Ίσως το πιο δύσκολο πρότζεκτ από την όλη φιλόδοξη σειρά ταινιών που επιχειρεί η Marvel - ναι, περισσότερο και από το να συστήσει οπλισμένους με υπερφυσικά σφυριά εξωγήινους, βιονικούς στρατιώτες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ή να αλλάξει μορφή σε έναν συγκεκριμένο θυμωμένο επιστήμονα τρεις φορές σε 10 χρόνια - είναι αυτό του «Iron Man 3». Γνωστός μεν ο κόσμος και αγαπημένος ήδη ο κεντρικός χαρακτήρας, αλλά αυτή είναι και η πρώτη μεμονωμένη ταινία που αναλαμβάνει να ακολουθήσει το περσινό μαμούθ των «Εκδικητών», να διασπάσει την ομάδα και έτσι να συνεχίσει με μόλις έναν πρωταγωνιστή. Ευτυχώς αυτός ο ένας πρωταγωνιστής είναι ο αλαζόνας, ατακαδόρος και ιδιοφυής Τόνι Σταρκ του απολαυστικού Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, και ευτυχώς ο Σέιν Μπλακ παίρνει στα χέρια του τα ηνία για να παραδώσει την καλύτερη «Iron Man» μέχρι σήμερα.
Όχι ότι βέβαια αυτό είναι ιδιαίτερος έπαινος. Οι δύο πρώτες ταινίες, σκηνοθετημένες από τον Τζον Φαβρό, ήταν αξιοπρεπείς και σωστά κουρδισμένες ως πάνω απ' όλα κωμωδίες με δράση, αλλά και εγκλωβισμένες σε κάποιες προφανείς ευκολίες. Από αυτές σωζόταν φυσικά χάρη στο εκτυφλωτικό χάρισμα του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στο ρόλο που μοιάζει να γεννήθηκε για να παίξει - γι' αυτό ίσως και η θρυλική απροθυμία τους να τον αφήσουν πολλή ώρα μέσα στη στολή του Iron Man; - και κεντάει σε κάθε του εμφάνιση.
Το «Iron Man 3» δείχνει ευτυχώς αρκετή φιλοδοξία για να χτίσει γύρω του μια ταινία που να στέκεται επάξια δίπλα σε μια τέτοια ευφάνταστη παρουσία. Μετά το ρίσκο με τον Τζος Γουίντον στους «Εκδικητές», και ο Σέιν Μπλακ («Kiss Kiss Bang Bang», σενάριο για τα πρώτα δύο «Φονικά Όπλα»), που ανέλαβε σενάριο και σκηνοθεσία, ήταν, όπως δείχνει το τελικό αποτέλεσμα, ιδανικός για τη δουλειά αυτή, κρατώντας αριστοτεχνικά την ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και τη δράση - ή μάλλον ενισχύοντας γενναία και τα δύο - και προσδίδοντας μια δόση τόλμης στον τρόπο αφήγησης αλλά και στην ίδια ιστορία.
Τα τεράστιας κλίμακας γεγονότα των «Εκδικητών» έχουν επηρεάσει σημαντικά τον συνήθως αλαζόνα Τόνι Σταρκ, ο οποίος, έχοντας δει εξωγήινους, άλλες διαστάσεις και λοιπά υπερφυσικά, ταλαιπωρείται από μετατραυματικούς εφιάλτες, κρίσεις πανικού και την εμμονή ότι πρέπει να προετοιμάσει όλο και καλύτερα τον 'Iron Man' εαυτό του για να προστατευτεί ο ίδιος και η Πέπερ. Μια επίθεση του αινιγματικού τρομοκράτη Μανδαρίνου στο σπίτι του θα του κοστίσει την πρόσβαση στις στολές που τον κάνουν σούπερ-ήρωα, κι έτσι ο Σταρκ θα αναγκαστεί να επιστρέψει στα βασικά και να αυτοσχεδιάσει...
Και αυτή ακριβώς η επιστροφή στην ουσία του χαρακτήρα - ένας πανέξυπνος άνδρας που γίνεται σούπερ-ήρωας χάρη στην ευφυΐα και τις γνώσεις του, όχι μια πραγματική υπερ-δύναμη - αλλά και η αποδόμηση του εξωτερικού του περιβλήματος για μια πιο προσιτή και ανθρώπινη μεριά του (δεν είναι τόσο γλυκερό όσο ακούγεται) που κάνει τη διαφορά. Ο Ντάουνι Τζούνιορ είναι, όπως πάντα, εξαιρετικός σε αυτήν την πιο μεστή εκδοχή του χαρακτήρα, ενώ ευπρόσδεκτη είναι και η απόφαση να δώσουν στην Γκουίνεθ Πάλτροου κάτι περισσότερο από δύο-τρεις σκηνές διαλόγων, και μαζί του την ευκαιρία να αναδείξει ακόμη καλύτερα την Πέπερ και τη χημεία της με τον Τόνι - μακράν την πιο ενδιαφέρουσα ρομαντική σχέση της σειράς.
Φυσικά δε λειτουργούν όλα όπως θα έπρεπε: ενώ ο Μανδαρίνος του Μπεν Κίνγκσλεϊ εξελίσσεται σε μια αναζωογονητικά φρέσκια ιδέα, οι υπόλοιποι δεύτεροι χαρακτήρες αδυνατούν να ξεφύγουν από τα καλούπια που επιτάσσει το είδος και άρα να κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Από την άλλη, η επαφή του κόσμου του Σταρκ με όλα τα υπερφυσικά στοιχεία των «Εκδικητών» έδωσαν την αφορμή να ξεφύγει η σειρά από την τεχνολογικο-κεντρική ματιά της και να στραφεί στην επιστημονική φαντασία αλά «X-Men», φλερτάροντας συχνά με την αχρείαστη υπερβολή.
Αυτές είναι όμως μικρές αντιρρήσεις για μια εντυπωσιακή, χορταστική ταινία που αναπάντεχα βάζει, όπως και οι «Εκδικητές» πέρσι τέτοια εποχή, υποψηφιότητα για την πιο διασκεδαστική μπλοκμπάστερ ταινία του καλοκαιριού - και ρίχνει πια το μπαλάκι στο στρατόπεδο Νόλαν και τον «Άνθρωπο Από Ατσάλι» για να ανατρέψει αυτήν την εντύπωση. Και, αν αυτή αποδειχθεί η τελευταία ταινία του Ντάουνι Τζούνιορ στο ρόλο, τότε θα είναι ένας τέλειος αποχαιρετισμός.
