«Μα τι είναι όλο αυτό; Παζολίνι», ρωτά εκνευρισμένος ο καθηγητής γλώσσας τον 16χρονο μαθητή του. Η αναφορά είναι στο «Θεώρημα» και ιδού γιατί: ο μαθητής, ένα τετραπέρατο παιδί από διαλυμένη οικογένεια, έχει κάνει λογοτεχνική του εργασία τις επισκέψεις του στο σπίτι ενός συμμαθητή του τον οποίο βοηθά στα μαθηματικά, γράφει για τη δήθεν φιλία τους, την περιφρόνηση που νιώθει για την ευτυχή οικογένεια, τη γοητεία που του ασκεί η μεσοαστή μητέρα.

Ο καθηγητής, ενοχλημένος αρχικά αλλά αναγνωρίζοντας το ιδιαίτερο ταλέντο του νεαρού, τον παίρνει υπό την προστασία του, αδημονώντας κάθε φορά για τη συνέχεια της εργασίας που εξελίσσεται σαν μυθιστόρημα.

Εξοχη η ιδέα (το σενάριο βασίζεται σε ένα θεατρικό του Ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόργκα), πανούργος και ο χειρισμός της από τον Φρανσουά Οζόν, που μιλά εδώ για τη μακιαβελική δύναμη του λόγου και τη ρευστότητα των σχέσεων εξουσίας μεταξύ εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενου, μέσα από μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις και σασπένς. Η καλύτερη ταινία του άνισου μέσα στην υπερ-παραγωγικότητα του Γάλλου σκηνοθέτη μετά τα «Πέντε επί δύο» και «Κάτω από την άμμο». Το φιλμ τιμήθηκε με τα βραβεία Fipresci στο Φεστιβάλ του Τορόντο και Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.