ΠΕΡΙΛΗΨΗ...
Η Νατάσα Θεοδωρίδου με τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη και άλλους 4 νέους τραγουδιστές σ’ ένα πιοτικό (sic) πρόγραμμα το οποίο έκαψε το σκληρό μου και τώρα δεν ξέρω με τι σκιάχτηκα περισσότερο: τον ασυνάρτητο ήχο, την αλλοπρόσαλλη ροή των τραγουδιών ή τα ρούχα των νεαρών τραγουδιστριών τα οποία μάλλον έχει σπονσονάρει ο Χυτήρογλου (κρετόν, μπουρνουζοπετσέτες, κουρτινόξυλα, υφάσματα επιπλώσεων);
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.28.053-4
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 7-9
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Δευτέρα
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Παρ. & Σαβ. στις 23:30 Κυρ. & Δευτ. στις 20:30
ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 15 & 20 ευρώ (Παρ. & Σαβ.)
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150-180 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 75 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 & 20 ευρώ
Ημουν κι εγώ εκεί...
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω τις φωνές με όσα είδα κι άκουσα στης κυρίας Θεοδωρίδου προψές.
Η οποία κυρία Θεοδωρίδου, όπως διαβάζω στα αρμόδια έντυπα, δηλώνει ότι έχει τις καλύτερες των προθέσεων και προσπαθεί να κάνει πιοτικό (όπως έλεγε ο πρώην μας) πρόγραμμα.
Σήμερα, ανάμεσα στις πολλές απορίες που έχω στη ζωή προσετέθη και η ακόλουθη:
"Ποιο είναι το πιοτικό βρε παιδιά; Εκείνο με τη μπούργκα και το ταγάρι ή η πλουμιστή με το τάνγκα και την παγέτα στον αφαλό;"
"Ροή" προγράμματος είναι αυτό που κυλάει και σε παρασέρνει ή αυτό που πάει προς παντού και παραδέρνει;
Ρωτάω διότι το πρόγραμμα που παρακολούθησα περιελάμβανε τα κάτωθι τραγούδια (με την ακόλουθη σειρά):
«Τα πιο ωραία λαϊκά» και μετά «Τρελή κι αδέσποτη» και δίπλα ένα σουξέ της Αλεξίου, και πριν ένα σπαρακτικό της Βιτάλη και μετά ένα πολύ μεγαλύτερο σουξέ του Ρέμου και κολλητά «Τρελή κι αλλοπαρμένη» , και στο καπάκι «Ο Σαλονικιός» (σε gay remix) και... «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» και «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (κάνουνε τ' αγόρια ντιγκιντάγκες).
Μετά ακολουθεί ένα αφιέρωμα στη Ρίτα Σακελαρίου που τελειώνει με το «Ιστορία μου αμαρτία μου» (τραγούδι που έχω ακούσει σε ΟΛΑ τα προγράμματα φέτος, έλεος).
Και η "ροή" συνέχισε με:
«Τα μαύρα μάτια σου», «Τα κορμιά και τα μαχαίρια», «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» «Αχ Μουσταφά (Αχ Μουσταφά/ εσύ μου άναψες φωτιά)» και δίπλα «Αυτή η νύχτα μένει» (Καζαντζίδης) και από πάνω ο «Μπάρμπα Γιαννακάκης» πριν από το «Που ’ναι, που ’ναι, πουν’ το Μαρικάκι/ψαράκια τηγανίζει στο μαγειριό/εγώ θα σου το πάρω και θα το παντρευτώ» και μετά το «Σάλα, σάλα μεσ’ στη σάλα» ακολουθούμενο από μια επιτυχία του Τέρη Χρυσού ή του Μιχάλη Βιολάρη (να μη σε γελάσω που δε θυμάμαι) κι ένα νησιώτικο που πάει "βόλτα κάτω στα νησιά" (μήπως και βρει καμιά παγιέτα θαλασσιά?)!?!
Μικρό το δείγμα αλλά ικανό ελπίζω για να καταλάβεις πως στο ΦΩΣ φέτος τα έχουν κάνει «σαλόνι-τραπεζαρία ένα», που είχε πει και ο σοφός Διονύσης.
Στην αγωνία τους προφανώς να παντρέψουν το πιοτικό με το «άλλο» (αυτό το ακατανόμαστο που δεν κάνει να μένει στην «πέρα όχθη» γιατί πέρα όχθη στο «καλό» τραγούδι δεν υπάρχει) οι υπεύθυνοι για τη συναρμολόγηση αυτού του άνευ σχεδίου παζλ αποφάσισαν επίσης τα εξής:
1. Τα πιοτικά τα λέμε καθιστοί.
2. Τα λαϊκά τα "ρίχνουμε" όρθιοι
3. Και τα γλεντο-πιστάδικα τα κουνιόμαστε ανεμίζοντας μαύρες δαντέλες κάτω από γυαλιστερές κόκκινες ασύμμετρες φούστες (μίνι μέχρι τον αφαλό μπροστά και ουρά γοργόνας πίσω). Σαν πασχαλινό αυγό ένα πράμα μαζί με τη χαλκομανία.
Στην αρχή του προγράμματος λέμε φυσικά όλα τα σημερινά σουξέ όλων:
Ρέμου, Αλεξίου, Χατζηγιάννη (και εδώ διαφημίζουν το απέναντι μαγαζί όσο μπορούν), Τσαλιγοπούλου και το «Σεντόνι» του Κότσιρα (το οποίο λίγο μετά είδα να το φοράει μία από τις τρεις νεαρές υπάρξεις που πλαισιώνουν την κυρία Νατάσα, αλλά σε πράσινο που υπόσχεται περισσότερα).
Όπως πολύ σωστά παρατήρησε κι ένα φίλος που καθόταν δίπλα μου, «εδώ πρέπει να είναι σπόνσορας ο Χυτήρογλου» αλλιώς δεν εξηγείται η ενδυματολογική άποψη τύπου αγόρασα κάτι εξαντρίκ από το κατάστημα "Ψιλικά-Είδη μοδιστών-Νεωτερισμοί" απέναντι και πιάσε την κουρτίνα απ’ το σαλόνι, να ρίξω κάτι πάνω μου και να βγω.
Tην κουρτίνα μαζί με το κουρτινόξυλο.
Τουλάχιστον όμως με τα κορίτσια σε αμφιέσεις drag show βαλσαμωμένων παραδείσιων πουλιών, γελάσαμε.
Με αυτό που δεν γελάσαμε ήταν η ορχήστρα.
Αντιγράφω από τις σημειώσεις μου:
«Ο κρουστός έχει ‘φύγει’ εντελώς. Τα πλήκτρα είναι αλλού. Οι υπόλοιποι στον κόσμο τους και όλοι μαζί εδώ. Δυστυχώς.»
Επι τη ευκαιρία να πω ότι ο νεαρός που έπαιζε τα κρουστά ήταν πολύ καλός και δοσμένος στο έργο του, αλλά αν δε βοηθάνε και τα λοιπά όργανα τι να σου κάνει ένας "τρελός" που βολοδέρνει μόνος του;
Τέλος, στο παρόν κατάστημα θα ακούσεις επίσης όλες τις μεγάλες επιτυχίες της Νατάσας Θεοδωρίδου και δυο-τρία τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο που έκανε με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Μιχάλη Γκανά.
Αυτά τα πιοτικά τα λέει λίγο «διακριτικά».
Διότι φαντάζεσαι τι θα συμβεί άμα γυρίσει απότομα κανένας από τους fan των σουξέ της και σκιαχτεί με αυτό που θ’ ακούσει τη στιγμή που εκείνη καταθέτει την ψυχή της ερμηνευτικώς, ;
Εμφραγμα.
Το τραγούδι μου:
"Σου βάζω δύσκολα
σκέψου πόσα πέρασα
Σου βάζω δύσκολα
κι ας παίζω με τα νεύρα σου
Το χαρακτήρα μου
τον φτιάξανε τα έργα σου"
Αυτό το σουξέ της ωραιοτάτης Νατάσας έγινε για προφανείς λόγους, κάτι σαν προσωπικός εθνικός μου ύμνος για όλη εκείνη τη βραδιά.
Μου 'βαλε δύσκολα και τα 'παιξα η κριτικιά.
Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης
Παρατήρησα λοιπόν ότι ο νεαρός Θαλασσοχώρης (τον οποίο άκουγα και έβλεπα πρώτη φορά Live) κατάφερε να διασώσει τον εαυτό του μέσα στο αλαλούμ αυτού του προγράμματος.
Γεγονός που με έκανε να πιστέψω ότι ο πρώην Φεϊμστορίτης είναι και έξυπνος εκτός από ταλαντούχος.
Εχει όντως ένα εκτόπισμα πάνω στη σκηνή, μεγάλη άνεση (πολύ μεγάλη για πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη) στην κίνηση και στην έκφρασή, και φωνή με δυνατότητες.
Αν καταφέρει να ξεκαβαλήσει το καλάμι που με μαθηματική ακρίβεια θα καβαλήσει κάποια στιγμή (αν δεν το έχει κάνει ήδη και καταφέρνει να μην το πολυδείχνει) και να συνεχίσει με ψυχραιμία και αυστηρές επιλογές, τότε μπορεί να τον δούμε να επιβιώνει στο (έντεχνο) ελληνικό τραγούδι και σιγά-σιγά να αποτινάσσει από πάνω του το «στίγμα» του Fame Story.
Από αυτό που είδα κι άκουσα τα απαραίτητα προσόντα τα έχει.
Μόνο που κι αυτό που προσπαθεί να επιτύχει είναι πολύ δύσκολο.
Τις δύσκολες στιγμές...
"θα κάνω υπερβολές
θα κλαίω θα γελάω
τους τοίχους θα βαράω"
Σωστό κι αυτό φυσικά.
Πολλές δύσκολες στιγμές βλέπω σημειωμένες στο τετράδιό μου οι οποίες είχαν σχέση και με το γεγονός ότι επί πολλή ώρα, δεν άκουσα σχεδόν καμία νότα της Νατάσας Θεοδωρίδου να πατάει πάνω στις αντίστοιχες της ορχήστρας.
Κι αυτό είναι τεχνολογικό επίτευγμα.
Μην ξεχάσω επίσης να αναφέρω ότι κάποια στιγμή γίνεται κι ένα happening με κρουστά (νταούλια) κι ένα βαρέλι επί του οποίου βαράει ρυθμούς η Νατάσα ενώ όλοι μαζί τραγουδούν «Πού περπατάς, πού περπατάς/τόση ζωή πού την πετάς» (σε panigyri remix).
Αμέσως μετά όμως πέφτουν τα φώτα και πάμε πάλι πίσω στην πιότητα η οποία εκτός από «καθιστή» ερμηνεύεται και στο μαύρο σκοτάδι.
Τελικά αξίζει να πάω;
Πρέπει να είσαι φανατικός fan της Νατάσας για να πας (ή του νεαρού Φέιμ-χώρη).
Και πρέπει να πιεις πολύ όταν πας -γιατί έτσι θα αντέξεις τη δυσαστρία των τραγουδιών και του ήχου.
Αν δε, γίνεις τύφλα ή πίτα-γύρος με απ' όλα μπορεί ακόμη και τα φορέματα να βαστάξεις.
Αλλά για καλό και για κακό σταυροφίλησε όλους τους συγγενείς σου πριν ξεκινήσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα πάνω στα ζωτικά σου όργανα.
Κλείνω με ένα δικό μου remix, αφιερωμένο:
Που 'ναι, που 'ναι
πουν' το Μαρικάκι
που κάτω από το φούξια
φοράει μπανάλ βρακάκι
(otoaspida pista mix για avgoulomatakides).
Ο ΗΧΟΣ:
Επαναλαμβάνω:
Σ’ αυτό το μαγαζί θα πρέπει να άκουσα το χειρότερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ μου!
Τον πιο ασυνάρτητο, αρρύθμιστο και ανερμάτιστο ήχο ever.
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
