Στην Ισπανία των τελών του 19ου αιώνα, η Χοάνα Πρατς (Μπάρμπαρα Χουενάγα), πάσχουσα από αγνωσία, μία σπάνια νευρολογική ασθένεια που διαταράσσει την αντιληπτική ικανότητα (όραση, ακοή και αφή), βρίσκεται στο επίκεντρο μιας μυστικής διαμάχης που αφορά σε μία ξεχασμένη πρωτοποριακή πατέντα του βιομήχανου πατέρα της, Αρτούρ Πρατς (Σέρζι Ματέου).
Πρόκειται για την έρευνα του τελευταίου πάνω σε μία σειρά οπτικών φακών, γεγονός που είχε προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον τόσο της επιστημονικής όσο και της βιομηχανικής κοινότητας. Καθώς όμως κάποιοι προσπαθούν να υποκλέψουν την καινοτομία, ποντάρουν στην πιθανότητα η εύθραυστη κόρη του εφευρέτη να κρατά στο τραυματισμένο της μυαλό την πολύτιμη πατέντα.
Ξεχασμένο από το 2010, το φιλμ του Εουχένιο Μίρα έρχεται στις ελληνικές αίθουσες προκαλώντας απορίες ακόμα και για το λόγο ύπαρξής του. Ένας ξεπερασμένος και υπερφορτωμένος συνδυασμός αισθηματικού δράματος, μυστηρίου και θρίλερ, έρχεται να δέσει με μία κλασσική σκηνοθεσία κοστουμιών, ανάλογης δραματουργικής βαρύτητας κι αισθητικής με εκείνη που θα συναντούσε κανείς στο σινεμά του Σμαραγδή (βλέπε «Ελ Γκρέκο»).
Όμορφη, πλούσια και άρρωστη πλην όμως καλοσυνάτη νεαρή βρίσκεται στο στόχαστρο μιας εταιρικής συνομωσίας, προτού βρεθεί ανάμεσα σε δύο άνδρες, τον Κάρλες, δεξί χέρι του πατέρα της (Εδουάρδο Νοριέγα), και τον Βίσεντ (Φελίξ Γκόμεθ), τον οποίο οι «κακοί» της υπόθεσης φροντίζουν να τοποθετήσουν στην έπαυλη των Πρατς.
Το παραπάνω αισθηματικό τρίγωνο, η μελοδραματική φόρτιση λόγω της κλονισμένης υγείας της ηρωίδας και ο στόμφος που προσδίδουν τα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής, έρχονται να σιγουρέψουν πως το «Agnosia» θα βουλιάξει μέσα στην ασυγχώρητη σεναριακή κοινοτοπία, τους αφελείς διαλόγους, τους μονοδιάστατους και ανίκανους για οποιαδήποτε έκπληξη χαρακτήρες του και τα τετριμμένα διλήμματα που (υποτίθεται πως) βασανίζουν τους τελευταίους.
Είναι χαρακτηριστικό πως, μέσα στο γενικότερο ναυάγιο του «Agnosia», δεν υπάρχει κάποιος από το καστ που να διασώζεται. Πολύ περισσότερο ο υπερτιμημένος αστέρας της παραγωγής, ο Εδουάρδο Νοριέγα των «Σημείο Υπεροχής» (2008), «Κάπτεν Αλατρίστε» (2006) και «Άνοιξε τα Μάτια» (1997).
Όλα, ωστόσο, τα παραπάνω που αφορούν στην ταινία του Μίρα θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε ένα και μόνο επαναλαμβανόμενο κοντινό πλάνο, εκείνο με το υγρό βλέμμα της πρωταγωνίστριας, με το μισάνοιχτο στόμα και την κοφτή ανάσα της. Εκείνο δηλαδή που αιχμαλωτίζει καλύτερα την επιφανειακή προσέγγιση του δράματος της ηρωίδας.
