10. Το Δέρμα που Κατοικώ (La Piel Que Habito) του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Τι και πώς;
Ένας διάσημος πλαστικός χειρουργός κρατά φυλακισμένη μια νεαρή γυναίκα, κάνοντας πάνω της πειράματα για τη δημιουργία νέου δέρματος και ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματολογία: η ταυτότητα, το σώμα και η αλληλένδετη σχέση των δύο αρθρώνονται μέσα από μεγαλοπρεπή κάδρα εμμονικής τελειότητας. Αντλώντας έμπνευση τόσο από τα «Μάτια Χωρίς Πρόσωπο», του Ζορζ Φρανζί, όσο και από τα κλασικά χολιγουντιανά μελοδράματα, το «Δέρμα που Κατοικώ» δεν είναι θρίλερ, ούτε ταινία τρόμου, ούτε κωμωδία αλλά μία μίξη όλων των παραπάνω, αποθεώνοντας ταυτόχρονα τη φόρμα. Χωρίς να χάνει στιγμή το χιούμορ του, το φιλμ παίζει τόσο αβίαστα με το καμπ και την σαπουνόπερα, που αγγίζει στο αποκορύφωμά του τη φάρσα. Δεν είναι πολλοί οι σκηνοθέτες που μπορούν να βαδίσουν πάνω σε αυτό το λεπτό, αιωρούμενο σχοινί χωρίς να φάνε τα μούτρα τους: ο Αλμοδόβαρ συγκαταλέγεται ανάμεσά τους.

Όλα τα λεφτά
Η Έλενα Ανάγια εγκλωβισμένη μέσα στην ελαστική φόρμα της, παγιδευμένη μέσα στο ίδιο το κορμί της. Αυτή και το αποθεωτικό φινάλε.

Σοφά λόγια
“Τα ρούχα μου προκαλούν κλειστοφοβία Θα προτιμούσα να είμαι όλη την ώρα γυμνή.” (Νόρμα)