Ήταν το πιο ευχάριστο και λαμπερό ξύπνημα των πρόσφατων Καννών. Καθώς ο χρυσός, το γκλίτερ και η ντεκόρ εξτραβαγκάνζα εκρήγνυνταν σε κάθε πλάνο του «Behind the Candelabra», τα πρόσωπα των χιλιάδων θεατών που είχαν γεμίσει την τεράστια αίθουσα της πρωινής δημοσιογραφικής προβολής θυμάμαι να παρακολουθούν γοητευμένα.
Δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, βλέποντας την καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας να τοποθετεί ολόκληρες φαντασμαγορίες στην οθόνη, το μακιγιάζ να συντελεί θαύματα στα πρόσωπα των συντελεστών και τους Μάικλ Ντάγκλας-Ματ Ντέιμον να παραδίδουν μαθήματα θάρρους και αξιοθαύμαστης αφοσίωσης στους δύσκολους ρόλους τους, υποδυόμενοι ο πρώτος έναν γερασμένο αλλά σεξουαλικά ακόρεστο Λιμπεράτσε και ο δεύτερος τον πολύ νεαρότερο εραστή του.
Με αφετηρία το 1977 και κατακλείδα εννέα χρόνια μετά, η (φημολογούμενη ως τελευταία) σκηνοθετική δουλειά του Στίβεν Σόντερμπεργκ παρακολουθεί την τελευταία δεκαετία από την καριέρα και την προσωπική ζωή του διάσημου πιανίστα. Αποφεύγοντας όσο μπορεί τις παγίδες της εξιδανίκευσης, το «Behind the Candelabra» ρίχνει ειλικρινείς ματιές στην ουδέποτε δηλωμένη ανοιχτά ομοφυλοφιλία του Λιμπεράτσε, στην αδυναμία του για τις νεαρότερες ερωτικές συντροφιές, στον εκκεντρικό τρόπο ζωής του, στη σχέση αποπλάνησης και εξάρτησης που συνάπτει με ένα νεαρό επιβήτορα και στον θάνατό του από AIDS, το 1986.
Έχοντας στη διάθεσή του ένα προσεκτικό και αρωματισμένο με χιούμορ σενάριο από τον Ρίτσαρντ Λα Γκραβενέζ, το οποίο αποφεύγει την σκανδαλοθηρία αλλά δεν αποστρέφει το βλέμμα από τις πάμπολλες, ελάχιστα κολακευτικές πλευρές της σεξουαλικότητας του ήρωα, ο Σόντερμπεργκ οδηγεί γεμάτος αυτοπεποίθηση και απλότητα τη βιογραφική ταινία του.
Χωρίς να ξεστρατίζει αφηγηματικά από την προβλέψιμη πεπατημένη των περισσότερων βιογραφικών ταινιών, ο σκηνοθέτης πλαισιώνει την δημιουργία του με μια ευπρόσδεκτη απλότητα που ίσως δυσκολεύεσαι αρχικά να διακρίνεις πίσω από όλη την χρωματιστή φιέστα που συλλαμβάνει ο φακός του, όμως βρίσκεται διαρκώς εκεί.
Το σπουδαιότερο επίτευγμα του φιλμ είναι, παρ' όλα αυτά, το ότι υποχωρεί ευγενικά προκειμένου να αφήσει το κοινό να απολαύσει σε πρώτο πλάνο το ερμηνευτικό κρεσέντο και τις θαυμαστές ψυχοσωματικές μεταμορφώσεις που ο Ντάγκλας και ο Ντέιμον πετυχαίνουν σε δυο από τις ωραιότερες κινηματογραφικές εμφανίσεις της καριέρας τους.
Χωρίς να αποτελεί κάτι κοσμογονικά σημαντικό, το «Behind the Candelabra» στέκει ως πρώτης τάξεως σινεμά, έστω κι αν γυρίστηκε κατευθείαν για λογαριασμό της αμερικανικής καλωδιακής τηλεόρασης. Το φεστιβάλ Καννών αντιλήφθηκε αυτό το οξύμωρο και γι' αυτό κράτησε μια θέση στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα για μια ταινία που γεννήθηκε σαφέστατα για τη μεγάλη οθόνη, κατόρθωσε, ωστόσο, να πραγματοποιηθεί χάρη στην υποστήριξη της μικρής.
