Ο ήρωας του έργο, ο Αντόνιο ζητά να πάρει ένα δάνειο, αλλά η μόνη εγγύηση που διαθέτει είναι… ο λόγος της τιμής του. Μπροστά στην επίμονη άρνηση του διευθυντή της τράπεζας να του το χορηγήσει, ο επίδοξος δανειολήπτης απειλεί τον τραπεζίτη ότι… θα αποπλανήσει τη γυναίκα του, αφού το μοναδικό του όπλο είναι η ακαταμάχητη έλξη που ασκεί στις γυναίκες!
Εμείς μιλήσαμε μ΄ ένα εκ των σκηνοθετών, τον Παντελή Δεντάκη, και μάθαμε τα πάντα για την παράσταση αυτή!
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Η παράσταση είναι μια πικρή κωμωδία. Διαδραματίζεται στο γραφείο ενός διευθυντή τράπεζας, στην Ισπανία του σήμερα. Ο Αντόνιο έχει μεγάλη ανάγκη από ένα δάνειο 3.000 ευρώ και ο διευθυντής αρνείται σθεναρά να του το δώσει, με την αιτιολογία ότι δεν πληρεί τις προϋποθέσεις. Η κωμικοτραγική σύγκρουση που δημιουργείται, θα οδηγήσει στην κατάρρευση και των δύο. Το έργο διαπραγματεύεται τις ταξικές αντιθέσεις που οξύνονται από την κρίση του οικονομικού συστήματος. Θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου.
Τι σας γοήτευσε τόσο ώστε να την συσκηνοθετήσετε με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο;
Με τον Βαγγέλη είμαστε φίλοι και συνεργάτες από το 1999. Δεν έχουμε διαχωρίσει τη φιλία από τη δουλειά. Το αντίθετο, έχουμε καταφέρει να μετουσιώσουμε τη δύναμη που μας δίνει η φιλία, σε καλλιτεχνικό πλησίασμα και αλληλοκατανόηση. Φέτος επιχειρούμε για πρώτη φορά να συνεργαστούμε στην δημιουργία μιας παράστασης.
Τι θέλετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας;
Μ' αρέσει πολύ κάτι που είχε πει η Πίνα Μπάους: “Όταν έρχεται ο θεατής στις παραστάσεις μου δεν θέλω να επικοινωνεί με “κάτι δικό μου”. Θέλω να επικοινωνεί με “κάτι δικό του”.
Τελικά τα πάντα σήμερα κερδίζονται με… ευρώ;
Ξέρω 'γω;! Υπάρχει και το δολάριο...
Με ποια «όπλα» μπορεί να επιβιώσει σήμερα κάποιος στη σύγχρονη Ελλάδα;
Αν νιώθει ότι δεν είναι μόνος του. Δυστυχώς ο μέσος όρος των ανθρώπων νιώθει εγκαταλειμμένος και μόνος.
Πιστεύετε στη δύναμη του θεάτρου; Μπορεί η τέχνη να βοηθήσει τον σύγχρονο Ελληνα τη δύσκολη αυτή περίοδο;
Ναι, αρκεί η τέχνη να συμμετέχει στις ζυμώσεις που γίνονται μέσα στην κοινωνία. Αν όχι, είναι μια διαδικασία αυτάρεσκη και εγωπαθής.
Σκηνοθετείτε και φέτος το παιδικό έργο για το Θέατρο της Αλληλεγγύης στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για εσάς;
Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω σκηνοθετικά σ' αυτή τη 14χρονη δράση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Είναι δώρο για μένα να δημιουργώ παραστάσεις που παίζονται σε παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, που φιλοξενούνται σε ιδρύματα ή παιδιά μεταναστών και προσφύγων.
Πηγαίνοντας να παίξεις σ' αυτά τα παιδιά δεν περιμένεις χειροκρότημα, καλές κουβέντες στα παρασκήνια και διθυραμβικές κριτικές από τους “ειδικούς”. Πηγαίνεις εκεί για να δώσεις χαρά, για να σπάσεις τη δύσκολη συνθήκη της καθημερινότητάς τους. Κι όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά να χαμογελούν, να γελούν, να συγκινούνται, και σου λένε “ευχαριστώ”, ξανα-ανακαλύπτεις το λόγο που κάνεις θέατρο...
Μελλοντικά σχέδια
Φέτος είναι μια ιδιαιτέρως παραγωγική χρονιά για μένα. Είμαι τρομερά ευγνώμων γι αυτό, σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο και γνωρίζοντας την τεράστια ανεργία στον χώρο μας.
Ως ηθοποιός θα συμμετάσχω στον “Γαλιλαίο” του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου που ανεβαίνει στο Εθνικό στις 3 Δεκεμβρίου, και μετά στις “Τρεις Αδελφές” του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, που θα ανέβει στις 10 Φεβρουαρίου στο θέατρο Πορεία.
Και σκηνοθετικά - εκτός από το Δάνειο και το έργο του Ευγένιου Τριβιζά “Οι κλέφτες των εφτά κάκτων” που ανεβαίνει στα πλαίσια του θεάτρου αλληλεγγύης – θα ανεβάσω το έργο “Marika's” του Νίκου Σταματιάδη, ένα κείμενο με αφορμή την ιστορία της σπουδαίας ερμηνεύτριας Μαρίκας Παπαγκίκα. Η παράσταση θα ανέβει τον Μάρτιο στο θέατρο του Νέου Κόσμου, με τους Ελίτα Κουνάδη, Γιώργο Μακρή και Αντώνη Φραγκάκη.
Γεωργία Οικονόμου
