Πρωτότυπος τίτλος: Mother's Day
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Λιν Μπάουσμαν
Πρωταγωνιστούν: Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, Μπραϊάνα Έβιγκαν, Πάτρικ Φλούεγκερ

Πλοκή: Υπό την καθοδήγηση μίας ψυχωτικής μητέρας, μία οικογένεια βίαιων εγκληματιών εισβάλλει στο παλιό πατρικό τους σπίτι, πιάνει όμηρους τους νέους ιδιοκτήτες και τους φίλους τους και τους βασανίζει με ευφάνταστους σαδιστικούς τρόπους.

Γνώμη: Η ιδέα είναι οικεία: μία κατά λάθος ομηρία που πάει κατά διαόλου. Προσθέστε σ’ αυτό μία παρανοϊκά δεμένη οικογένεια κακοποιών και μία παρέα καλοπερασάκηδων αιχμαλώτων, που κρύβουν τα δικά τους μυστικά, και έχετε το τεταμμένο σκηνικό της «Θανάσιμης Μητέρας». Αρκετά ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου «Mother’s Day» (1980) του Τσαρλς Κάουφμαν και της θρυλικής σκουπιδοεταιρείας Troma, το ριμέικ του Ντάρεν Λιν Μπούσμαν, σκηνοθέτη τριών από τα αιματοβαμμένα «Saw», παίρνει τις κατάλληλες αποστάσεις από το ολότελα χαβαλεδιάρικο πρωτότυπο, αποφασίζοντας να αξιοποιήσει την απλή αυτή πλοκή ώς μία άσκηση σασπένς και επιβολής εξουσίας μέσω ψυχολογικής βίας. Δεδομένου βέβαια του βεβαρημένου ιστορικού του σκηνοθέτη, η βία δεν θα μπορούσε να παραμείνει αποκλειστικά σε ψυχολογικά επίπεδα.

Η ερμηνεία της Ρεμπέκα Ντε Μορνέ αποτελεί ολοζώντανη απόδειξη ότι ο τρόμος ελλοχεύει όχι τόσο στα περιγραφικότατα βασανιστήρια αλλά στον παραμικρό απειλητικό υπαινιγμό. Σιγοψιθυρίζοντας τους εξεζητημένους κανόνες που διακατέχουν τις αντιλήψεις της περί οικογένειας, η ερμηνεία της είναι ικανή να σπείρει ρίγη ανατριχίλας, ακολουθώντας επάξια την καλύτερη κινηματογραφική παράδοση επικίνδυνα ψυχοπαθών μαμάδων, όπως η Πάιπερ Λόρι από το «Carrie» του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Οι ακραίες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης των οξύθυμων τέκνων της και οι αρρωστημένες σχέσεις που κρατούν ενωμένη τη φαμίλια της λειτουργεί ως σύμβολο κάθε πράγματος που θα μπορούσε να πάει στραβά στους κόλπους μίας οικογένειας, ενώ ταυτόχρονα η αντιπαράθεση με τα –υποτίθεται– αθώα θύματά της τής δίνει το προβάδισμα ενός έστω και αμφιλεγόμενου κώδικα ηθικής.

Ωστόσο, η ενδιαφέρουσα αυτή αντίθεση πνίγεται σύντομα στο αίμα και την ανοησία, κ αθώς η «Θανάσιμη Μητέρα» κατρακυλά σταδιακά σε ένα εξαντλητικό κρεσέντο σαδιστικής βίας και χαρακτηριστικών για το είδος αψυχολόγητων αντιδράσεων, που διαλύουν την ένταση και το ψυχολογικό υπόβαθρο που ο Μπούσμαν και ο Μίλαν είχαν χτίσει στο πρώτο μέρος. Ακόμη χειρότερο είναι το ασυνάρτητο φινάλε, που αποδεικνύεται εξίσου καταστροφικό και περιττό με εκείνο του «The Last House on the Left» του δικού μας Ντένη Ηλιάδη. Κρίμα, γιατί, όπως και εκείνη η ταινία, η «Θανάσιμη Μητέρα» είχε τα φόντα για κάτι παραπάνω από ακόμα ένα υπερβίαιο αλλά άψυχο ριμέικ.

Θανάσης Πατσαβός