Με το ντεμπούτο του, «Το Πνεύμα του Μελισσιού», ο Βίκτορ Ερίθε χαιρετίστηκε ως το νέο μεγάλο ταλέντο του ισπανικού σινεμά, υπογράφοντας ωστόσο μονάχα άλλες δύο ταινίες μεγάλου μήκους μέχρι σήμερα, έχτισε την αύρα ενός αινιγματικού δημιουργού αντίστοιχου του Τέρενς Μάλικ.

Λίγο μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου, δύο κορίτσια εντυπωσιάζονται βαθιά από τον θρυλικό «Φρανκενστάιν» του Τζέιμς Γουέιλ που προβάλλει στο μικρό χωριό τους ένα περιοδεύον συνεργείο. Με τον πατέρα κλεισμένο στον εαυτό του και τη μητέρα να γράφει ερωτικές επιστολές σε άγνωστο παραλήπτη, η Ανα και η Ισαμπέλ δραπετεύουν από την ασφυκτική κυψέλη τους αναζητώντας διέξοδο στη φαντασία. Στοιχειωμένη από τη σκηνή της επαφής του τέρατος με το μικρό κορίτσι στην ταινία του Γουέιλ, και ανίκανη (ή απρόθυμη;) να διαχωρίσει την πραγματικότητα από το μύθο, η Άνα βρίσκει το δικό της κυνηγημένο πλάσμα στο πρόσωπο ενός αντάρτη.

Λουσμένο σε μια μεταφυσική αίσθηση μακριά από οποιαδήποτε συμβατική πολιτική αλληγορία που θα μπορούσε να δημιουργήσει τους ταραγμένους εκείνους καιρούς, ο Ερίθε καταθέτει μια από τις ωραιότερες σπουδές για τα μυστήρια της παιδικής ηλικίας. Με τη συνδρομή δύο εντυπωσιακών ερμηνειών από τις λιλιπούτειες πρωταγωνίστριες και την ονειρική φωτογραφία του Λουίς Κουαδράδο (ο οποίος έχανε σταδιακά την όρασή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων), «Το Πνεύμα του Μελισσιού» αξίζει και με το παραπάνω τον μύθο που δημιουργήθηκε γύρω από τον δημιουργό του.