ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-64.61.980 & 210-64.39.089
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Γκύζη 47 & Κάλβου
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Καθημερινά: 22:30 Κυριακές: 20:30

ΤΙΜΕΣ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 130-150 ευρώ
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 60-90 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 25 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα
απογειώνομαι, αρχίζω τον πρώτο μου
στίχο, τρυπάω τον τοίχο
και σκοτώνομαι..
"Μα τα τριανταδύο κουτσά καγκουρώ", που λέει και ο Φλας Φοίμπους στον Ζακ Στεφάν σ' ένα από τα σκίτσα του ΦΑΝΖΙΝ που βρήκα στο τραπέζι μου, με το που μπαίνεις στο ΜΕΤΡΟ αυτή τη φορά καταλαβαίνεις πως κάποιοι άνθρωποι έχουν σκεφτεί κι έχουν δουλέψει πολύ γι' αυτήν την παράσταση.

Και φέτος, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, στις παραστάσεις του Φοίβου υπάρχουν απ' όλα: στιγμές που συγκινείσαι, στιγμές που γελάς πολύ, όμορφα τραγούδια και όπως πάντα ένα εξαιρετικό φινάλε που σε ανατινάζει από μέσα προς τα πάνω για να μη φύγεις μονοκόμματο κούτσουρο όπως ήρθες.

Έχω εδώ και καιρό δηλώσει φαν του Φοίβου -αν διαβάζεις αυτή τη στήλη θα το ξέρεις. Μ' αρέσουν τα τραγούδια του, οι παραστάσεις του, η ματιά του που κοιτάζει τον κόσμο από τις χαραμάδες και το μυαλό του που σκέφτεται, παρατηρεί, ανησυχεί και ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν χρειάζεται. Μ' αρέσει που υπάρχει ο Φοίβος.

Φέτος στο ΜΕΤΡΟ έχει πάρει μαζί του και τον φίλο του τον Ζακ.
Τον Ζακ μινιατούρα και 'καρτούν'. Τον Ζακ Στεφάνου που στα είκοσί του κάνει την (επίσημη) πρεμιέρα του στις Αθηναϊκές βραδιές και επιδεικνύει όλα τα ταλέντα του (κι έχει πολλά).
Χορεύει, χοροπηδάει, συγκινείται σαν μικρό παιδί, κάνει μούτες, πλάκα, τραγουδάει με την 'δύσκολη' φωνή του και την κιθάρα του και παρακολουθεί με λατρεία και θαυμασμό το Φοίβο σε ό,τι κάνει.
Ο Ζακ έχει εξαιρετική κίνηση, μεγάλο ταλέντο ηθοποιού, και τα μάτια του τραγουδοποιού που μπορούν πάντα να υγραίνονται.

Ημουνα τυχερή αυτό το Σαββατοκύριακο.
Μια μέρα πριν τον Φοίβο και τον Ζακ είχα πάει στο Σταυρό του Νότου κι είχα δει τον Κώστα Λειβαδά, τον Στάθη Δρογώση και τον Μάνο Πυροβολάκη σ' ένα εξαιρετικό πρόγραμμα.
Τρεις στο Σταυρό, σκέφτηκα, και άλλοι δύο στο ΜΕΤΡΟ, μαζί με τους μουσικούς και τις καλές γυναικείες φωνές που τους συνοδεύουν είναι καμιά τριανταριά νοματαίοι που κατάφεραν να με κάνουν να ξεχάσω τα "Μεγάλα Προγράμματα" που απειλούν προσεχώς τα βράδια μου και τα Fame Story που με βομβαρδίζουν όπου και να σταθώ.
Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση την Κυριακή το βράδυ στο ΜΕΤΡΟ.

Καθόμουν και θυμόμουνα τους χτεσινούς τρεις καθώς έβλεπα τους σημερινούς δυο να παλεύουν με τα καλώδια, τα δάκρυα και τα αστεία τους και ξαφνικά μου φάνηκε ότι ο κόσμος είχε έρθει στα συγκαλά του, είχε σταθεί πάλι στα πόδια του κι είχε αποκτήσει νόημα και ειρμό.
Λίγο ακόμη και θ' άρχιζα να σταυροκοπιέμαι. Ευτυχώς όμως εκείνη τη στιγμή μου έδωσαν μια σφυριά στο κεφάλι οι δύο καρτουνο-πρωταγωνιστές και γλίτωσα το ρεζιλίκι.
Αλήθεια έχεις φάει ποτέ σφυριά από δισδιάστατο άνθρωπο;
Όοοχι?!
Τότε πρέπει να πας ΜΕΤΡΟ αμέσως.

Πρόγραμμα
Χιουμοράτο, ρομαντικό, αυτοσαρκαστικό (μεγάλο προσόν αυτό) τρυφερό και πολυ-δουλεμένο.
Το οποίο προσωπικώς θα προτιμούσα πιο χαλαρό, πιο αυθόρμητο, και με λιγότερα κενά αέρος στο ρυθμό του (πολλά από τα οποία δημιουργούνται κάθε φορά που λείπει ο Φοίβος από τη σκηνή).
Οι καλές στιγμές του όμως είναι πολύ καλές και γενικά όσο το σκέφτομαι τόσο πιο παρήγορο βρίσκω το γεγονός ότι σε κάποιο υπόγειο της Αθήνας υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο παιδιά που περνάνε τα βράδια τους παίζοντας.

Τελικά αξίζει να πάω;
Να πας γιατί αν δεν πας στο πρόγραμμα του Φοίβου και φέτος πώς διάολο θα βγάλεις το χειμώνα;
Πρέπει επίσης να πας γιατί ο Φοίβος και ο Ζακ μοιράζονται τα παιχνίδια τους μαζί σου και σε βάζουν να πεις κι ένα τραγούδι (Τα "Παπάκια" για την ακρίβεια και πρέπει να κουνάς και τα χέρια πάνω κάτω, συγχρόνως).
Το έκανα.
Πλάκα έχει.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Γιώργος Κατσάνος: πλήκτρα
Αριστείδης Χατζησταύρου: Κιθάρα
Φίλιππος Σκλαβενίτης: κιθάρα
Τάκης Φοίτος: Μπάσο
Σπύρος Μοσχούτης: Τύμπανα
Δημήτρης Κόλλιας: Πνευστά
Χρήστος Αλεξάκης: τρομπόνι
Επτά καθόλου χάρτινοι μουσικοί που παράγουν έναν καλοπροβαρισμένο και συντονισμένο ήχο που κάποιες στιγμές είναι πολύ δυνατός και δεν επιτρέπει στα τραγούδια να αφηγηθούν τις ιστορίες τους.
Ακούγονται επίσης δυο καλές γυναικείες φωνές:
Ελενα Λύτρα και Λουίζα Στεφανοπούλου.
Κόμικς: (πολλά, γύρω-γύρω στο ντεκόρ, στο ΦανΖίν-πρόγραμμα που συνοδεύει την παράσταση και παντού).
Ωραία σκίτσα!
Η ομάδα "Subart", (δηλαδή οι Ηλίας Κυριαζής, Τάσος Παπαϊωάννου, Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, Βασίλης Μπίμπας, Βασίλης Λώλος) και ο Νίκος Μηλιώρης.
Σκηνικά: Ελένη Στρούλια
Ηχος: Γιάννης Πετρόλιας
Είναι εμφανές ότι έχει γίνει μια τεράστια δουλειά για να στηθεί αυτή τη παράσταση.
Μεγάλα σκίτσα στους τοίχους, interactive βίντεο προβολές, διάφορα props που χρησιμοποιούν οι δύο πρωταγωνιστές όταν κάνουν αστεία, κ.ά.
Μέσα όμως στον πυρετό των ιδεών και της προμελετημένης εκτέλεσής τους σα να μου φαίνεται ότι χάθηκε η ισορροπία των πραγμάτων, με αποτέλεσμα πολλές στιγμές να κυριαρχεί το γύρω-γύρω και να χάνεται ή να περνάει σε δεύτερο πλάνο η ουσία των όσων λένε τα τραγούδια και των όσων αυθόρμητων θα έπρεπε να λένε οι πρόζες.


ΧΡΗΣΙΜΑ
ΠΑΡΚΙΝΓΚ:
Υπάρχει ένα κάπου εκεί κοντά, αλλιώς στο πεζοδρόμιο όπως όλος ο κόσμος. Ενδέχεται όμως να βασανιστείς αφόρητα μέχρι να βρεις κάπου να το αφήσεις το ρημάδι και να χάσεις εκ των προτέρων το κέφι σου.
ΑΙΘΟΥΣΑ:
Της οποίας οι τοίχοι και τα πατώματα έχουν ποτίσει ρυθμό και μελωδία μετά από τόσα χρόνια που μαζεύουν ωραίους ήχους. Εκπέμπεται αυτό ξέρεις.
ΣΕΡΒΙΣ:
Φιλικό και ευγενές. Αλλά όλα τα παιδιά που είχα συνηθίσει να βλέπω στο ΜΕΤΡΟ κάθε χρόνο έχουν φύγει κι έτσι ένιωσα λίγο σαν να πήγα στο ραντεβού και να μη βρήκα τους φίλους μου.