ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ένα λεπτόκορμο κορίτσι (1,55 ύψος ? οι μεγαλες φωνές κυκλοφορούν πολύ συχνά σε πετίτ συσκευασίες) με κόκκινες γόβες, πυκνά μαύρα μαλλιά, όμορφα μακριά δάχτυλα (που κάνουν τα πλήκτρα του πιάνου να υποχωρούν χωρίς να αποκαλύπτουν την προσπάθεια που καταβάλουν) στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο, τραγουδάει θλιμμένα τραγούδια και κρατάει το τέμπο χτυπώντας το κόκκινο τακούνι της πάνω στη σκηνή του Ηρωδείου. Αυτό το λύγισμα του γόνατος και το ανεβοκατεβασμα της γάμπας είναι η μόνη κίνησή της που προδίδει μια κάποια δόση αθώας αμηχανίας. Α, και το κοριτσίστικο γέλιο της..
Έχει γύρω στους 60 βαθμούς στο ξεχειλισμένο από κόσμο Ηρώδειο (ημέρα του μεγάλου καύσωνα), πάνω στα μάρμαρα μπορείς εύκολα να ψήσεις καφέ, κι η νεαρή Νόρα από το Τέξας παίζει πιάνο, πλήκτρα, κιθάρα και τραγουδάει κάτω από τρεις τουλάχιστον προβολείς που την παρακολουθούν με το λευκό τους φως (εκτός από τα υπόλοιπα πολύχρωμα και καλοσχεδιασμένα φώτα σκηνής).
Καθώς ρίχνω μισό ακόμη μπουκάλι νερό στο κεφάλι μου, αναρωτιέμαι αν η έλλειψη ‘βάθους’ και η αδυναμία παραγωγής αισθήματος που ακούω οφείλεται στην αναθεματισμένη ζέστη ή στο νεαρό της ηλικίας της κομψής πρωταγωνίστριας.
Αυτό που διαπίστωσα πάντως, ήταν ότι και στους 120ο να την είχε βάλει κάποιος, αυτή η μοναδική σε χρώματα και γυρίσματα φωνή, δεν θα πάθαινε τίποτα. Στις σημειώσεις μου βρήκα τη φράση: «φωνή σαν κόκκινο κρασί που όσο ωριμάζει τόσο καλύτερη θα γίνεται».
Ένα κορίτσι με χαμηλές -σοβαρά σέξι- νότες Γυναίκας, που όταν τις παράγει θυμίζει εκείνη την «τρελή του φεγγαριού» που «τ’ άγρια βάθη που κοιτάει δεν τα χωράει ανθρώπου νους». Κι η Νόρα είναι μόλις 28 χρονών..
Φαντάζεσαι τι θα έρθει με τα χρόνια..;

Ήμουν κι εγώ εκεί...
»I waited 'til I saw the sun
I don't know why I didn't come
I left you by the house of fun
I don't know why I didn't come
When I saw the break of day
I wished that I could fly away
Instead of kneeling in the sand
Catching teardrops in my hand
My heart is drenched in wine
But you'll be on my mind
Forever
Out across the endless sea
I would die in ecstasy
But I'll be a bag of bones
Driving down the road alone
My heart is drenched in wine
But you'll be on my mind
Forever
Something has to make you run
I don't know why I didn't come
I feel as empty as a drum
I don't know why I didn't come»
[Το πρώτο track του πρώτου άλμπουμ της Νόρα Τζόουνς. Με αυτό το τρυφερό soulful, ποπ-τζάζυ τραγούδι τη γνώρισα (το 2002) κι από τότε ήθελα να την ακούσω από κοντά ? κυρίως για να διαπιστώσω αν η φωνή της ..υπάρχει στην πραγματικότητα!.]
Με το «Don’t know why» ξεκίνησε και το δεύτερο μέρος της συναυλίας της.
Το Ηρώδειο, όπως προανέφερα, ήταν γεμάτο μέχρι επάνω, η ζέστη α-φ-ό-ρ-η-τ-η και το οπτικό αποτέλεσμα εξαίσιο: περί τις 3.500 αυτοσχέδιες βεντάλιες φτερούγιζαν στις κερκίδες μεσ’ στο σκοτάδι και ήταν σαν διαφανείς πεταλούδες-ψυχές να έχουν μαζευτεί γύρω από το πιάνο, το όρθιο μπάσο, τις κιθάρες και τα λυπημένα τραγούδια για να πιουν.
Ένα από τα πιο συγκινητικά θεάματα που έχω δει και το χρωστάω στον καύσωνα.

Η Νόρα Τζόουνς γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου, 1979 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης ως Geethali Norah Jones Shankar, κι είναι η κόρη του Ινδού μαέστρου του σιτάρ Ravi Shankar (και της Sue Jones) που άλλαξε επίσημα το όνομά της σε Norah Jones, όταν ήταν 16 χρονών.
Στα τέσσερα χρόνια της μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο προάστιο Fort Worth του Grapevine, του Τέξας μαζί με τη μητέρα της, στην οποία αναφέρεται συνεχώς, αφήνοντας να διαφανεί μια καθοριστική και πολύ δυνατή σχέση.
Στον πατέρα της δεν αναφέρεται ποτέ και το όνομά του δεν υπάρχει πουθενά στην προσωπική ιστοσελίδα της.
[Παρεμπιπτόντως από το Τέξας είναι και ο Μπους για τον οποίο έχει γράψει (στο τραγούδι ?My dear country?, που επίσης είπε χτες το βράδυ):
«But fear's the only thing I saw,
And three days later 'twas clear to all,
That nothing is as scary as election day.
But the day after is darker,
And darker and darker it goes,
Who knows, maybe the plans will change,
Who knows, maybe he's not deranged»]
Να γυρίσω όμως πίσω στο Ηρώδειο, γιατί η συναυλία αρχίζει εντυπωσιακά και υπέροχα συγκινητικά, όταν η μικρή κυρία με τα τακούνια εμφανίζεται στο μπράτσο του κυρίου M. Ward, κιθαριστή και τραγουδοποιού, το έργο του οποίου αν δεν γνωρίζεις σου συνιστώ να το μάθεις το ταχύτερο.
Μαζί λένε δυο-τρία τραγούδια που συνοδεύει ο M.Ward με τις κιθάρες του. Μέσα στην απόλυτη ακινησία της νύχτας που καίγεται, οι δύο αυτές εντελώς «αταίριαστες» φωνές, δίνουν ένα ρεσιτάλ country-jazzy-bluesy ευαισθησίας με τα ερωτικά παλιά και λιγότερο παλιά τραγούδια που λένε.
Η καλύτερη στιγμή όλης της συναυλίες ήταν αυτά τα ντουέτα και το σετ που ακολούθησε με τον M.Ward να κάνει την κλασική κιθάρα του να ακούγεται σαν συμφωνική ορχήστρα [εξαίσια σόλο!], τη φυσαρμόνικά του να επιβεβαιώνει το θαυμασμό του για τον Ντύλαν (επί της μουσικής ιδεολογίας και πορείας του οποίου έχει πατήσει και με τα δύο πόδια ο νεαρός Matt), και το γρέζι στη χρώματος σέπια φωνή του να δημιουργεί «ραγίσματα» πάνω σε λέξεις που μιλούν για «broken hearts», για παράδειγμα.
Ο Matt Ward είχε σε μεγάλη ποσότητα αυτό που έλειπε από τη Νόρα Τζόουνς και τους μουσικούς της Handsome Band της: ένταση, δύναμη και βάθος.
Έπαιζε τις κιθάρες του στα όρια, παίρνοντας το ρίσκο κάποιων τονικώς ασταθών συγχορδιών, αλλά κερδίζοντας το παιχνίδι (και ποτίζοντας τις «πεταλούδες») με μια σφοδρότητα αισθημάτων που θα μπορούσε να κάνει και τα περιστέρια να κλάψουν από συγκίνηση.
Αριστα δέκα θα του βάλω και θα επαναλάβω ότι από αυτό το σημείο και μετά δεν ακούσαμε ούτε το βάθος ούτε την ένταση που εξέπεμψε ο υπέροχος αυτός κύριος από το Πόρτλαντ του Όρεγκον (ο οποίος έμοιαζε με 16χρονο, ενώ είναι 31 χρονών με αρκετά μεγάλη μουσική ιστορία πίσω του και σοβαρή δισκογραφία).

Πάμε τώρα στους μουσικούς μεταξύ των οποίων και ο από χρόνια σύντροφος της Norah, Lee Alexander στο όρθιο και ηλεκτρικό μπάσο, ο οποίος ήταν πολύ καλός, με ωραία αίσθηση ρυθμού και ελευθερία τζαζ μουσικού, όπως και ο ντράμερ Andy Borger (που έπαιξε και μαρίμπα) και ο κιθαριστής Adam Levy (που έπαιξε και μπάντζο, στα πιο «κάντρυ» τραγούδια) και η νεαρή Daru Oda που έπαιξε απ’ όλα (πιάνο, αρμόνιο, κρουστά, άλτο φλάουτο) κι έκανε τις δεύτερες φωνές σε όλα τα τραγούδια.
Λέω να αποφασίσω ότι η «πεσμένη» απόδοση της μπάντας και της ίδιας της κυρίας Τζόουνς, οφείλονταν στον καύσωνα, αν και το ‘ποπ’ στοιχείο φάνηκε ως συστατικό της προσωπικότητας της πρωταγωνίστριας της χτεσινής βραδιάς.
Από την άλλη, τα μπλουζ τα έχει στις φωνητικές χορδές (θείο δώρο), τη τζαζ στην καρδιά της (‘δώρο’ της μητέρας της αν δεν κάνω λάθος) και το ρυθμό της country στα.. τακούνια και στο μυαλό της.
Γι’ αυτό μάλλον θα συνεχίσει να παίρνει Grammy με το κιλό και να πουλάει εκατομμύρια δίσκους κάθε χρόνο, σε ολόκληρο τον πλανήτη που διψάει για λίγη μη χιλιομασημένη και κονσερβοποιημένη μουσική.
Θα σε αφήσω με ένα ωραιότατο κομμάτι από τον τελευταίο της δίσκο, ονόματι «Broken» που λέει:
«He's got a broken voice and a twisted smile,
Guess he's been that way for quite awhile,
Got blood on his shoes and mud on his brim,
Did he do it to himself or was it done to him?

People think he don't look well,
But all he needs from what I can tell,
Is someone to help wash away all the paint,
From his purple hands before it gets too late.

I saw him stand alone .. under a broke street light,
So sincere.. singing silent night,
But the trees were full .. and the grass was green,
It was the sweetest thing I had ever seen.

He may move slow,
But that don't mean he's going nowhere,
He may be moving slow,
But that don't mean he's going nowhere.»
Κι αυτό το τελευταίο δίστιχο νομίζω ότι περιγράφει την όμορφη Norah Jones καλύτερα απ’ όλα όσα μόλις έγραψα.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]