ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Είναι Τετάρτη. Αύριο είναι του Αγίου Νικολάου, Μεγάλη η Χάρη του, και μεθαύριο αρχίζει το περιβόητο Παρασκευοσάββατο (που βγαίνουν όλοι και τα μαγαζιά είναι γεμάτα). Κάνει μια παγωνιά του κερατά κι σήμερα όλοι έχουν μείνει σπίτια τους.
Όλοι..;
Σε μια γωνιά της πιστοκρατορίας, δύο ηρωίδες από το μικρό χωριό που αντιστέκεται, έχουν πιει το μυστικό ποτό που σε κρατάει ξύπνιο (έναν κουβά καφέ) και περιμένουν να πάνε μεσάνυχτα για να ορμήσουν στο απόρθητο οχυρό που λέγεται Place.
Η ώρα είναι 00:24 ακριβώς όταν η βάρκα τους τις ξεβράζει στο νησί των νοτοφάγων, κι αν ακούσεις πιο προσεκτικά θα διαπιστώσεις ότι καθώς κατεβαίνουν τη σκάλα το πρόγραμμα έχει αρχίσει.
Αν ακούσεις ακόμη προσεκτικότερα θα διαπιστώσεις ότι η άδουσα τα λέει εκτός οποιαδήποτε γνωστής μουσικής κλίμακας, οπότε θα ξέρεις ότι κάνανε απόβαση στο σωστό νησί.
Ένας ευγενέστατος μαιτρ, τις παραλαμβάνει και τις πάει στο πρώτο τραπέζι παραλία δεξιά. Το ‘νησί’ είναι εντελώς άδειο και μοιάζει.. ακατοίκητο.
Εκείνη τη στιγμή, αντί να κάνουν όπισθεν ολοταχώς το μόνο πράγμα που μπόρεσαν να σκεφτούν ήταν το
«Φτάνει, με πνίγουν οι λυγμοί κι ένα παράπονο φωλιάζει στη ματιά μου
Φτάνει, χορεύω ζεϊμπεκιά και μου χτυπάει παλαμάκια η μοναξιά μου», που είχαν ακούσει προσφάτως.
Για τα παλαμάκια θα σου πω πιο κάτω.
Προς το παρόν, ας επικεντρωθούμε στην πρώτη ιθαγενή αυτής της ερημονήσου, η οποία φορούσε κάτι ασημένιες γόβες με τακούνι 35 πόντων, καλσόν-δίχτυ σε χρώμα ‘μπράντυ’, ένα πλαστικό σορτς μπεζοκαφέ σαν κορσέ και κάτι πέπλα Σαλώμης για μπλούζα. Και τι νομίζεις ότι τραγούδαγε;
Το εντός θέματος «Γεια σου».
Και εννοώ εντελώς ‘γειάσου’.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-93.49.444
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Λεωφ. Συγγρού 201 (Στροφή Νέας Σμύρνης
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 00:30

ΤΙΜΕΣ
Ποτό: 10 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 120-130 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
(Ήταν η πιο ευχάριστη και σουρεαλιστική βραδιά που έχω περάσει ποτέ και γι’ αυτό θέλω να διαβάσεις με σεβασμό και δέος το κείμενο που ακολουθεί).
Πού είχαμε μείνει;
Στα στρας και στις πούλιες. Μάλιστα.
Τα στρας, τις πούλιες και τα δικτυωτά καλσόν (σε χρώμα ‘μπράντυ’) οι κοπέλες του νησιού πρέπει να τα είχαν αγοράσει στη χονδρική, με 462 μηνιαίες δόσεις και σε τιμή ‘το αφεντικό τρελάθηκε’, από πλανόδιο μικροπωλητή εγκυκλοπαιδειών (για τις εγκυκλοπαίδειες δεν είμαι σίγουρη γιατί δεν τις είδα, αλλά τα υπόλοιπα τα φορούσαν όλα).
- Γιατί δε με ενημέρωσες ότι φέτος είναι στη μόδα το ασορτί στρας παπούτσι-σουτιέν; (ρωτάω θυμωμένη, διότι η φίλη μου η Λένα παρακολουθεί τα της ενδύσεως και υποδήσεως).
- Είμαστε μόνες;!; (η Λένα).
Ολομόναχες.

Στο μεταξύ έχει βγει μέσα από το δάσος φωνητική σκιερ, ντυμένη με ένα ντεκολτέ η γωνία του οποίου φτάνει μέχρι τον μπουτόγυρο του έξτρα μίνι φορέματος.
Φοράει επίσης δύο τακούνια-πύργος του Άιφελ χωρίς παπούτσια από πάνω. Και τούφες από τούλια γύρω γύρω από τα μπούτια.
- Είναι σκισμένο το τούλι που κρέμεται από πίσω ή είναι της μόδας;
- «Έφιγες πριν δίο λεπτά/ και ίδι μου ‘χις λίψι, αρκετά» (από την πίστα).
- Γιατί τα λέει όλα με γιώτα; (η Λένα)
- Περίμενες για δύο πελάτες, που δεν πίνουμε κιόλας, να βάλουν και τα έψιλον, καημένη;
Μια ζωή έρχεται μαζί μου στα μαγαζιά η Λένα, αλλά ακόμα να μάθει την προσαρμοστικότητα που επιδεικνύουν κάθε νύχτα οι καλλιτέχνες της πίστας (του σκι, εν προκειμένω).
[Ανοίγω παρένθεση για να σου εξηγήσω περί σκί: Προφανώς για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας, διότι είναι και βιολογικής καλλιέργειας όσα φύονται στο Place φέτος, εκτός από όλα τα διπλά φωνήεντα, στη σπηλιά είχαν αφήσει και τα μουσικά κλειδιά και τους χάρτες με τις διαδρομές από τη μία νότα στην άλλη.
Έτσι, οι δύο ηρωίδες μας παρακολούθησαν σειρά τραγουδιών να κάνουν ρεκόρ πλαγιάς σε όλων των ειδών τα γλιστρήματα και ειδικά στο σλάλομ. Άκουσαν επίσης τους αρτίστες να τα λένε όλα στο κλειδί του σολάριουμ, που είναι ένας συνδυασμός από σολ, λα και ρούμι, αν αφαιρέσεις το γιώτα που δίνει συνεχώς ρέστα στην πίστα.
Πλην των φωνητικών επιδόσεων υπήρχαν και μουσικές, καθώς κάπου μέσα στην ορχήστρα υπήρχε ένας ανικανοποίητος Jimmi Hendrix, ο οποίος στις κορώνες σολάριζε το όργανο και έκανε τη βουνοκορφή παραλία. Κλείνει η παρένθεση.]
«Κε μια ζωί θα κλες γι’ αφτό το λάθος
Αφού ίσε εροτεβμένι κατά βάθος
Μιν κάνις λάθος
Αν φίγις τραγικό θα κάνις λάθος
Στάσου!
Δεν ίσε αγάπι μου με τα καλά σου»
Αμ, δε το ξέρω νομίζεις;

- «Πάλι με την πιτζάμα θα βγεις;», με είχε ρωτήσει ένας φίλος μου πριν φύγω.
- «Έλα μωρέ, μεσ’ στο χαμό ποιος θα δει τι φοράω».
Μόνο που ο ‘χαμός’ είχε μεταφερθεί για την επόμενη (Άγιε Νικόλα μου, φύλαγε τα ναυτάκια) και σύσσωμο το μαγαζί (μαιτρ, σερβιτόροι και καλλιτέχνες) κοίταζε την κουλή με το στυλό και την αφηρημένη δίπλα της (η οποία την κρισιμότερη στιγμή είχε βγάλει τα γυαλιά της και τα καθάριζε).
Η κρισιμότερη στιγμή ήρθε στο Β’ πρόγραμμα όταν ο Χρήστος Σαρλάνης, ευγενέστατος και σεμνότατος όπως φαινόταν, έριξε στις χωριατοπούλες ένα γαρύφαλλο (προφανώς εις αναγνώρισην του σθένους τους).
Ξέχασα να σου πω ότι παρόλο που δεν υπήρχε κόσμος στο μαγαζί, το πράγμα κύλαγε στον αυτόματο.
Αποτέλεσμα: κάθε φορά που εμφανίζονταν κάποιο από τα ‘ονόματα’ μας εύχονταν: «Καλή σας διασκέδαση. Να περάσουμε μια ωραία βραδιά» και πριν από κάθε αποχώρηση μας φώναζαν «Ευχαριστουουούμεε» (για το χειροκρότημα).
Είναι γεγονός ότι η Λένα το βάραγε το παλαμάκι με επιμέλεια σε κάθε φινάλε, αλλά ένας φιλοθεάμων τι να σου κάνει;
Παλαμάκι το παλαμάκι πάντως ήρθε και μας κόλλησε το «Καλήμαςδιασκέδασηκαιευχαριστούμε» (μία λέξη) και έκτοτε το λέμε δεξιά κι αριστερά επιτείνοντας τις φήμες που επιμένουν ότι δεν είμαστε στα καλά μας.

«Κι όταν μου λείπεις περνάω καλά
Βγαίνω, πίνω και άλλα πολλά»
[Σουξέ που μας είπε κάνα δυο φορές ο γιγαντόπαις Γιώργος Λέξης, ο οποίος γέλαγε συνεχώς, σε καλό του].
Και μια που τα ανέφερα τα «άλλα πολλά» ήρθε η ώρα να σου παρουσιάσω και τους υπόλοιπους θαμώνες.
(Νόμιζες ότι θα μέναμε μόνες όλη νύχτα, ε; Χα).

Γύρω στις δύο το ξημέρωμα, χτύπησε το κουδούνι και όταν άνοιξε την πόρτα ο chief μπήκαν κάνα δυο αντροπαρέες με φόρα. Ο ένας πρέπει να λεγόταν Νίκος και να είχε ξεκινήσει τριήμερους εορτασμούς για την ονομαστική του. Δυο φυτείες γαρύφαλλα πέταξε ο άνθρωπος κι ανάθεμα αν το θυμόταν την επόμενη.
Κανά δυο αντρόμαγκες έμοιαζαν σα να είχαν βγει για ψώνια και να πέρασαν για έναν καφέ μετά.
Όλοι πάντως ήταν φίλοι των εργαζομένων στο κατάστημα, εξ ου και μόλις κάθισαν, ένα κορίτσι πήγε στη δεξιά παρέα, ένα στην από πίσω κι ένα στη διπλανή. Παρά λίγο να ξεμείνουμε από γυναικείες φωνές.
Το κατάστημα όμως είχε προνοήσει κι εκεί που περίμενα τον Χρήστο Σαρλάνη να ξαναβγεί για να ξαναπεί το «Θα ξαναπάς, θα ξαναπάς στη Σαλονίκη που αγαπάς» (που δεν ξέρω αν είναι δικό του ή το πήρε από τον καινούριο δίσκο της Ελεάνας, πάντως το είπε και τις δύο φορές που έκανε είσοδο/έξοδο, όπερ σημαίνει ότι μάλλον η Ελεάνα το έκλεψε), βγήκε η Σίσσυ Λόη με ένα παντελόνι τρία τέταρτα και δυο ιπτάμενες τσέπες.
Μεγάλη πλήξη, η Σίσσυ.
Γέμισε ξερόφυλλα ο τόπος κι ούτε μια τσουκνίδα ή ένας αχινός, να πεις ότι πας πέφτεις πάνω τους και έχεις με κάτι να ασχολείσαι.
Τον περάσαμε κι αυτόν τον ύφαλο (με τη βοήθεια εκείνου του «Δωσ’ μου τη δύναμη απ’ τα συντρίμμια μου να γεννηθώ») μέχρι που ξαναβγήκε ο Σαρλάνης και μετά από μία μερίδα «Θα ξαναπάς, θα ξαναπάς», μας είπε αυτό για το οποίο είχαμε έρθει. Το μεγαλειώδες:
«Κάνω ένα τσιγάρο και την κάνω
Όταν τελειώσει θα χαθώ
Γιατί άμα μείνω λίγο παραπάνω
Από σένα θα καταστραφώ»
Τραγούδι που τον διαφοροποιεί από όλους τους αρσενικούς της πιστοκρατορίας που βροντοχτυπιούνται και μυξοκλαίγονται μέσα στη μαύρη νύχτα γιατί ‘εκείνη’ βγάζει τα μάτια της με κάποιον άλλον, κ.λπ.
Ενώ ο Σαρλάνης;
Υπεράνω.
«Τολμάς κι έχεις παράπονο εσύ;
Ε, όχι είναι ντροπή!»
και
«Να! κι αν δε φανείς
Δε σε περιμένει, κυρά μου, πια κανείς»
Και
«Με άλλες θα κυκλοφορώ
Με δέκα θα κοιμάμαι
Μη μ’ αγαπάς θα πληγωθείς
Φύγε από μένα να σωθείς
Εγώ γεννήθηκα τρελός
αλήτης και αμαρτωλός»
Άξιος, άξιος θα έλεγα, αν δεν είχε πει κι εκείνα τα.. μεσοβέζικα «Σε μοιραζόμουνα/ όλα τα ήξερα και σε δεχόμουνα» (Όχι, βρε Χρήστο, μην πέφτεις έτσι στα μάτια της γειτονιάς), «Είναι περίπτωση το δράμα το δικό μου», «Και με πιάνουν τα κλάματα/ που είμαι μόνος χαράματα» (Χρήστο, σύνελθε), «Είμαι εγώ που σε παίρνω τηλέφωνο/ Είμαι εγώ που μου λείπεις/ Είμαι εγώ που πονάω που σ’ έχασα» (Α, ρε Χρήστο. Όχι κι εσύ..).
Μετά από αυτά έπαθα μία ψυχολογική πτώση και για να μην ξανακούσει τη «Σαλονίκη που θα ξαναπάς» η Λένα, με πήρε και φύγαμε.

Πώς έφτασα στο τέλος της περιπέτειας χωρίς να περάσω από τη μέση, δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι στο νησί αυτό εμφανίζεται και μία με μαύρα μαλλιά ίσια και μακριά σαν της μάνας Άνταμς που δυσκολευόταν να συγκρατήσει τα έψιλον της παθητικής φωνής, διότι όταν τα ρήματα από παθητικά γίνονται παθιάρικα γράφονται με ‘ε’ «Τρελαίνομεεεε που σκέπτομεεε» κ.λπ.
Στην ορχήστρα επίσης υπήρχε ένα αστέρι, ατομάκι με τουμπελέκι και τρομερή αίσθηση ρυθμού, ο οποίος όταν έπαιζε το ηλεκτρονικό beat box ήταν χάλια, αλλά μόλις έπιανε το φυσικό όργανο στα χέρια άναβε φωτιές.
Τον κοίταζα και άρχισα να τον ‘βλέπω’ (με τα μάτια της φαντασίας όπως γράφουν και οι καλοί συγγραφείς στα Βίπερ) ως μικροεπιχειρηματία εποχιακών ειδών στην περιοχή λεκανοπεδίου, με τα οποία εποχιακά ασχολείται τα πρωινά λόγω οικογενειακής παράδοσης. (Υποπτεύομαι επίσης ότι αυτός προμήθευσε τα στρας τις πούλιες και τα καλσόν σε τόσο μεγάλη ποσότητα, που μόνο από φορτηγό μπορεί να έπεσαν).
Για όλα αυτά η στήλη του απονέμει το χρυσό βραβείο ρυθμού. Εύγε.
«Έχω πρόβλημα σου λέω
Μόνη κάθομαι και κλαίω
Έχω πρόβλημα σου λέω
Δε μου φτάνεις θέλω κι άλλο»
αυτό το είπε η ίδια, αν δεν κάνω λάθος που λέει κι εκείνο το «θέλω να βραχώ μέσα στη βροχή» και «Σεισμό μου φέρνεις στην ψυχή/ μέσα στην ύπαρξή μου». (Σαρτρ).
Αν δεν έλεγαν και τα σουξέ της τελευταίας τριετίας, τα οποία είναι βαρεμένα και βαρετά, θα ανακήρυσσα το παρόν υπερθέαμα στο ξέφωτο των τροπικών, το καλύτερο ever. Τι τα θέλετε βρε παιδιά τα ‘ποιητικά’; Αφού μέσα στη γυάλα όλα μπουρμπουλήθρες γίνονται.
(Φυσικά υπήρχαν και ψάρια στο σχήμα. Γίνεται με κοτόπουλα, μπουγιαμπέσα;)
«Όταν μια γυναίκα πια δεν την ποθείς
Μην την καθυστερείς»
Διότι έχει δουλειές και ψώνια. Σωστό.
«Ανάβω δυο τσιγάρα και πίνω δυο ποτά
Το ένα για εσένα το άλλο παρηγοριά»
Λάθος.
Διότι με κλαψιάρικες παραλλαγές δεν ξεπερνιέται το «Κερασμένα από σένα τα ποτά/ κερασμένο από μένα το μετά». Classic.
Εδώ επίσης εμφανίζεται και ο κύριος Παρλαπάνος (της τηλεοπτικής φήμης) χωρίς όμως να διακρίνεται. Και η Άντζελα Βάγια που δεν είχε καμία όρεξη να μας ‘διασκεδάσει’ εκείνο το βράδυ κι έτσι έκανε μία σύντομη αλλά βαριά και μάγκικη εμφάνιση και μετά πήγε κι έκαστε σε ένα από τα τραπέζια και παρίστανε ότι της άρεσαν πάρα πολύ οι συνάδελφοί της. Πολύ γαρύφαλλο..

Τελικά αξίζει να πάω;
Σου έχω γράψει 1000 λέξεις επιχειρήματα κι ακόμα ρωτάς; Εκτός από αχάριστος είσαι και λίγο, να μη σε.. πω διότι δεν κάνει να τη λέμε στους πελάτας.
Σε τρώει να πας στις χλιδόπιστες πάλι, ε;
Να δεις τα μεγάλα ονόματα να κάνουν και να λένε τα ίδια.
Είσαι άξιος της τύφλας σου. Εγώ, φέτος, το ‘κοψα αυτό το κακό συνήθειο. (Θα πάω στου Ρέμου μόνο, που δεν έχω πάει από τότε που άνοιξε με τον Νταλάρα και τέλος).
Αποφάσισα αυτή τη σεζόν να αποβιβάζομαι μόνο στους ορίτζιναλ, μπας και βρω την υγειά μου.
Δι ο και σου συνιστώ να κάνεις μια βόλτα από το Place, διότι ενδέχεται να τη βρεις (αν πιεις) και να τον ακούσεις να λέει: «Έδωσες χρώμα σε ασπρόμαυρη ζωή».
Η φίλη μου η Λένα πάντως με την επανάληψη το έμαθε το «Θα ξαναπάς, Θα ξαναπάς στη Σαλονίκη π’ αγαπάς» και το λέει όλη μέρα:
«Θα ξαναπάς, Θα ξαναπάς στη Σαλονίκη π' αγαπάς
θα ξαναπάς
Μη μου μιλάς για ένα σημάδι στο κορμί
μη μου μιλάς
θ’ αναζητάς τις νύχτες που έκλαψες παντού
θ’ αναζητάς
Δεν ωφελεί το παρελθόν σου να κοιτάς σαν απειλή
και μη ρωτάς που πήγε τόση αγάπη τόσος έρωτας
Μια ρουφηξιά που αγγίζει πάντα την ψυχή στη μοναξιά
Και σιωπηλά άσε ένα δάκρυ στην καρδιά σου να κυλά»
Αριστούχο!
Και μην ακούς τα τραγούδια που λένε:
«Μάζεψε με απ’ τα ξενύχτια
και απ’ του καημού τα δίχτυα»
διότι τα δίχτυα, ειδικά όταν τα φοράνε γυναίκες στον υπόγειο όροφό τους, είναι το καλύτερο μέρος να σκοντάψεις και να μπερδευτείς.

ΥΓ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι τα.. μπράντυ καλσόν τα έχουν οι κοπέλες για να αλιεύουν και κάνα ψάρι όσο περιμένουν τη σειρά τους να ξαναβγούν. Καθόλου κακή ιδέα για κορίτσια του νησιού και του τροπικού.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]