Ο απείθαρχος Τιτάνας Προμηθέας, αμφισβητεί την εξουσία του Δία, χαρίζοντας τη φωτιά στους ανθρώπους. Η τιμωρία είναι αμείλικτη. Με διαταγή του πατέρα των θεών δένεται πάνω σ΄έναν βράχο, στα πέρατα του κόσμου. Ωστόσο εκείνος δεν θα σταματήσει να καταφέρεται κατά της εξουσίας, εξαγριώνοντας τον Δία, ο οποίος τον καταποντίζει στον Τάρταρο.
Ο Κώστας Φιλίππογλου, μετά τον εξαιρετικό Φιλοκτήτη που παρακολουθήσαμε πέρσι, καταπιάνεται για άλλη μια φορά με μία αρχαία τραγωδία, αυτή τη φορά του Αισχύλου. Ο Ελληνας σκηνοθέτης μελέτησε την τραγωδία αυτή κάνοντάς της λεπτές χειρουργικές τομές. Ανέδειξε κάθε διαχρονική της πτυχή, χάρισε απρόσμενη κίνηση σ' ένα καθαρά στατικό έργο (ακόμη και στον ίδιο τον αλυσοδεμένο Προμηθέα) και προσέδωσε μία άριστη σωματικοποίηση σ΄όλα τα πρόσωπα.
Ο Προμηθέας Δεσμώτης έχει ένα πολύ ισχυρό και προπάντων διαχρονικό φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο, καθώς αναφέρεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και στο δικαίωμά του να αμφισβητεί την εξουσία. Ο Αισχύλειος Προμηθέας αποτελεί την πρώτη φωνή στην ανθρώπινη Ιστορία που δηλώνει ευθαρσώς: «Είμαι ρεαλιστής, γιατί ζητώ το αδύνατο. Και το ζητώ, χωρίς άλλον λόγο από τον εαυτό μου» διαρρηγνύοντας το άτρωτο της εξουσίας και υπερασπιζόμενος την αμφισβήτηση του θέσφατου και εντέλει την κάθε είδους αντίσταση απέναντι στον πιο ισχυρό. Και όλα αυτά μετουσιώνονται σε κάτι απόλυτα σύγχρονο.
Ενας λευκός τοίχος. Εκεί καρφώθηκε ο κατά Φιλίππογλου Προμηθέας. Ένα τεράστιο επιβλητικό σκιάχτρο. Ένας Τιτάνας. Και δίπλα του «καρφώθηκε» ο γήινος Προμηθέας, ο Τάσος Νούσιας, που κατόρθωσε με τη χαρακτηριστική βροντερή του φωνή να εισβάλλει στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής του Αισχύλειου ήρωα και να τον ενσαρκώσει με ξεχωριστό δυναμισμό και βαθύτητα. Με τον αγώνα και τη φωνή της αντίστασής του ήταν που ταυτιστήκαμε. Με τον αγώνα του να κάνει τον άνθρωπο Ανθρωπο. Με τον αγώνα του απέναντι στην διεκδίκηση του αδυνάτου. Τη διεκδίκηση που δεν αποσκοπεί στη δική του σωτηρία, αλλά του συνόλου.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς (Ήφαιστος και Ωκεανός) και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης (Κράτος και Ερμής) έδωσαν το δικό τους στίγμα αφενός μεν με τις εύστοχες προσθήκες που «έκαναν» στην παράσταση αφετέρου δε τις ερμηνείες τους αυτές καθεαυτές που έδιναν μία πιο κωμική διάσταση στην πορεία των πραγμάτων. Αποκορύφωμα το τραγικό τέλος που θέλει τον άνθρωπο ανήμπορο να αντισταθεί να παραδίνεται στην σκλαβιά της δουλειάς. Της δουλειάς και της ρουτίνας.
Μοναδική παραφωνία της παράστασης ήταν η ερμηνεία της Marlene Kaminski στο νευραλγικό ρόλο της Ιούς. Και αυτό γιατί δεν ακούσαμε τον χειμαρρώδη λόγο της και δεν μπορέσαμε να νιώσουμε απόλυτα ούτε τον χαρακτήρα τον οποίο εκπροσωπούσε ούτε τον πιο συμβολικό της ρόλο, αυτόν της κυνηγημένης, της ξένης.
%PHOTO3%
Εξαιρετική και πολύ ατμοσφαιρική, η μουσική των Lost Bodies σωματικοποιήθηκε άριστα από το σύνολο του χορού. Ενός χορού που απαρτιζόταν κατά κύριο λόγο από χορεύτριες του κλασικού χορού. Η επιλογή- ρίσκο αυτή του σκηνοθέτη τελικά αποδείχθηκε εύστοχη καθώς απολαύσαμε μία προς μία τις μεταμορφώσεις των Ωκεανίδων. Η Κατερίνα Λούρα και η Ίριδα Μάρα ως κορυφαίες του Χορού μας συνεπήραν και με οδηγούς αυτές ταξιδέψαμε στα λόγια του Αισχύλου.
Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο σκηνικό και τα κοστούμια του Kenny MacLellan. Σκηνικό απόλυτα μινιμαλιστικό, που εκτός από τον κατάλευκο τοίχο που καρφώθηκε ο Προμηθέας, απαρτιζόταν και από μία στοίβα λευκές καρέκλες που αποδείχθηκαν υπέρ του δέοντος λειτουργικές, καθώς πήραν διάφορες μορφές, σχηματίζοντας ακόμη και δαιδαλώδεις ατραπούς.
Τελικά αξίζει να δει κάποιος τον Προμηθέα Δεσμώτη; Θα λέγαμε πως μάλλον επιβάλλεται. Ο λόγος του Αισχύλου φτάνει στα αφτιά μας πιο επίκαιρος από ποτέ και μέσω αυτού μπορούμε να «διυλίσουμε» όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, να βρούμε εναλλακτικές και να δούμε το μέλλον μας.
Γεωργία Οικονόμου
