Ο ορκισμένος εργένης και κυνηγός ποδόγυρων Σάσα ζει μόνος (εντάξει, τις δουλειές τις κάνει η μαμά), δουλεύει περιστασιακά σαν μουσικός, δεν έχει καμία κατεύθυνση στη ζωή του και αυτό τον βολεύει μια χαρά. Η Σαρλότ έχει μια υπεύθυνη δουλειά, δύο πρώην, τρία παιδιά και μια οργανωμένη ύπαρξη. Η μεταξύ τους έλξη δημιουργεί, φυσικά, τεράστια προβλήματα αλλά και προκαλεί ένα απότομο ξύπνημα για τον Σάσα: μήπως αυτή είναι η αγάπη που περίμενε; Και τι συμβαίνει τώρα που δεν έρχεται μόνη αλλά περιτριγυρισμένη από μια ζωή έτοιμη;
Αν έχετε δει έστω και λίγες ρομαντικές κομεντί, μπορείτε βάσει των παραπάνω να φανταστείτε ήδη κάποιες κλισέ στιγμές που πρέπει να έχει μια τέτοια ιστορία που σέβεται τον εαυτό της: μια χαριτωμένη συνάντηση και αυτόματη, αβίαστη χημεία, μια παρεξήγηση που καταστρέφει τα πάντα μέχρι να λυθεί με μια κουβέντα και ένα απεγνωσμένο σπριντ, ίντριγκες από ζηλιάρηδες αντίζηλους, το ταξίδι ενός ήρωα προς την νέα, υπεύθυνη ζωή του συνοδεία προφανούς, συναισθηματικής μουσικής.
Και το «Η Αγάπη Δεν Έρχεται Μόνη» είναι ένοχο όλων αυτών, και με το παραπάνω, με τους πρωταγωνιστές να χάνουν σιγά σιγά τις προσωπικότητές του για να βολέψουν τις υπερβολικά νοικοκυρεμένες και σακχαρώδεις εξελίξεις και να υπακούουν στις μη ρεαλιστικές επιταγές της καλογυαλισμένης πλοκής.
Ευτυχώς, όμως, έχει ευλογηθεί με τις αναπάντεχα σέξι, απενεχοποιημένα αστείες και με αβίαστη χημεία παρουσίες του Γκαντ Ελμαλέχ και της Σοφί Μαρσό, πρόθυμων να 'πουλήσουν' δεξιοτεχνικά όλες τις κωμικές στιγμές, ιδιαίτερα εκείνες που έχουν να κάνουν με σωματική κωμωδία, όλες εκείνες τις απολαυστικές τούμπες, γκάφες και πανικόβλητους αυτοσχεδιασμούς του ζευγαριού, όταν προσπαθούν να κρατήσουν τη σχέση τους κρυφή.
Είναι αυτές οι πινελιές που αποζημιώνουν ευχάριστα για τις όποιες ευκολίες (και ναι, είναι πολλές αυτές οι ευκολίες) και τελικά ο λόγος που, παρόλο που η ταινία είναι εύπεπτη και βαθιά ανώδυνη, είναι ταυτόχρονα και ένας ιδιαίτερα ευχάριστος τρόπος να περάσεις ευχάριστα ένα βράδυ χωρίς πολλές κινηματογραφικές απαιτήσεις.
