«Τη σπίθα και την ορμή να ζωντανέψω τη σβησμένη πολιτεία μας τη βρήκα εύκολα όταν το 1979- 1980 συνειδητοποίησα, όπως και όλοι οι συμπατριώτες μου, ότι το Καστελλόριζο πήγαινε να γίνει ένα ερημονήσι, ίσως ένας βοσκότοπος των γειτόνων μας, αφού από τις 300 ψυχές που είχαν μείνει ως τότε, κίνησαν σχεδόν μαζεμένοι και έφυγαν για τα ξένα οι 150». Χριστίνα Ευστρατιάδου.

Με το λόγο της Χριστίνας Ευστρατιάδου αυτοβιογραφείται το νησί του Καστελόριζου, χωρίς φτιασίδια, χωρίς αλλοιώσεις. Απλά κι αληθινά... Τα πανηγύρια, οι μικρές και μεγάλες συνήθειες, τα επαγγέλματα, οι τύποι του νησιού κι ένα σωρό άλλες πλευρές του λαϊκού πολιτισμού του παίρνουν σάρκα και ζωή και το αλλοτινό Καστελόριζο ξαναζεί με όλο το σφρίγος και το δυναμισμό του.

Οι Ιστορίες του Καστελλόριζου είναι μία μαρτυρία για όλους, αυτού που δυστυχώς χάθηκε για πάντα κι έρχονται άνθρωποι με τη φιλοπατρία, την ευαισθησία και την εμπειρία της κ. Ευστρατιάδου να το διασώσουν στο χαρτί και να το διασφαλίσουν τουλάχιστον στην καρδιά και τη μνήμη των επιγενομένων. Τα κείμενα της έχουν διπλή αξία: Αποκαλύπτουν μία συγγραφέα με ασυνήθιστο ταλέντο και μία Ελληνίδα που υποτάσσει τη δύναμή της αυτή στην υπηρεσία ενός ύψιστου ιδανικού στο ξανάνιωμα της μυριαγάπητης πατρίδας.

Η Χριστίνα Ευστρατιάδου γεννήθηκε στο Καστελλόριζο το 1907. Εργάσθηκε στη νεοϊδρυθείσα τότε Τράπεζα της Ελλάδος, την ίδια εποχή που είχαν προσληφθεί ο γιος του Κωστή Παλαμά, ποιητής Λέανδρος, ο Ηλίας Βενέζης, καθώς και άλλες προσωπικότητες.

Έγραψε και εξέδωσε δύο βιβλία: «Ήταν κάποτε», ποιήματα (1974) και «Τα ιστορήματα και Αφηγήματα του Καστελλόριζου» σε δύο τόμους. Έλαβε το «Πανδωδεκανησιακό βραβείο Βασίλη Μοσκόβη» το 1985.