«Με λένε Γκαράνς.. είναι το όνομα ενός λουλουδιού». Κάπως έτσι αρχίζουν «Τα Παιδιά του Παραδείσου», με την ποιητική απλότητα μιας φράσης που βγαίνει από το ασπρόμαυρο χαμόγελο της Αρλετί καθώς αυτή πολιορκείται ασφυκτικά από τον Πιέρ Μπρασέρ στο μέσο του κατάμεστου «βουλεβάτου του εγκλήματος».

Είμαστε στο Παρίσι του 1828, ή μάλλον στο κατοχικό Παρίσι του 1943, τότε που ο ποιητής Ζακ Πρεβέρ έγραψε το αριστουργηματικό αυτό σενάριο, αποθεώνοντας- μαζί με τον σκηνοθέτη Μαρσέλ Καρνέ, τον μουσικό Ζοζέφ Κοσμά και τον σκηνογράφο Αλεξάντρ Τρονέρ- τη σχολή του ποιητικού ρεαλισμού.

Αυτός όμως που κυριαρχεί στην ταινία είναι ο Ζαν-Λουί Μπαρό στον ρόλο του Μπατίστ Ντεμπουρό του πιο διάσημου μίμου της ιστορίας. Στην πραγματικότητα ο Μπαρό ήταν αυτός που έδωσε την ιδέα στον Πρεβέρ και τον Καρνέ να ζωντανέψουν την προσωπικότητα του Ντεμπουρό. Εκπληκτικός μίμος κι ο ίδιος ο Μπαρό έφτιαξε ένα εμβληματικό χαρακτήρα που έχει στιγματιστεί από τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Γκαράνς.

Η ταινία άρχισε να γυρίζεται υπό γερμανική κατοχή με τρομερές δυσκολίες (ο αντιστασιακός Κοσμά δούλευε παράνομα με το ψευδώνυμο Ζορζ Μουκέ) και ολοκληρώθηκε μετά την Απελευθέρωση.

Αν υπάρχουν δέκα ταινίες που με έκαναν να ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά, η μία είναι σίγουρα «Τα Παιδιά του Παραδείσου» κι ίσως γι αυτό δεν μπορώ να γράψω τίποτε άλλο.
Μην την κατεβάσετε όμως! Αυτές οι ταινίες βλέπονται μόνο στη μεγάλη οθόνη.

Ορέστης Ανδρεαδάκης