Ανατρεπτικό, ιδιόμορφο και άκρως πολιτικοποιημένο: ακόμη και σήμερα, 31 χρόνια μετά την δημιουργία του, ο «Πάγος» αντιστέκεται στον χρόνο χάρη στην πραγματικά παράδοξη αλλά συνεπή στην εφαρμογή της φόρμα του.

Ένα κολάζ από διαλόγους-ιδεολογικά ντιμπέιτ μεταξύ φανταστικών χαρακτήρων και ευθείς, ακραίες πολιτικές τοποθετήσεις, η ταινία είναι μια δίωρη (και βάλε) τροφή για έντονη σκέψη και προβληματισμό. Και αν ο εμπρηστικός λόγος («Η ανθρωπότητα δεν είναι ευτυχισμένη μέχρι ο τελευταίος γραφειοκράτης διαλυθεί στο αίμα του τελευταίου καπιταλιστή») και οι ενέργειες στις οποίες μας καλεί μοιάζουν κάπως παρωχημένες, ή τουλάχιστον ακραίο αποτέλεσμα μιας νεανικής ορμής, αυτό δεν επηρεάζει το πειστικότατο στήσιμο της ταινίας, που αναμιγνύει ιδιοφυώς στοιχεία ντοκιμαντέρ και φιξιόν, βοηθούμενη από τις χωρίς φτιασίδια ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Το κεντρικό επιχείρημα της ταινίας (ότι το πολιτικό και το προσωπικό δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, διακριτά) μαζί με την εύστοχη σάτιρα των ίδιων των επαναστατών και των αντιφάσεών τους, αλαφραίνουν κάπως την κατηγορία της προπαγάνδας – ακόμα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης υποδύεται έναν νεαρό που σταματά το κήρυγμά του για την ισότητα των διάφορων μειονοτήτων για να κάνει παρατήρηση στην κοπέλα του επειδή δεν έχει ετοιμάσει το βραδινό του (!).

Πολύ πιο απαιτητικό από τις πολιτικές ταινίες του Χόλιγουντ της ίδιας εποχής, ο «Πάγος» μπορεί να μην είδε τις ριζοσπαστικές αλλαγές που ζητούσε να πραγματοποιούνται, αλλά έφερε την δική του επανάσταση - στον κινηματογράφο.

Χριστίνα Λιάπη