Θα έρθουν αντιμέτωποι με τις ορατές και λιγότερο όρατες μορφές βίας που μας συγκροτούν ως ατομικά και συλλογικά υποκείμενα. Κουβαλούν μαζί τους πάθη, μυστικά και ενοχές, που τους ενώνουν και τους χωρίζουν, που θα τους οδηγήσουν σε σύγκρουση μέχρι θανάτου ή έρωτα.
Εμείς μιλήσαμε με την Νάνα Παπαδάκη που πρωταγωνιστεί στο έργο αυτό και προσπαθήσαμε να εξιχνιάσουμε τις πιο κρυφές του πτυχές.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Το «Ταξίδι στην έρημο» είναι ένα έργο κοινωνικό με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και αφορά στη συνάντηση και σύγκρουση τριών διαφορετικών, αινιγματικών προσωπικοτήτων. Μιας γυναίκας, της Κλαίρης, πετυχημένης δημοσιογράφου, του Μιχαήλ, Έλληνα διπλωμάτη στην εμπόλεμη ζώνη της Μαχάμπ και του Άλκη, άντρα της, βραβευμένου φωτορεπόρτερ. Οι σχέσεις τους είναι σχέσεις έλξης και απώθησης, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας με τη ζωή του δίνει μια διαφορετική απάντηση στο αίνιγμα της ζωής και πληρώνει το ανάλογο τίμημα.
Τι σας γοήτευσε ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο έργο;
Πρώτα απ’ όλα αγαπώ πολύ το ελληνικό έργο. Στο συγκεκριμένο έργο με γοήτευσε ο ρόλος που μου προτάθηκε. Αυτή η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στον δυναμισμό και σε μια αδηφάγα ρωγμή. Κατά πόσο είναι δική της ή και του συστήματος του «θεάματος» που υπηρετεί. Και των προβολών που κάνουν οι άλλοι σε εκείνη. Και φυσικά κατά πόσο τελικά η «ρωγμή», το «τραύμα» είναι αυτό που θρέφει και κινεί όλους μας.
Πού συναντά το έργο τη σύγχρονη πραγματικότητα;
Το έργο γράφτηκε πριν λίγα χρόνια. Aφορμή στάθηκε μια φωτογραφία του Νοτιοαφρικανού φωτορεπόρτερ Kevin Carter. Μεταξύ άλλων θίγει το κατά πόσο έχουμε εθιστεί στο να παρατηρούμε τον πόνο των άλλων. Η κατανάλωση εικόνων διαμορφώνει μια συνείδηση. Και τελικά γινόμαστε θεατές της ίδιας της ζωή μας. Διατρέχουμε τον κίνδυνο να γίνουμε κι εμείς κάποιοι άλλοι δηλαδή…
Τι θα θέλατε να πάρουν οι θεατές μαζί τους από την παράσταση;
Δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω. Έχω παρατηρήσει πάντως πως οι παραστάσεις λειτουργούν μέσα μας με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν παραστάσεις που σε ενθουσιάζουν, όμως γρήγορα τις ξεχνάς, υπάρχουν παραστάσεις που σε ακολουθούν για χρόνια, πολλές φορές και για μια ζωή και σίγουρα το βλέμμα του κάθε θεατή είναι διαφορετικό. Εμένα πάντως με ενδιαφέρει και ως θεατή και ως ηθοποιό η «οριζόντια» και η «κάθετη αφήγηση του έργου». Δηλαδή το πώς ένας ηθοποιός έχει δομήσει το ρόλο του, τις υποκριτικές επιλογές που έχει κάνει και τον κόσμο που παράγει πάνω στη σκηνή: η συνωμοσία μεταξύ του κάθε ηθοποιού και της σκηνής και των ηθοποιών μεταξύ τους.
Τι αντιπροσωπεύει η έρημος για τους ήρωες του έργου;
Η έρημος είναι η ζωή μας, όταν αποστραγγίζεται από κάθε δυνατότητα νοηματοδότησης.
Το έργο παρουσιάζεται σ’ έναν νέο θεατρικό χώρο, το Radar. Πιστεύετε πως η ήδη «πηγμένη» από θέατρα Αθήνα έχει ανάγκη από νέους χώρους;
Νομίζω πως η ανάγκη για νέους χώρους υποδηλώνει και κάτι βαθύτερο: την ανάγκη για «νέους χρόνους». Για νέες συνεργασίες, για τη συνάντηση διαφορετικών ανθρώπων και σχολών που όμως έχουν ένα υπόβαθρο σκέψης και θεατρικής καλλιέργειας ικανό να δίνει πολλαπλές διαστάσεις και επίπεδα στη δουλειά τους.
Μελλοντικά σχέδια
Μια ταινία μεγάλου μήκους για το καλοκαίρι με έναν σημαντικό σκηνοθέτη του ελληνικού κινηματογράφου, θα ανακοινωθεί σύντομα, δουλεύω πάνω στην καινούρια μου ποιητική συλλογή – λόγω του θέματός της απαιτεί αρκετή μελέτη- και μια θεατρική δουλειά για το χειμώνα που είναι στα σκαριά.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
