Θλιμμένη Τζάσμιν

06.08.2013
Θριαμβική επιστροφή του Γούντι Άλεν στο ψυχογραφικό δράμα και από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς. Στα πλην, κάποιες ανεπαίσθητες γραφικότητες και η υπερβολή - δικαιολογημένη βέβαια από το ρόλο - στο παίξιμο της Κέιτ Μπλάνσετ.

Ελεύθερη πτώση: η Τζάσμιν, που κάποτε γευόταν πλούτη και πολυτέλεια ως κακομαθημένη σύζυγος ενός χρηματιστή, έχει καταλήξει μόνη και απένταρη μετά τον εγκλεισμό του άντρα της για οικονομικές απάτες. Κάτι που δεν την εμποδίζει, ωστόσο, να ταξιδέψει πρώτη θέση με τα πανάκριβα μπαγκάζια της από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, ζητώντας καταφύγιο στο φτωχικό διαμέρισμα της αδερφής της, Τζίντζερ.

Παιδιά υιοθετημένα και εντελώς διαφορετικά, η Τζάσμιν και η Τζίντζερ αποξενώθηκαν ακόμη περισσότερο όταν ο πρώην σύζυγος της Τζίντζερ εξαπατήθηκε από εκείνον της Τζάσμιν. Παρόλ' αυτά η καλοσυνάτη Τζίντζερ την υποδέχεται θερμά, υπομένει την επικριτική της στάση για τον τρόπο ζωής και τον νέο σύντροφό της, την παροτρύνει να βρει δουλειά στο γραφείο ενός οδοντιάτρου...

Όμως η «Θλιμμένη Τζάσμιν» δεν είναι με τίποτα ικανοποιημένη, εξακολουθεί να ζει μες στο ψέμα και την άρνηση. Και, ως ηρωίδα θαρρείς κάποιου ψυχογραφικού έργου του αμερικανικού μεταπολεμικού θεάτρου, μέσα στη σύγχυση που επιφέρει η σύγκρουση του μίζερου παρόντος με τις μνήμες του ένδοξου παρελθόντος που βαθμιαία ξέφτισε.

Ο Γούντι Άλεν, σε μια από τις ομορφότερες όσο και πιο πικρές ταινίες της πυκνής φιλμογραφίας του, βυθομετρεί αυτήν την άρνηση σε όλες της τις εκφάνσεις και «μοντάρει» αυτήν την σύγχυση σα ζογκλέρ.

Και αν η αλληλουχία των εικόνων στο κατακερματισμένο μυαλό της Τζάσμιν, την οποία υποδύεται με υπερβολή επιβεβλημένη από τον χαρακτήρα η Κέιτ Μπλάνσετ, δίνει το στίγμα της αφήγησης, η ρευστότητα τούτης της αφήγησης υποδηλώνει συνάμα την παθιασμένη απόπειρα του Άλεν να το «συμμαζέψει», αποκαλύπτοντας την απέραντη κατανόηση, ως και την αγάπη του, πτος την καθ' όλα διαταραγμένη προσωπικότητα - την ίδια που κάποιο τυπικό μελό θα είχε εξορίσει στην περιφέρεια, τονίζοντας επιπόλαια τα αρνητικά του πρόσημα.

Είναι σαν ο Φρόιντ να πήρε στο χέρι την κάμερα από επαγγελματικό καθήκον, αλλά να κατέληξε να εμπλακεί συναισθηματικά με το γοητευτικό μέσα στη διαταραχή και την υστερία υποκείμενό του. Τέτοια λάθη δεν συγχωρούνται στην ψυχιατρική. Στο σινεμά, όμως, όχι μόνο γίνονται δεκτά, αλλά μπορούν και να δώσουν συναρπαστικά έργα όπως αυτό.