Η Αννα Ανδριανού πρωταγωνιστεί σ΄ ένα έργο - ντοκουμέντο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Ο λόγος για το «Συγγνώμη» της Καταλανής στην καταγωγή Μάρτα Μπουτσάκα που παρουσιάζεται στο ανακαινισμένο Θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.
Εμείς μιλήσαμε με τη γνωστή ηθοποιό και είχαμε μία ζεστή εφ όλης της ύλης συζήτηση μαζί της.
Τι σας προσέλκυσε στο συγκεκριμένο έργο ώστε να ασχοληθείτε μαζί του;
To έντονα κοινωνικό του θέμα. Η βία που η ιδέα της πολιορκεί τα νέα παιδιά σήμερα και γίνεται δεύτερη φύση τους μέσα από τις εικόνες που τους κατακλύζουν (ίντερνετ, τηλεόραση, ηλεκτρονικά παιχνίδια) είναι ένα θέμα καφτό που αφορά όλους μας. Και τους ίδιους τους έφηβους και τους γονείς, όπου μέσα στο έργο, τους βλέπουμε να ψάχνουν και να προβληματίζονται για τις δικές τους ευθύνες. Είναι μια καταγραφή της εποχής και της σημερινής οικογένειας κι ένα μάθημα ζωής. Ένα έργο πάνω στην βία και στο αντίδοτό της που είναι η αγάπη και η συμπόνοια.
Αλλά με τράβηξε στο έργο και η εξαιρετική και πρωτότυπη θεατρική του μορφή, με σκηνές που πάνε μπρος πίσω στον χρόνο, και δημιουργούν ένα παζλ όπου ο θεατής ακολουθώντας το, μαθαίνει μέσα από ισχυρό σασπένς, την ιστορία.
Πόσο ευθύνονται οι γονείς για τις επιλογές των παιδιών τους;
Ευθύνονται αρκετά αλλά όχι τόσο όσο η εποχή μας θέλει να τους ενοχοποιήσει… Είναι κι αυτοί άνθρωποι και κάνουν ό,τι μπορούν. Και κυρίως είναι και οι ίδιοι σε ένα σημείο παιδιά μέσα τους και πολλές φορές κακοποιημένα στο παρελθόν κι από τους δικούς τους γονείς. Οι ίδιοι οι ψυχολόγοι λένε πια ότι δεν υπάρχει ασφαλής και σίγουρη μέθοδος να μεγαλώσεις ένα παιδί και να διαμορφώσεις πλήρως τον χαρακτήρα και την ψυχή του. Όπως σε όλες τις σχέσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επαγρυπνάς και κυρίως να καλυτερεύεις εσύ ο ίδιος σαν άνθρωπος, ηθικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά πάνω απ’ όλα μαθαίνουν από το παράδειγμα των γονιών τους κι όχι από αυτά που τους λένε.
Μιλήστε μας λίγο για το ρόλο σας και για το πόσο έχετε βρει σ’ αυτόν στοιχεία του εαυτού σας
Η μητέρα στο έργο είναι μια μέση γυναίκα, που ήθελε πολύ αυτό το παιδί. Το αγαπάει αλλά παγιδεύτηκε μέσα στα κοινωνικά πρέπει και στην ανάγκη να έχει το παιδί της πάντα την σωστή εικόνα. Με λίγα λόγια ασχολήθηκε με επουσιώδη και έχασε την ουσία (ότι το παιδί είχε δώσει δείγματα βίας από μικρό). Έχει τον εγωισμό του γονιού που θέλει το παιδί σαν προέκταση του εαυτού του και της κοινωνικής εικόνας του. Στο τέλος μετά από πολύ πόνο και πορεία με τον εαυτό της το συνειδητοποιεί γιαυτό και αποφασίζει να σταθεί παρ όλα αυτά δίπλα του και να το βοηθήσει να γίνεικάποτε «καλύτερος άνθρωπος».
Μία Συγγνώμη μπορεί να διορθώσει τα πάντα;
Η συγγνώμη δεν διορθώνει μια πράξη, ειδικά μια πράξη άγρια, ούτε συναινεί σ’ αυτήν, ούτε την διαγράφει. Δεν είναι άφεση, αλλά, όταν είναι ειλικρινής, μας οδηγεί παρακάτω και δίνει μια δυνατότητα στον ένοχο να αλλάξει σκέψη και ίσως ζωή.
Πώς βλέπετε εσείς τους νέους σήμερα;
Ενδιαφέροντες πιο πολύ από ό,τι παλιά. Μπορεί να υπάρχει βία και τόσοι πειρασμοί γύρω τους και πολλοί να ενδίδουν σ΄αυτά, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά παιδιά συγκροτημένα, συνειδητοιημένα που παλεύουν να αποκτήσουν ωριμότητα και ψάχνουν την ουσία στην ζωή. Όταν κάναμε παράσταση για νεαρούς φοιτητές, και συζητήσαμε μετά μαζί τους, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η πνευματική τους συγκρότηση και η ευαισθητοποίηση τους.
Μπορείτε να εναποθέσετε τις ελπίδες σας στη νέα γενιά πώς θα φέρει ένα καλύτερο αύριο;
Το πιστεύω αυτό. Κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη και πιο συνειδητοποιημένη. Ο κόσμος φαίνεται καμιά φορά να πηγαίνει πίσω, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι στην ουσία πάνε μπροστά κι έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από την κοινωνία και τους εαυτούς τους. Δυο αιώνες πριν η βία ήταν αποδεκτή σαν αναγκαίο κακό. Τώρα τουλάχιστον μας τρομάζει και προσπαθούμε να την μειώσουμε…
Τι θέλετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας;
Να σοκαριστεί συνειδητοποιώντας ότι η ανοχή μας στην βία και ο τρόπος που την συνηθίζουμε, μπορεί πολύ εύκολα να καταστρέψει μέσα σε μια στιγμή ζωές. Κάποιων αθώων αλλά και την δική μας. Και να καταλάβει ότι στην εποχή μας ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο και για ειρήνη δεν είναι μόνο κοινωνικός αλλά και ατομικός. Πρέπει να πάρουμε θέση και να αποφασίσουμε αν θέλουμε να εξασκηθούμε στην βία ή στην αγάπη. Και τα δυο εθίζουν… και μας οδηγούν σε συγκεκριμένες πράξεις αλλά και σε συγκεκριμένο εαυτό. Στην τελική ο εαυτός μας είναι αυτός που κάνει την ζωή μας να αξίζει ή όχι.
Μπορεί η τέχνη του θεάτρου να αποβεί θεραπευτική και πότε;
Ναι γιατί λειτουργεί ομοιοπαθητικά. Ο θεατής βλέποντας μπροστά τους κάποιους να ζούν τα δικά του προβλήματα κατά κάποιον τρόπο απελευθερώνεται από αυτά, τα βλέπει ίσως πιο αντικειμενικά και τα θεραπεύει. Το θέατρο δεν είναι διασκέδαση αλλά ψυχαγωγία δηλαδή αγωγή της ψυχής.
Μελλοντικά σχέδια
Δεν κάνω μακρόπνοα σχέδια και κυρίως δεν τα ανακοινώνω. Γνωρίζω καλά το ρητό : «όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο θεός γελάει». Έχω φυσικά όνειρα, αλλά αφουγκράζομαι και το τι φέρνει η ζωή…
Γεωργία Οικονόμου
