Μπορεί η διασκευή ενός κλασικού φιλμ νουάρ να φαντάζει παράτολμο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα, ο Κάρολος Ζωναράς όμως στο «Μπιγκ Χιτ» αποφεύγει του σκοπέλους και παρουσιάζει ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει το προσωπικό του όραμα.
Τέσσερα χρόνια μετά τον «Γιο του Τσάρλυ» που τάραξε τα νερά της ελληνικής καλτ κουλτούρας, ο Έλληνας σκηνοθέτης βασίζεται στην ιστορία του «The Big Heat» του Φριτς Λανγκ για να παραδώσει ένα άκρως διασκεδαστικό φιλμ νουάρ, πιστό στις κινηματογραφικές αναφορές του και γεμάτο σινεφίλ απολαύσεις.
Σε αυτό, ένας αδέκαστος αστυνομικός υποψιάζεται τις υπόγειες σχέσεις μεταξύ μιας συμμορίας κακοποιών και της ελληνικής αστυνομίας και, με αφορμή μια σειρά δολοφονιών, προσπαθεί να εξιχνιάσει τις σκοτεινές διασυνδέσεις μεταξύ του υποκόσμου και των οργάνων ασφαλείας. Στην απόπειρά του αυτή, θα βρεθεί αντιμέτωπος με εγκλήματα και δολοπλοκίες που θα επηρεάσουν την ζωή του και θα καταστήσουν την συγκεκριμένη υπόθεση ως την πιο προσωπική της καριέρας του.
Ασπρόμαυρα κάδρα – τσεκ. Ομιχλώδης αισθητική – τσεκ. Αλύγιστος μπάτσος – τσεκ. Μοιραία γυναίκα – τσεκ. Γκάνγκστερ – τσεκ. Η ταινία του Ζωναρά περιέχει όλα τα αναγκαία συστατικά που ορίζει ο τσελεμεντές του genre αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Πρωτοτυπεί και σε επίπεδο παραγωγής καθώς κάθε λέξη που ακούγεται στην ταινία είναι προϊόν ντουμπλάζ. Με απλά λόγια, οι ηθοποιοί κατά την διάρκεια των γυρισμάτων έπρεπε να πατήσουν τις ατάκες τους πάνω στην ήδη προηχογραφημένη από διαφορετικούς ηθοποιούς πρόζα, με αποτέλεσμα στο φιλμ ο θεατής να παρακολουθεί τους χαρακτήρες αλλά να ακούει άλλο ηθοποιό από αυτόν που βλέπει. Οπως έχει εξηγήσει ο ίδιος, η διαδικασία αυτή ακολουθήθηκε για να ενσωματωθούν με αρμονία στο καστ ακόμη και ερασιτέχνες ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο σκηνοθέτης τον οποίο παρακολουθούμε στον μικρό ρόλο ενός καθολικού ιερέα.
Παρά τις αδυναμίες του (μικρές ατέλειες στον συγχρονισμό του ντουμπλάζ) και τις ανά στιγμές υπερβολικές εξάρσεις του, το «Μπιγκ Χιτ» είναι μια ταινία που αποφεύγει τον κίνδυνο να εγκλωβιστεί στα δίχτυα της παρωδίας αλλά που αντίθετα διαχειρίζεται ευρηματικά την αισθητική των b-movies της δεκαετίας του ‘50 για να εγγυηθεί εν τέλει στον θεατή μιάμιση ώρα σινεφίλ διασκέδασης.
