Πώς ξεκινάει ένα κορίτσι να ασχολείται με τη μουσική, πώς αποφασίζει να παρουσιαστεί μέσα σε συγκροτήματα και πώς αρχίζει να γράφει τα δικά του τραγούδια;

Ημουν πάρα πολύ μικρή. Θυμάμαι, ήμουν έξι ετών και είχα γράψει ένα τραγούδι σε μια κασέτα που πήγαινε κάπως «dreaming on a cloud». Βέβαια, πήγαινα ήδη στο ωδείο για να μάθω πιάνο, αλλά δεν μου άρεσε τίποτα από όλα αυτά που προσπαθούσαν να μου μάθουν. Επομένως, με το που απέκτησα κάποιες ικανότητες να παίζω ένα μουσικό όργανο, όπως ήταν η κιθάρα και το πιάνο, κατευθείαν, υποσυνείδητα έβγαζα τις δικές μου μελωδίες. Γενικά, ήμουν λίγο εγωίστρια από μικρή και λίγο ζόρικη. Ηθελα να κάνω όλα τα πράγματα μόνη μου, ακόμα κι αυτό που θα έτρωγα έπρεπε να το φτιάξω μόνη μου. Οπότε όταν έπαιζα πιάνο, μου έλεγε η δασκάλα: «Θα μάθεις αυτές τις ασκήσεις». Κι εγώ έλεγα γιατί να μη μάθω τις δικές μου ασκήσεις; Πολλά χρόνια μετά, στα δεκατρία μου, αγόρασα μια πολύ ωραία ακουστική κιθάρα και ήδη ήξερα να παίζω και να τραγουδάω όλα τα κομμάτια των Beatles. Οταν έφυγε ο αδελφός μου για σπουδές στην Πάτρα, έμεινα μόνη μου στο σπίτι και αισθάνθηκα σαν να έπρεπε εγώ να συνεχίσω την ύπαρξη αυτής της μουσικής αύρας στο σπίτι.

Η πατρινή ανεξάρτητη κοινότητα των μουσικών πώς σε επηρέασε;

Ο αδελφός μου είχε φτιάξει εκεί μια μπάντα, τους Serpentine, και πολλές φορές με καλούσε να παίξω μαζί τους ή σε live μαζί με τους Raining Pleasure. Επειδή, λοιπόν, είχα επηρεαστεί πολύ από όλο αυτό το πατρινό κλίμα της indie κοινότητας, αποφάσισα να πάω στην Πάτρα για σπουδές. Στη συνέχεια, όμως, απογοητεύτηκα παντελώς από την Πάτρα ?και μουσικά και καλλιτεχνικά. Είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες, η σχολή δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε η πόλη, δεν μου άρεσε η έλλειψη δραστηριοτήτων κι έτσι έβλεπα τον εαυτό μου να πηγαίνει κάθε σαββατοκύριακο Αθήνα. Πήγα στην Πάτρα όχι τόσο για τη μουσική σκηνή της, αλλά για να περάσω όμορφα φοιτητικά χρόνια. Ενώ, όμως, είχα μεγαλώσει με καλύτερη παρέα τη μουσική, στην Πάτρα ως φοιτήτρια είδα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα με τη μουσική.

Και αποφασίζεις να μετακομίσεις στην Αθήνα;

Ναι, το 2004 έρχομαι στην Αθήνα και αρχίζω να παίζω με πολλά διαφορετικά συγκροτήματα, αλλά κάποια στιγμή είδα ότι σε όποιο σχήμα έμπαινα, ύστερα από λίγο διαλυόταν. Δηλαδή, μέσα σε έναν χρόνο είχαν διαλυθεί όλες οι μπάντες στις οποίες έπαιζα. Το 2005 αποφάσισα να κάνω μόνη μου μουσική. Τότε ήταν που έγραψα τα Over The Hill και Not Young In My Youth. Κι ενώ είχα μάθει να κάνω live με συγκροτήματα, για έναν χρόνο δεν έκανα καμία συναυλία. Μου είχε λείψει λίγο αυτό. Αλλά επειδή είχα φάει, λίγο, τα μούτρα μου με όλο αυτό το rock που με περιέβαλλε τόσα χρόνια και όλοι ήταν υπερβολικά φιλόδοξοι, εγώ ήθελα να περάσω στο άλλο άκρο. Και μία από τις ιδέες που είχα για τη μουσική μου ήταν να βάλω έγχορδα. Ολοι με απέτρεπαν, αλλά εγώ πήγαινα στα ωδεία με το demo μου και ρωτούσα αν μπορούσε να με βοηθήσει κανείς.


Τι ήταν πιο δύσκολο, να γράψεις το πρώτο ή το δεύτερο άλμπουμ;

Το πρώτο! Διότι στο πρώτο δεν ήξερα καθόλου τι έκανα. Μπήκα σε έναν πιο επαγγελματικό κόσμο, γιατί σε σύγκριση με αυτό που έκανα πριν (σκέψου ότι ξαφνικά στο μυαλό μου μπήκαν deadlines) μπήκαν ημερομηνίες, μπήκαν λεφτά και όλα αυτά με αποσυντόνιζαν πάρα πολύ. Γι’ αυτό και πήρε πάρα πολύ καιρό, σχεδόν έναν χρόνο για να το τελειώσω. Συν το ότι στο Avatar ξεκίναγα ένα κομμάτι και το τελείωνα ύστερα από επτά μήνες. Δεν μπορούσα να εστιάσω σε κάτι συγκεκριμένο, ίσως γιατί ήμουν αλλού γι’ αλλού. Και μπορεί να φαίνεται σε αυτόν τον αυθορμητισμό που βγάζουν εκείνα τα τραγούδια. Αντίθετα, στον δεύτερο δίσκο πήγα πολύ πιο οργανωμένη. Και μουσικά ήμουν πιο απελευθερωμένη, ενώ στo Αvatar είχα κάποιες συγκεκριμένες ιδέες και από εκεί έπρεπε να φτιάξω κάτι: Δεκατρία τραγούδια. Λογικό ήταν, λοιπόν, στο Exit να δουλέψει καλύτερα η εμπειρία.

Υπάρχει κάτι που να ταράζει τη διαδικασία της δημιουργίας σου;

Αγχώνομαι γενικά. Ακόμα το κάνω όταν γράφω. Δηλαδή με αγχώνει το γεγονός ότι αν καθίσω να γράψω με μετρονόμο το πιάνο, μπορεί να μην καταφέρω να το παίξω ποτέ σωστά. Αυτό είναι κάτι που το παθαίνω και στα live. Επίσης, κάτι που πρέπει να διορθώσω είναι ότι αφαιρούμαι συχνά. Σκέφτομαι άσχετα πράγματα. Δηλαδή, εκείνη τη στιγμή που είμαι στο στούντιο και πρέπει από μόνη μου να αφεθώ για να παίξω κάτι, μου μπαίνουν άσχετες ιδέες στο μυαλό· ότι, για παράδειγμα, μπορεί να βραχνιάσω και να μην πω ποτέ το τραγούδι όπως θα ήθελα. Μερικές φορές συμβαίνει και στα live, δηλαδή παίζω και ξεχνιέμαι και σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο.

Μοιάζει σαν να σε ενοχλεί η πειθαρχία.

Ναι, με ενοχλεί πολύ η πειθαρχία. Κι εκείνη τη στιγμή είναι που πιστεύω ότι χρειάζονται οι δικοί σου άνθρωποι, οι συνεργάτες σου, που ξέρουν να σου πουν τις σωστές λέξεις για να σε ωθήσουν να κάνεις κάτι καλά. Μερικές φορές, ναι θέλω λίγο σπρώξιμο. Επίσης, με ταράζει και η ιδέα του χρόνου. Επειδή είχα μάθει από μικρή να έχω ελευθερία κινήσεων στη μουσική, με αγχώνει το γεγονός ότι πρέπει, για παράδειγμα, να κυκλοφορήσει ο δίσκος τον Μάιο ή πρέπει να έχουμε κλείσει το στούντιο μέχρι την επόμενη Παρασκευή.

Υπάρχουν στιγμές που σε προβληματίζουν για το αν είναι καλό αυτό που κάνεις;

Οχι, γιατί δεν μπορείς να κρίνεις τον εαυτό σου. Δεν είμαι επαγγελματίας μουσικός, λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα. Και όταν λειτουργείς με το συναίσθημα, δεν μπορείς να έχεις αντικειμενική άποψη.

Δηλαδή δεν κάνεις καθόλου αυτοκριτική;

Στην πορεία του χρόνου, έχω καταλάβει ότι τα τραγούδια που μου αρέσουν εμένα δεν είναι εκείνα που αρέσουν και πιο πολύ στους άλλους. Δηλαδή όταν είχα γράψει το Over The Hill, είχα καταχαρεί γιατί μου άρεσε εμένα πάρα πολύ και πίστευα ότι θα ήταν ένα τραγούδι που θα άρεσε και στον κόσμο. Για κάποια άλλα τραγούδια σαν το Yes I Do, δεν πίστευα ποτέ ότι θα άρεσε.

Τι είναι, δηλαδή, αυτό που κινητοποιεί τη δική σου δημιουργία;

Ενας κανόνας που βάζω στον εαυτό μου και που λέει ότι τώρα θα κάτσω να γράψω ένα ωραίο, ολοκληρωμένο τραγούδι. Κι αυτό έχει γίνει τέσσερις φορές. Δεν ξέρω πώς γίνεται. Ισως από την υπερβολική θέληση, ίσως από το γεγονός ότι εστιάζω σε αυτό, αλλά ναι, όντως βγαίνει ένα ωραίο τραγούδι. Αυτό έχει γίνει στο Bloody Sth, στο Misery Loves Company, στο Over The Hill και στο Yes I Do. Αλλες φορές η δημιουργία μπορεί να έχει να κάνει με τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι κάτι είναι καλό ή κακό.

Ποια ανησυχία σου εκφράζουν τα τραγούδια σου;

Της ευτυχίας. Για το αν θα μπορέσω να είμαι ευτυχισμένη μέσα από αυτά τα τραγούδια. Αλλά να μην είμαι μόνον εγώ ευτυχισμένη, να μπορώ να κάνω κι άλλους ευτυχισμένους.

Αν αυτή η ιδανική ευτυχία ήταν μέσα στο μυαλό σου ένα τοπίο, πώς θα έμοιαζε;

Με οροπέδιο. Στο οποίο θα έχω φτάσει ψηλά και θα υπάρχει μια κοιλάδα και θα μπορώ να κοιτάξω προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και το βλέμμα μου θα χάνεται στη θέα γύρω και στον ουρανό.

Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να χαρίσεις κάτι άλλο στον κόσμο εκτός από ευτυχία; Ισως να τον κάνεις λίγο να προβληματιστεί;

Οχι, και ίσως αυτό να είναι ένα μείον μου γιατί, για να προβληματίσεις τον κόσμο, τότε αυτό θα μπορέσεις να το κάνεις μέσα από τη δύναμη των στίχων σου και δεν νομίζω ότι εστιάζω τόσο στη δύναμη του στίχου. Γιατί;

Γιατί από μικρή ήμουν έτσι, περισσότερο με γοήτευε η μελωδία, περισσότερο με άγγιζε η μουσική παρά οι στίχοι. Ισως επειδή έχω ακούσει πάρα πολύ Beatles και με έχουν επηρεάσει. Οι Beatles έχουν γράψει αριστουργήματα και στιχουργικά και όσο μεγάλωναν, οι στίχοι τους περνούσαν μηνύματα όλο και πιο σημαντικά. Αλλά εγώ δεν νομίζω ότι έχω τα κατάλληλα βιώματα για να περάσω μηνύματα. Ακόμα κι αν έχω ζήσει μια ωραία στιγμή με τους φίλους μου, δεν μπορώ να επιβάλλω στον εαυτό μου να γράψει για αυτήν τη στιγμή. Αν αισθανθώ υποσυνείδητα ότι θέλω να το κάνω, θα το κάνω. Αλλά αν γίνονται φασαρίες στην Αθήνα, δεν μπορώ να πω ότι σήμερα θα γράψω ένα τραγούδι για τις φασαρίες στην πόλη. Αν θέλω να διαμαρτυρηθώ για κάτι, θα βγει υποσυνείδητα.

Αν σου ζητούσαν να γράψεις ένα τραγούδι για την κατάσταση που ζούμε όλοι, είτε σε αυτή την πόλη είτε σε αυτή τη χώρα, τι θα έγραφες;

Θα έγραφα ένα αισιόδοξο τραγούδι. Δεν θα άφηνα όλη αυτή την κατάσταση να με πάρει από κάτω, δεν θα έσκυβα το κεφάλι και δεν θα έλεγα: «πο πο, πόσο χάλια είναι όλα γύρω μου». Ακόμα κι αν όλα είναι τόσο χάλια γύρω μου, εγώ θέλω να γυρίσω και να πω «Οχι!». Θέλω πάντα να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό ήταν και το συναίσθημα που ήθελα να περάσω και στον Λυκαβηττό, ότι δηλαδή ναι, υπάρχει όλη αυτή η κρίση και η αρνητική στάση όλων απέναντι σε όλα, αλλά μέσα σε ένα μόνο βράδυ μπορεί να υπάρξουν αξέχαστες στιγμές ελπίδας, αισιοδοξίας και χαράς.

Γιάννης Παπαϊωάννου

Photo: FREDDIE F.