«Δεν τον περίμεναν: η επιστροφή» μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση παρουσιάζεται από τις 5 έως τις 8 Μαίου στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς από την ομάδα One Way-Eutopia.

Το σαλόνι μιας οικογένειας. Μεσημέρι. Φαγητό. Τηλεόραση. Το τηλέφωνο χτυπάει. Κανείς δεν το σηκώνει. Είναι εκείνος που παίρνει; Πού ήταν τόσον καιρό; Και το κενό που άφησε, με τι έχει γεμίσει;

Η παράσταση, μια performance με θέμα την επιστροφή, είναι επηρεασμένη από τον πίνακα του Ρώσου ζωγράφου του 19ου αιώνα Ίλια Ρέπιν «Δεν τον περίμεναν», στον οποίο ένας άντρας γυρνάει από στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σιβηρίας στο σπίτι του, όπου σχεδόν κανείς δε θέλει να τον υποδεχτεί. Η επιστροφή του εξόριστου είναι πάντα δύσκολη, προβληματική. Έχει μεσολαβήσει χρόνος, έχει αλλάξει ο χώρος. Δεν ξέρει τι να περιμένει.

Το «Δεν τον περίμεναν» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2009 στο Lincoln Center Theater Directors’ Lab στη Νέα Υόρκη, και θα ακολουθήσει παράστασή του στη Royal Academy of Dramatic Arts στο Λονδίνο στις 14 Μαΐου του 2010.

Η ομάδα One Way-Eutopia ιδρύθηκε το 2007 στην Αθήνα και έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις Στην πόλη, Epidemic, Best Friends Forever, Les amants heureux n’ont pas d’histoire, σε θέατρα στην Αθήνα (Σημείον, Αθηναΐς) το Λονδίνο (Old Red Lion Theatre, R.A.D.A., Southwark Playhouse, Anatomy Theatre) και το Εδιμβούργο (Forest Café).

Η σκηνοθέτις της παράστασης Ιόλη Ανδρεάδη αναφέρει χαρακτηριστικά πως «το καλοκαίρι είχα την τύχη να βρεθώ στη Νέα Υόρκη, στο Lincoln Center Theater Directors’ Lab, μετά από πρόταση του Θεάτρου Τέχνης, της Δραματικής Σχολής της οποίας είμαι απόφοιτος. Εκεί άκουσα μια ομιλία του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Λεβ Ντόντιν, η οποία τελείωσε με τη φράση: «Οι πραγματικότητες τέμνονται: από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ανοιχτό, κανείς από μας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος.» Επειδή τότε θα ξεκινούσα να δουλεύω για την παράσταση «Δεν τον περίμεναν», η οποία είχε επιλεγεί για να παρουσιαστεί την τελευταία ημέρα του Lab, αυτή η φράση μου έδωσε την εξής ιδέα: Αν έχουμε ένα σαλόνι μιας μεσοαστικής οικογένειας από τη μία και ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο οποίο βρίσκεται ο εξόριστος συγγενής τους, από την άλλη, και αν αυτές οι δυο πραγματικότητες τέμνονται -πόσες φορές δεν είμαστε σε ένα μέρος και σκεφτόμαστε ένα άλλο μέρος, και πόσο η σκέψη αυτού του άλλου μέρους επηρεάζει το τι θα πούμε και το πώς θα κινηθούμε- τότε ίσως δε χρειάζεται να δούμε και τις δύο.
Η μία μπορεί να υπάρχει μέσα στην άλλη, δηλαδή το στρατόπεδο συγκέντρωσης μπορεί να υπάρχει μέσα στο σαλόνι. Έτσι ξεκίνησε μια εντατική εβδομάδα προβών, σε στενή συνεργασία με την Αγγλίδα -ξενιτεμένη στην Αμερική- σκηνογράφο Sarah Edkins, με τους εξής στόχους: την έρευνα πάνω στις δύο αυτές πραγματικότητες, μια σουρεαλιστική χρήση των σκηνικών αντικειμένων, την υποκατάσταση της φωνής του ηθοποιού από ένα ηχητικό τοπίο με το οποίο αλληλεπιδρά και ταυτόχρονα μία καθαρή αφήγηση. ».


Σύλληψη / σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη
Σκηνικά και κοστούμια / περφόρμερ: Sarah Edkins
Χορογραφία / περφόρμερ: Μαριέλα Νέστορα
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Παξεβάνης
Φωτισμοί: Karen Quigley

Παίζουν: Phil Burrows, Luke Harris, Μελίνα Θεοχαρίδου, Κωνσταντίνος Καβακιώτης, Sandra Maturana, Duncan Wilkins.

Παραστάσεις: 5, 6 , 7 Μαΐου στις 21.00 / 8 Μαΐου στις 21.00 & στις 23.00
Τιμές εισιτηρίων: 15 € και 10 € (μειωμένο / φοιτητικό)
Διάρκεια: 50΄
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-34.80.000