Ορλάντο, ένα πλάσμα, χωρίς τους συνηθισμένους ανθρώπινους περιορισμούς του γήρατος και του θανάτου, ξεκινά τη ζωή του ως Άγγλος ευγενής κατά την Ελισαβετιανή εποχή και φτάνει ως χειραφετημένη γυναίκα στον 20ο αιώνα. Ζει αναρίθμητες εμπειρίες, τόσο ως άνδρας όσο και ως γυναίκα, και δοκιμάζει τη ζωή με λύσσα επιζητώντας διαρκώς την βαθιά και πραγματική συνάντηση με τους ανθρώπους.
H Ηώ Βουλγαράκη με μία συγκροτημένη σκηνοθετική σύλληψη έδωσε σάρκα και οστά στο «Ορλάντο» σαν μια μία μυθιστορηματική, σχεδόν ονειρική, φαντασίωση που ο ήρωάς τoy περιπλανάται στο «εδώ» και στο «τώρα» στη δύση του, στην ύστατη προσπάθειά του για ανθρώπινη επαφή. Αυτήν την επαφή επιζητά σχεδόν απεγνωσμένα, με μοναδικό όχημα τη μνήμη του και τον χειμαρρώδη αναμνησιακό του λόγο.
Μπορούν όμως οι άνθρωποι να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν ουσιαστικά; Μήπως τελικά το φύλο, ο χρόνος, ο χώρος μας φυλακίζουν σ’ έναν και μόνο εαυτό κι αυτός από μόνος του αποτελεί σκόπελο στην επικοινωνία μας; Αυτά τα ερωτήματα αναβλύζουν διαρκώς κατά τη διάρκεια του αριστουργηματικού αυτού μονολόγου της Γουλφ και αυτά αναδεικνύει με μοναδική θεατρικότητα η Αμαλία Καβάλη. Η νεαρή ηθοποιός μάς εξέπληξε δίνοντας κανονικό ρεσιτάλ, καθώς κατάφερε να διατηρήσει τις ισορροπίες ενός εξαιρετικά δύσκολου και βαθιά πολυδιάστατου ρόλου. Μέσα στο πολύ έξυπνο και λιτό σκηνικό (το δάπεδο της σκηνής είχε σπαρμένους καθρέφτες) της Μαγδαληνής Αυγερινού και κυρίως μέσα από τα ευφάνταστα και λειτουργικά κοστούμια της ίδιας, η Αμαλία Καβάλη μπόρεσε να κινηθεί με αξιοσημείωτη ευκολία ανάμεσα στους πολλούς εαυτούς και στις μεταμορφώσεις της, χρωματίζοντας το λόγο της, εμποτίζοντάς τον άλλοτε με γενναίες δόσεις ελαφρότητας και χιούμορ και άλλοτε με βαθιά φιλοσοφικά νοήματα που αγγίζουν τις ίδιες τις υπαρξιακές μας ανησυχίες και κυρίως αξιοποιώντας στο έπακρο το φορτισμένο συναισθηματικό του φορτίο.
Αξίζει να δει κάποιος αυτήν την παράσταση; Και βέβαια γιατί πρόκειται για μία από τις πιο αξιόλογες αναπαραστάσεις του έργου αυτού της Γουλφ. Αρκεί, μόνο, να γνωρίζει εκ των προτέρων τι ακριβώς πηγαίνει να δει. Το έργο αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ είναι δαιδαλώδες, συνειρμικό και αρκετά δύσκολο για έναν αμύητο θεατή.
Γεωργία Οικονόμου
georgia.oikonomou
