Το 2008 ο Φρεντ Καβαγιέ έκανε μια καλή ταινία με το «Όλα για εκείνη» - έξυπνη κεντρική ιδέα (ένας μέσος άνθρωπος για να σώσει την γυναίκα του πρέπει να οργανώσει την απόδρασή της από την φυλακή), καλοί ρυθμοί και ερμηνείες, και μια τάση για πιο σκοτεινές πινελιές (κι αν, όσο φέρνει εις πέρας την αποστολή, γίνει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί πια η γυναίκα του να αγαπά;). Το «3 ώρες διορία» είναι ό,τι κοντινότερο μπορεί να είχε εκείνη η ταινία σε ριμέικ, χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Μοιάζει περισσότερο με μια ιδέα που απορρίφθηκε σε πρώιμο στάδιο προετοιμασίας για την προηγούμενη, παρά κάτι το πραγματικά φρέσκο: και πάλι ένας απλός, φιλήσυχος άνδρας για να γλιτώσει την αθώα γυναίκα του (αυτή τη φορά είναι και έγκυος, για έξτρα αγωνία) πρέπει να μπλέξει με τον υπόκοσμο και τη διεφθαρμένη αστυνομία.

Φυσικά, επειδή εδώ πρόκειται για θρίλερ/ταινία δράσης, τίποτα δεν έχει σχέση με ρεαλιστικούς χαρακτήρες και δράση. Τα εντελώς ανεδαφικά που ακολουθούν την ιντριγκαδόρικη αρχή και ο εξωφρενικός τρόπος με τον οποίο ο 'μέσος' αυτός ήρωας αντιμετωπίζει αποτελεσματικά παρανοϊκά απαιτητικές καταστάσεις (καλύτερα και από τους επαγγελματίες!) αντισταθμίζονται από τον φρενήρη ρυθμό με τον οποίο ξεδιπλώνεται και φιλμάρεται η πλοκή. Σαν να προσπαθεί απεγνωσμένα να σε προλάβει πριν σκεφτείς τι είναι αυτό που βλέπεις, η ταινία σπάνια σταματά για εξηγήσεις, πόσω μάλλον για ανάπτυξη χαρακτήρων – όλοι οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι κατατάξιμοι στις κατηγορίες καλός-κακός από τις φάτσες τους κιόλας. Κι ενώ την ιστορία της συνομωσίας την έχουμε δει τόσες και τόσες φορές, τελικά αποζημιώνουν η επιδέξια κινηματογράφιση, οι δυο συμπαθητικές κεντρικές ερμηνείες και κάποιες μεμονωμένες σκηνές που πετυχαίνουν διάνα στο σασπένς, όπως αυτή του αστυνομικού τμήματος.

Χριστίνα Λιάπη