Mε αφορμή τις εμφανίσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου στις 23 και 24 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα και την Πάτρα, σας μεταφέρουμε τη σύντομη κουβέντα μας μαζί του, έναν καλλιτέχνη με ανήσυχο πνεύμα και πολυσυλλεκτική προσωπικότητα, που ετοιμάζει μεταξύ άλλων αυτόν τον καιρό, το νέο του άλμπουμ "Ο Ελάχιστος Εαυτός".

O Ελάχιστος εαυτός... Από τους πιο πρωτότυπους, ψαγμένους και βαθυστόχαστους τίτλους, -ειδικά- των τελευταίων χρόνων. Πείτε μας πού αναφέρεστε με τον τίτλο αυτό, αλλά και τι να περιμένουμε από αυτό το άλμπουμ?
Κάποια στιγμή διάβασα ένα άρθρο σε εφημερίδα, όπου ένας νευροεπιστήμονας δήλωνε ότι στην ουσία,τον εαυτό μας απαρτίζουν δύο φαντάσματα, ο ελάχιστος και ο εκτεταμένος εαυτός. Πολύ αργότερα,όπως συνήθως συμβαίνει, η φράση «ελάχιστος εαυτός» εξεράγη μέσα μου και οδηγήθηκα στη γραφή ενός -ας πούμε-ποιήματος. Αυτό με τη σειρά του με τσίγκλησε να γράψω ένα περίεργο τραγούδι που έδωσε τον τίτλο και στο δίσκο. Λίγο μπερδεμένο ακούγεται αλλά ας περιμένουμε το δίσκο για επιπλέον φώτιση.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, μετά την πρόσφατη συνεργασία σας αναφέρθηκε σε σας ως τον «καλλιτέχνη που κοντοστέκεται ανάμεσα στη μουσική του παράδοση και το άγνωστο». Τι σας κάνει να νιώθετε εσάς κάτι τέτοιο?
Το πιό σπουδαίο που μπορεί να μου συμβεί στη ζωή είναι η συνάντηση με το ακατανόητο που είναι και άγνωστο συνάμα. Ίσως τα τραγούδια και οι μουσικές που φτιάχνω να είναι χάρτινα καραβάκια γι’ αυτή τη σκοτεινή θάλασσα.

Ως συνάδελφος Μηχανικός, δε μπορώ να μη ρωτήσω πότε αντιληφθήκατε ότι δε θα ακολουθήσετε την καριέρα του Μηχανολόγου Μηχανικού, αλλά και αν θεωρείτε πως κάπως, κάπου, κάποτε οι τεχνικές σας γνώσεις σας έκαναν καλύτερο Μουσικό.
Έχω εργαστεί αρκετά χρόνια σαν μηχανικός. Ο αγώνας μου για την επιβίωση δεν έγινε μέσα από τη μουσική. Τώρα, το τι ρόλο επαιξε αυτό στη μουσική δημιουργία δεν μπορώ να το ξέρω.

Τι σας κάνει αισιόδοξο σ αυτή τη ζωή?
Τίποτα

Σε τι είστε επιρρεπής?
Δεν έχω πάθη

Σας ενοχλούν οι ταμπέλες στη μουσική (σας) ή έχουμε καταλάβει λάθος?
Έχετε καταλάβει πολύ καλά. Οι ταμπέλες με ενοχλούν γενικά και όχι μόνο στη μουσική. Οι λέξεις φυλακίζουν, όπως πολύ εύστοχα έχει πει ο αντιψυχίατρος Τόμας Σαζ

Τι σας απογοητεύει στους ανθρώπους? και τι στους μουσικούς?
Δεν με αφορά η εξειδίκευση του μουσικού. Τον υπερκαλύπτει η ανθρώπινη υπόσταση. Γενικά λοιπόν με απογοητεύει η περιφρόνηση προς τη φύση.

Η δισκογραφία τελικά πέθανε?
Η μουσική ποτέ δεν πεθαίνει

Πείτε μας με μία λέξη το συνειρμό που σας έρχεται στο μυαλό?
Eurovision:
Ναρκωτικά:
Ελλάδα:
Χειμώνας:
Τηλεόραση:
Συναυλίες:
Δεν μου πάνε αυτά τα παιχνιδάκια

Και για το τέλος... Αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης ποιο θα ήταν αυτό?
Ένα δίσκο με δείγματα από κελαηδίσματα