης - εδώ έχουμε ένα «Gossip Girl με κυνόδοντες». Σχολικές στολές, κλίκες, κακίες, φάρσες, φήμες, παιχνίδια δύναμης και δημοφιλίας, bitch fights, τρίο, βιτριολικές ατάκες, και γενικότερα όλη η λυκειακή εμπειρία στην βαυκαλιστική, drama queen υπερβολή της.
Αγκαλιάζοντας την camp φύση του, το φιλμ δεν παίρνει στιγμή τον εαυτό του στα σοβαρά και δημιουργεί την αίσθηση μιας παιχνιδιάρικης κωμωδίας. Με κύριο όχημα μια μαγκιώρα πρωταγωνίστρια με σαρδόνιο χιούμορ (που ερμηνεύει όσο καλύτερα γίνεται η Ζόι Ντατς), η ταινία καταφέρνει να περνά πολύ πιο ευχάριστα απ’ όσο κανείς θα περίμενε. Για όσο, τουλάχιστον, δεν ασχολείται με την υπερφυσική περιπέτεια στο κέντρο της ιστορίας.
Γιατί όταν προσπαθεί να συστήσει έναν πολύπλοκο κόσμο διαφόρων τύπων βαμπίρ, συστημάτων μαγείας, και βαμπιρικής-βασιλικής γενεαλογίας, καθώς και μια πλειάδα χαρακτήρων, η ταινία καταλήγει να δείχνει απόλυτα βεβιασμένη. Οι σκηνές εναλλάσονται άχαρα, η δράση προχωρά με το έτσι θέλω, και τα πάντα δείχνουν να συμβαίνουν χωρίς απολύτως κανένα λόγο (με απόγειο την πιο άκυρη και γελοία σκηνή σεξ που έχω δει τελευταία). Το μπερδεμένο σενάριο, τα κακά εφέ, η φτηνή τηλεοπτική αισθητική, οι ως επί το πλείστον κακές ερμηνείες και οι απόλυτα κενοί χαρακτήρες δεν βοηθάνε, βέβαια.
Κρίμα, γιατί θα μπορούσαμε να ήμασταν μάρτυρες ενός μικρού καλτ διαμαντιού, αν δεν υπήρχε το άγχος για τη δημιουργία άλλης μιας ανόητης σάγκα. Σε μια σκηνή της ταινίας η Ρόουζ επιπλήττει τη Λίζα λέγοντας της ότι ασχολείται περισσότερο με τις σχολικές ίντριγκες παρά με όλα τα άλλα κοσμογονικά που συμβαίνουν γύρω τους. Δυστυχώς για εμάς, οι δημιουργοί δεν κάνουν το ίδιο.
