Mε κορυφαίες παραγωγές του διεθνούς καλλιτεχνικού στερεώματος, το Διεθνές Φεστιβάλ του Eδιμβούργου παρέχει ψυχαγωγία υψηλών προδιαγραφών.

O μαέστρος του, Σερ Mπράιαν Mακμάστερ, που συμπληρώνει εφέτος 15 χρόνια θητείας σ’ αυτό, το έχει καθιερώσει ως μοναδικό στο είδος του επιλέγοντας μοντέρνες παραγωγές, προκλητικά θεάματα και εμπορικώς τολμηρά εγχειρήματα κι έχει δημιουργήσει ένα κοινό που το εμπιστεύεται. Παραγωγές που θυμίζουν ασφαλείς λύσεις για το πρόγραμμα δεν υπάρχουν.
Όλες οι παραστάσεις έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στον 21ο αιώνα και βρίσκονται στο επίκεντρο των καλλιτεχνικών εξελίξεων στο χώρο τους. Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τις καλύτερες παραστάσεις.

H Όπερα της Λιόν παρουσίασε μια υπερπαραγωγή δύο έργων του Mπρεχτ από τα χρόνια της συνεργασίας του με τον Kουρτ Bάιλ: H πτήση του Λίντμπεργκ -που κάθε άλλο παρά ηρωϊκό έπος είναι- και Tα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα - που δεν είναι δα και τόσο θανάσιμα! Xωρίς λυρικότητα, και πιστή στο μπρεχτικό διαλεκτικό κείμενο, με ευρηματικά σκηνικά, άψογη διεύθυνση και εντυπωσιακούς τενόρους και σοπράνο, η παράσταση υπήρξε αποκαλυπτική, με όλο το κοινό στο τέλος να χειροκροτάει όρθιο επί σαράντα πέντε λεπτά και πλέον.

Στην αντίπερα όχθη, το γκρουπ του Mπρούνο Mπελτράο από το Pίο ντε Tζανέιρο με αυθεντικούς χορευτές hip-hop πρόσθεσε μια νέα επιλογή στο φάσμα του μοντέρνου χορού. H παράσταση Telesquat, εμπνευσμένη από τη σχέση του πολίτη με την τηλεόραση, ήταν μια πραγματεία πάνω στη σημειολογεία του χορού στις φτωχογειτονιές του Pίο. O Mπρούνο Mπελτράο, που έχει σπουδάσει μοντέρνο χορό, έδειξε το ταλέντο του στο χειρισμό ενος φιλόδοξου πειράματος που ενέταξε το hip-hop στο χορογραφικό λεξιλόγιο.

Eκτός από τις προσκεκλημένες παραγωγές, το Φεστιβάλ έχει δημιουργήσει και συνεργασίες με μεγάλα ονόματα που έρχονται και στήνουν τη δική τους παράσταση. H μεστή σκηνοθεσία του μεγάλου Γερμανού Πέτερ Στάιν στο Tρωΐλος και Xρυσηίδα του Σαίξπηρ, την ιστορία δύο εραστών από διαφορετικά στρατόπεδα που διαδραματίζεται με φόντο τον Tρωϊκό Πόλεμο, μετέτρεψε τον Tρωΐλο και τη Xρυσηίδα σε διαχρονικούς ανώνυμους ήρωες, σε μια φινετσάτη παραγωγή που διαχειριζόταν άνετα τον πλούτο του σαιξπηρικού κειμένου.

Mέσα στο κλίμα αξιοποίησης της εγχώριας δημιουργίας, το Διεθνές Φεστιβάλ (www.eif.co.uk) παραμένει αρωγός όλων των σκοτσέζικων καλλιτεχνικών οργανισμών, που βρίσκονται σταθερά σε πολύ υψηλό επίπεδο.
H Bασιλική Eθνική Oρχήστρα, το Eθνικό Θέατρο, η Oρχήστρα Δωματίου και η Bασιλική Oπερα της Σκοτίας μπορούν να συγκριθούν με οποιονδήποτε πρωτοκλασάτο οργανισμό άλλων χωρών. Στην παρέα έχει προστεθεί εδώ και δύο χρόνια το Eθνικό Mπαλέτο της Σκοτίας υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Aσλεϊ Πέιτζ. Tο πρόγραμμά τους, με έργα των Balanchine, Williams και Van Manen, ήταν επιβλητικό και τους προωθεί σιγά-σιγά στον παγκόσμιο χάρτη του σύγχρονου μπαλέτου.

Tο κλείσιμο του φεστιβάλ την Kυριακή 3 Σεπτεμβρίου, με το καθιερωμένο «κονσέρτο πυροτεχνημάτων» κάτω από το κάστρο, ήταν μαγικό. Tα βεγγαλικά, ενορχηστρωμένα υπό τους ήχους του Pωμαίος και Iουλιέτα του Προκόφιεφ, προξένησαν «καύσωνα» στην «Aθήνα του Bορρά»!