Εμείς μιλήσαμε με την Βίκυ Βολιώτη για τις δύο αυτές παραστάσεις και μάθαμε όσα μπορούσαμε περισσότερα!

Μαύρο Αίμα και Νησί των Σκλάβων… Θα μας μιλήσετε λίγο για τα δύο αυτά έργα;

Το Μαύρο Αίμα είναι το έργο που προέκυψε από τις πρόβες που κάναμε πάνω στη «Ορέστεια» του Αισχύλου, έχοντας ως κεντρικό άξονα την Κλυταιμνήστρα και τον κόσμο που αντιπροσωπεύει και τη σύγκρουση της με τον κόσμο του Αγαμέμνονα. Είναι μια παράσταση που θέτει ερωτήματα για την εξουσία, την κυριαρχία, τον πόλεμο, τη βία.

Το Νησί των Σκλάβων είναι το έργο του Μαριβώ, που γράφτηκε το 1725 και εξιστορεί την παράξενη εμπειρία που βιώνουν δύο αφέντες και οι σκλάβοι τους όταν ναυαγούν σ’ ένα νησί όπου, βάσει των νόμων που ισχύουν στο νησί, υποχρεώνονται να αλλάξουν ρόλους. Πρόκειται για ένα έργο που θέτει ερωτήματα για την εξουσία στις ανθρώπινες σχέσεις και την ανάγκη κυριαρχίας του ενός πάνω στον άλλο, για την ικανότητα του ανθρώπου να διαχειρίζεται την ελευθερία του και την ανάγκη του να αναλαμβάνει «ρόλους» από τους οποίους δεν μπορεί να ξεφύγει ποτέ.

Μιλάμε λοιπόν, για δύο έργα που εξετάζουν ουσιαστικά το ίδιο θέμα, το πρώτο στην κοινωνική του διάσταση και το δεύτερο στις πιο διαπροσωπικές σχέσεις.

Ποιο στοιχείο των παραστάσεων που συμμετέχετε φέτος που σας γοητεύει ιδιαίτερα;

Αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι υπάρχει ένα κοινό ερώτημα ειπωμένο όμως από διαφορετική πλευρα, με διαφορετική γλώσσα, με διαφορετικούς υποκριτικούς κώδικες, σε άλλο ιστορικό πλαίσιο και συνθήκες.

Πώς το Νησί των Σκλάβων επικοινωνεί με το σήμερα;

Το Νησί των Σκλάβων είναι ένα έργο με πολύ σύγχρονη προβληματική, σκηνοθετημένο από τη Μαριάννα Κάλμπαρη με σύχρονη αισθητική. Η διατήρηση των κοινωνικών ανισοτήτων και ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έχοντες και μη έχοντες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους είναι νομίζω πάρα πολύ γνώριμη σε μας. ΄Ετσι λοιπόν επικοινωνεί απόλυτα με το σήμερα.

Τι συμβολίζει το Μαύρο Αίμα;

Το Μαύρο Αίμα συμβολίζει την αποκοπή του ανθρώπου από τη μητέρα-φύση και την ειρηνική του πλευρά και την απόφασή του να φέρει στην επιφάνεια την επιθετική και βίαιη φύση του τροφοδοτώντας έτσι την επιθυμία επιβολής του ενός πάνω στον άλλο.

Πόσο δύσκολο είναι να μοιράζεστε ανάμεσα σε δύο παραστάσεις; Έχετε ιδιαίτερη αδυναμία σε μία από τις δύο;

Δυσκολία υπήρξε κατά τη διάρκεια των προβών. Είναι δύο παραστάσεις πολύ απαιτητικές για τον ηθοποιό και σωματικά και ψυχικά. Πολύωρες εξαντλητικές πρόβες σε δύο έργα με ποιητικό λόγο αλλά και τελείως διαφορετική προσέγγιση. Αυτό όμως υπήρξε και η μεγάλη πρόκληση για μένα όπως θα ήταν για κάθε ηθοποιό. Μακάρι να μπορούσαμε να αναμετριόμαστε πιο συχνα με τόσο σπουδαία κείμενα. Δε μετανιώνω ούτε στιγμή και τώρα που έχω μπει στον ρυθμό των παραστάσεων, μόνο χαρά έχω πηγαίνοντας στο θέατρο.

Ποιες είναι οι 3 παραστάσεις που έχετε ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια;

Θα μου επιτρέψετε να μην περιοριστώ σε 3 γιατί είναι παραπάνω: «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Γ. Χουβαρδά, ο «Φάουστ» του Μ. Μαρμαρινού, το «Δεκαήμερο» του Ν. Καραθάνου, οι παραστάσεις της Λένας Κιτσοπούλου, « Πρώτη ύλη» του Δ. Παπαιωάννου, «Όλος ο ουρανός πάνω στη γη» της Ανχέλικα Λίντελ, «Push» με τη Συλβί Γκιλλέμ και αρκετές ακόμα.

Είστε αισιόδοξη πως με την νέα πολιτική κατάσταση θα αλλάξει κάτι στο χώρο του πολιτισμού και αν ναι γιατί;

Είναι ακόμη πολύ νωρίς να μιλάμε για οτιδήποτε αφορά στη νέα κυβέρνηση, αλλά ειλικρινά ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να καταφέρουν να δώσουν ένα νέο αέρα και να λύσουν μακροχρόνια προβλήματα στον πολιτισμό. Είναι θέμα βούλησης, σοβαρής ενασχόλησης και απόφασης να επικρατήσουν αξιοκρατικά κριτήρια.

Μελλοντικά σχέδια

Οι συζητήσεις για τα μελλοντικά σχέδια μόλις έχουν ξεκινήσει και είναι όλα ακόμα ασαφή και αόριστα. Ελπίζω να αποσαφηνιστούν σύντομα.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]