Τι είναι το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί», αν όχι μια προσωπική φαντασίωση του σκηνοθέτη; Αισίως στα 60 του χρόνια, ο Τζιμ Τζάρμους ονειρεύεται ότι η αιώνια ζωή είναι μια νηφάλια κατάσταση την οποία ο ίδιος θα βιώνει αποτραβηγμένος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά, απομονωμένος στις σαγηνευτικές σκιές του κόσμου και περιτριγυρισμένος από τα αγαπημένα του φαντάσματα: τους προσφιλείς λογοτεχνικούς του ήρωες, την πολύτιμη συλλογή του από βινύλια, τις vintage ηλεκτρικές κιθάρες, το ροκ εν ρολ.
Κάπως έτσι οραματίζεται την αιωνιότητα ο Τζάρμους. Κι αμέσως μετά προχωρά να μας τη συστήσει μέσα από τους δύο πρωταγωνιστές του. Φιλμαρισμένοι με τέτοιον τρόπο ώστε να μη χορταίνεις να τους βλέπεις, η Τίλντα Σουίντον και ο Τομ Χιντλστον είναι οι ερωτευμένοι βρικόλακες της ταινίας και ταυτόχρονα δυο αντανακλάσεις του ίδιου του σκηνοθέτη.
Δυο μητροπολιτικοί δανδήδες που διατρέχουν τις εποχές και τις χιλιετίες, σαν να πρόκειται για μια ατέλειωτη νύχτα, φιλοσοφούν πάνω στις επιστήμες, την Ιστορία και τις τέχνες, μεθούν με ανόθευτο αίμα που πίνουν σε ακριβά ποτήρια, βολτάρουν το αυτοκίνητό τους κάτω από το φως του φεγγαριού, χορεύουν με 45άρια δισκάκια που παίζουν σε ένα παλιό πικάπ και περιπλανιούνται σε άδειους δρόμους πόλεων που κουβαλούν τις δικές τους μυθολογίες.
Μοιάζουν με τους τελευταίους αμετανόητους μποέμ στον κόσμο, ένας χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να αποδοθεί τέλεια και στον ίδιο τον Τζάρμους ο οποίος εξακολουθεί, στην πολλοστή δεκαετία της ζωής του, να αναπνέει με τις νεανικές ορέξεις του αμετακίνητες, τις λατρείες του σταθερές και τα φετίχ του συνεχώς εκτεθειμένα στην οθόνη, σαν ένα κινηματογραφικό προσκυνητάρι για δηλωμένους (και εκκολαπτόμενους) πιστούς που θα βρουν πολλά να εκτιμήσουν και στη νέα του ταινία.
Για όλους τους υπόλοιπους, η πανέμορφη ερωτική ιστορία που διηγείται το φιλμ χρησιμεύει ταυτόχρονα και ως μια έξυπνη αλληγορία πάνω στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και στην ανάγκη κάθε ανθρώπου να οχυρώνεται στα πρόσωπα και στα αντικείμενα που αγαπά προκειμένου να αντιστέκεται στη φθορά και σε εκείνη την εκ γενετής μελαγχολία που κουβαλά επάνω της κάθε ύπαρξη.
Όποια θεματική ανάγνωση κι αν διαλέξει κανείς, ο ηδονικός φόρος τιμής του Τζάρμους στους ορκισμένους outsiders αυτού του κόσμου αποτελεί ήδη ένα μοντέρνο midnight classic. Με τη βαθιά ρομαντική του διάθεση, τη λατρεία για οτιδήποτε νυχτερινό, το απαράμιλλο cool ύφος του και την αδυναμία του στο υποψιασμένο χιούμορ γίνεται, άλλωστε, ένα από εκείνα τα φιλμ στα οποία μοιάζει δύσκολο να αντισταθεί κανείς.
