Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 12oυ αιώνα, την εποχή που μεσουρανεί το άστρο του σαραντάχρονου Πέτρου Αβελάρδου, ενός από τους σημαντικότερους θεολόγους και φιλοσόφους του Μεσαίωνα, υπέρμαχος της διαλεκτικής, της αμφιβολίας και της έρευνας ως προϋπόθεση για την πίστη. Ο εφημέριος του Παρισιού, Φυλμπέρ, εκτιμώντας τον απεριόριστα, του εμπιστεύεται για μαθήτρια τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, Ελοΐζα, που παρά τη μικρή της ηλικία έχει ήδη μια εξαιρετικά ευρεία καλλιέργεια. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα γρήγορα γίνονται εραστές, όμως το σκάνδαλο που ξεσπά είναι τεράστιο, η Ελοΐζα μένει έγκυος, η Εκκλησία αντιδρά και ο Φυλμπέρ, προσβεβλημένος, διατάζει τον ευνουχισμό του Αβελάρδου. Ο Αβελάρδος ταπεινωμένος καταφεύγει στο μοναστήρι του Σαιν Ντενί ζητώντας από την Ελοΐζα να γίνει και εκείνη μοναχή. Η ίδια, απολύτως ερωτευμένη μαζί του, υπακούει. Το ζευγάρι ζει σε χωριστά μοναστήρια για τα επόμενα 20 χρόνια, δεν συναντιέται παρά μόνο για μία και μοναδική φορά και επικοινωνεί μόνο με παθιασμένες επιστολές.
Ο Αβελάρδος συνεχίζει να συγγράφει και να προκαλεί την Εκκλησία που τον καταδιώκει μέχρι τον θάνατό του. Η Ελοΐζα ζει ακόμη 20 χρόνια. Η τελευταία της επιθυμία πριν πεθάνει, ήταν να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, παράκληση που δεν εισακούεται, παρά 700 χρόνια αργότερα, όταν χτίζεται το Κοιμητήριο του Père Lachaise και μεταφέρονται τα οστά τους σε κοινό τάφο….
Αυτή είναι η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, της οποίας μια εντελώς καινούργια και ξαναδουλεμένη εκδοχή της με νέο κείμενο και εντελώς διαφορετική σκηνοθεσία παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Και λέμε εντελώς νέα, όχι γιατί αντιγράφουμε το δελτίο τύπου της παράστασης, αλλά γιατί το καλοκαίρι που μας πέρασε είδαμε και την πρώτη εκδοχή του Γιάννη Καλαβριανού. Μία εκδοχή που μας απογοήτευσε, καθώς τότε η παράσταση χάθηκε στον αχανή χώρο της Πειραιώς, οι φωνές των ηθοποιών δεν έφταναν στ’ αφτιά μας εξαιτίας μίας αδικαιολόγητης κακής ακουστικής, μία ομάδα 13 ερασιτεχνών ηθοποιών σε ρόλο χορού μας αποσυντόνιζε διαρκώς και χανόμασταν στην ακατάπαυστη φλυαρία του κειμένου. Τότε λοιπόν – με εξαίρεση δύο δυνατές στιγμές της παράστασης- δεν είχαμε καταφέρει να συναισθανθούμε τη μεγάλη αγάπη των δύο ηρώων και να ταυτιστούμε στο ελάχιστο μ΄αυτούς.
Η β΄ ωστόσο εκδοχή της παράστασης έχει μεταμορφώσει ολοκληρωτικά κάτι που εξ αρχής έμοιαζε με χαμένη υπόθεση. Ο Γιάννης Καλαβριανός διόρθωσε όλα τα κακώς κείμενα της παράστασης. Και τους 13 ερασιτέχνες ηθοποιούς αφαίρεσε και τις φλύαρες σκηνές – μαζί και τη συνολική διάρκεια του έργου - μείωσε αισθητά και την παράσταση μετέφερε σε μία πολύ πιο μικρή σκηνή φέρνοντας μας πιο «κοντά» τους 3 πρωταγωνιστές της παράστασης, αυτούς που πλέον υποδύονται όλα τα πρόσωπα της παράστασης.
Ο σκοπός τους γίνεται ξεκάθαρος από τους ίδιους από το πρώτο λεπτό της παράστασης: Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαράσταση ανθρώπων, φωνών, δράσεων, αντιδράσεων, συναισθημάτων με όποιον τρόπο είναι χρησιμότερος σε κάθε σκηνή. Αυτή ακριβώς η αναπαράσταση τους ενδιαφέρει και όχι η ρεαλιστική αληθοφάνεια. Τελικά κάπως έτσι στήνουν μία παράσταση παζλ που ολοκληρώνεται μόνο στο μυαλό των θεατών.Κάπως έτσι αποκτά σάρκα και οστά η άγνωστη στην Ελλάδα, αλλά αληθινή ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας.
Οι Ελένη Κοκκίδου, ο Γιώργος Γλάστρας και η Χριστίνα Μαξούρη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Πραγματικά δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ερμηνευτικά κάποιον ιδιαίτερα, καθώς και οι τρεις ενσάρκωσαν βαθιά τους ήρωες της ιστορίας δίνοντάς τους ξεχωριστή υπόσταση.
Δεν μπορούμε ωστόσο να μην σημειώσουμε πως η Χριστίνα Μαξούρη έκανε πραγματικό άλμα υποκριτικής από την α’ στην β’ εκδοχή της παράστασης, καθώς μας χάρισε μία ξεχωριστή νεαρή Ελοϊζα, με αυτό ακριβώς το ψυχολογικό υπόβαθρο που φανταζόμασταν πως είχε και παράλληλα έκανε εξαιρετικά δουλεμένες εναλλαγές ρόλων.
Η πιο δυνατή στιγμή της παράστασης; Σίγουρα αυτή που Αβελάρδος και Ελοϊζα τραγουδούν το «Πώς κηδεύονται οι αγάπες» με υπόκρουση την σπαραξικάρδια ανάγνωση του γράμματος της Ελοϊζας από την Ελένη Κοκκίδου. Αυτή η σκηνή χαράχτηκε βαθιά μέσα μας και δικαιολογεί απόλυτα το γιατί αυτή η αγάπη έχει μείνει αθάνατη στα βάθη των αιώνων και γιατί ακόμη και σήμερα ο τάφος των δύο ερωτευμένων είναι πνιγμένος στα λουλούδια, τα γράμματα και τα δώρα.
Τελικά αξίζει να δει κάποιος την παράσταση; Και βέβαια γιατί σπάνια γινόμαστε μάρτυρες μιας τόσο μεγάλης αγάπης. Επιβάλλεται να την ξαναδούν όσοι την είδαν στην α΄εκδοχή της, γιατί θα βιώσουν την ξεχωριστή εμπειρία της μεταμόρφωσής της….
Πληροφορίες:
Θέατρο Του Νέου Κόσμου- Κεντρική Σκηνή
Αντισθένους 7 και Θαρύπου
Στάση Μετρό-Τραμ Συγγρού-ΦΙΞ
210 9212900
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Από 8 Οκτωβρίου έως 28 Δεκεμβρίου 2014
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.15
Κυριακή: 19.00
EIΣΙΤΗΡΙΑ Κανονικό 12€, Φοιτητικό, Άνω των 65 ετών 10€, Ανέργων 8€
ΔIAΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ www.viva.gr, τηλ. 11876, Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ιανός, Reload
Γεωργία Οικονόμου
