Μία εξαιρετικά πολυαναμενόμενη παράσταση, καθώς πέρα από το αδιαμφισβήτητα σπουδαίο όνομα πίσω από τη μαρκίζα του σκηνοθέτη, διαβάζαμε στο δελτίο τύπου πως θα βιώναμε και μία μοναδική εμπειρία 3D Live Theater. Δυστυχώς οι προσδοκίες μας δεν ικανοποιήθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Καταρχάς, η γλώσσα της θεατρικής αυτής εκδοχής του Άκη Δήμου – που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θεατρικό σανίδι 16 χρόνια πριν, δημιουργώντας ιδιαίτερη αίσθηση- στην οποία συναντάμε την Ιουλιέτα μόνη στο σπίτι της να μιλά σ’ έναν φανταστικό επισκέπτη για τη ζωή, τον έρωτα, τη γυναικεία φύση, έφτασε στα αφτιά μας με μια γλώσσα παρωχημένη, ρομαντικίζουσα και σε πολλά σημεία ακόμη και άνοστα γλυκανάλατη.

Επιπλέον, νιώσαμε πως η σκηνοθεσία του Ανγκ Λι έγινε κυρίως εξ...αποστάσεως και περιορίστηκε μόνο στις 3D προβολές πάνω στο σκηνικό -που απεικόνιζε ένα παλάτι. Οι προβολές αυτές μαγνήτιζαν μεν το βλέμμα μας, καθώς ήταν σε πολλά σημεία λυρικές και εντυπωσιακές, στερούσαν δε τη θέαση της ουσιαστικής θεατρικής δράσης, ενώ παράλληλα δεν μπόρεσαν να εναρμονιστούν με την παράσταση ούτε αισθητικά -καθώς πουθενά δεν είδαμε κάποια ιδιαίτερη σκηνοθετική πινελιά του σπουδαίου αυτού κινηματογραφικού σκηνοθέτη στο μπροστινό μέρος της σκηνής- αλλά ούτε και δραματικά.
Η Πέμη Ζούνη ερμήνευσε το ύστερο «απομεινάρι» της Ιουλιέτας μ' έναν πολύ δικό της, προσωπικό, τρόπο που δεν κατάφερε να αγγίξει το θυμικό μας και να μας συγκινήσει. Στην προσπάθειά της να «εκβιάσει» τη μνήμη της για να ανασύρει και να αναβιώσει τα αισθήματά της για τον έρωτα που έχασε πριν ακόμη χαρεί, επιδόθηκε σε μία αδικαιολόγητα υπερβάλλουσα ερμηνεία, οι τραγικές προεκτάσεις της οποίας μάς άφησαν παγερά αδιάφορους.

Τελικά αξίζει να δει κάποιος την παράσταση «…και Ιουλιέτα»; Θα λέγαμε πως όχι, υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές στη θεατρική Αθήνα την περίοδο αυτή....

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]