Παρά την ερωτική χροιά του κομματιού και το γεγονός ότι πολλοί το ταυτίζουν με τον χορό του έρωτα, το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι που μιλάει για αισθησιακές καταστάσεις.

Ο Κοέν αναφέρει σε συνέντευξή του πως το εμπνεύστηκε ορμώμενος από το Ολοκαύτωμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τραγουδοποιός γεννήθηκε σε μια μικροαστική εβραϊκή οικογένεια και η μητέρα του ήταν κόρη ενός συγγραφέα του Ταλμούδ, εβραιο-λιθουανικής καταγωγής. Ο πατέρας του, Νέιθαν Κοέν ήταν έμπορος ρούχων και πέθανε όταν ο Λέοναρντ Κοέν ήταν 9 ετών.

Το τραγούδι ειναι ένα βάλσαμο στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού. Την ώρα που στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έκαιγαν αιχμαλώτους, κάποιοι υποχρεώνονταν να παίζουν μουσική την ίδια στιγμή που οι συγκρατούμενοί τους γίνονταν στάχτη.

«Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic ‘till I’m gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove».

Το τραγούδι αυτό, λοιπόν, γράφτηκε για τα κουαρτέτα εγχόρδων που έπαιζαν κατά τη διάρκεια της θανάτωσης των Εβραίων στα κρεματόρια σε ορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα μέλη των κουαρτέτων ήταν συγκρατούμενοι των Εβραίων που επρόκειτο να κάψουν, οι οποίοι επίσης στην πορεία θανατώνονταν.

Σύμφωνα με τον δημιουργό του Leonard Cohen, όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό:

«Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως, το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως, αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εν τέλει να γνωρίζει κάποιος την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτήν τη γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

Ακούστε το σήμερα, ημέρα του θανάτου του: