Μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Μποστ «Μήδεια». Λόγια και εικόνες παιγνιώδεις, σχεδόν Διονυσιακές. Μια «Μήδεια» που σκοτώνει τα παιδιά της γιατί ελευθεριάζουν. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία, που αιώνες και χιλιετίες τώρα κατατρώει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, ηθοποιοί με μακρά πορεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μεταμορφώνονται και ερμηνεύουν με ένταση τους πολλαπλούς ρόλους του έργου, σε μια συνεχή χορογραφία που αποδίδει το γελοίο και κωμικοτραγικό χαρακτήρα του έργου.
Τo e-go είχε μία εξόχως ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους πρωταγωνιστές της παράστασης…
e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Γιάννης Στεφόπουλος: Η παράσταση βασίζεται στη λογική του τσίρκου, οι δύο ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους. Ο Μποστ είχε και ο ίδιος μεγάλη αγάπη στο τσίρκο και αυτό ήταν η βασική έμπνευση του σκηνοθέτη για την παράσταση. Ένα έργο γραμμένο στη δεκαετία του ’80, που σήμερα φαντάζει το ίδιο σύγχρονο, μιας και τα θέματα που πραγματεύεται συνεχίζουν να καταδυναστεύουν την κοινωνία μας.
e-go: Γιατί επιλέξατε να πρωταγωνιστήσετε στη συγκεκριμένη παράσταση;
Iφιγένεια Αστεριάδου: Ανεβάσαμε αυτή την παράσταση, γιατί ψάχναμε ένα έργο που να θίγει τρέχοντα ζητήματα κι αυτό, το βρήκαμε φυσικά μέσα στα κείμενα του Μποστ.
Η Μήδεια είναι ένα επίκαιρο κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο, που αναφέρεται στα φακελάκια, στην πανταχού παρούσα εξουσία της εκκλησίας, στη μεγαλομανία που μας διακρίνει ως λαό, στην παντελή έλλειψη παιδείας,στην ημιμάθεια, στην υποκρισία και καταλήγει εν τέλει στο συμπέρασμα ότι... γαμήθηκε ο Δίας. Δυστυχώς όμως με τα παιδιά μας.
e-go: Υποδύεστε μαζί όλους τους ρόλους του έργου. Μιλήστε λίγο γι΄αυτό…
Γ.Σ: Με την Ιφιγένεια έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στην «Ομάδα Θέαμα», οπότε από μόνο του αυτό είναι μια μεγάλη χαρά που βρισκόμαστε στη σκηνή ξανά. Είναι μια ευχάριστη πρόκληση να μπορείς να αλλάζεις συναισθήματα και καταστάσεις αναλόγως με την αναγκαιότητα του ρόλου που καλείσαι να ερμηνεύσεις κάθε φορά. Σε κρατά σε εγρήγορση και παρά τις πρακτικές δυσκολίες είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Ι. Α: Με το Στεφόπουλο μας συνδέει μια μακροχρόνια φιλία, που κρατάει από τα χρόνια του "τεχνοχώρου" και της ομάδος "θέαμα". Η ιδέα να υποδυθούν δύο ηθοποιοί όλους τους ρόλους του έργου, ήταν του σκηνοθέτη μας (και πέτυχε, γιατί ο Στεφόπουλος κάνει για δέκα!)
e-go: Που αγγίζει και αν αγγίζει η παράσταση το σήμερα;
Γ.Σ: Η μεταπολιτευτική Ελλάδα στην οποία γράφτηκε το έργο, δυστυχώς, όπως επισημαίνει ο Μποστ, είναι μια χώρα χωρίς «κανόνες» και «πειθαρχία», σαν τα παιδιά της Μήδειας. Μια χώρα βουτηγμένη στην υποκρισία που τα προβλήματά της διαιωνίζονται. Η μόνη διαφορά του σήμερα με τη δεκαετία του ΄80 που γράφτηκε το έργο είναι ότι οι υποκριτές δείχνουν ανήμποροι να πείσουν ότι όλα πάνε καλά.
e-go: Τι το διαφορετικό προσφέρει η «Μήδεια» αυτή του Μποστ σε σκηνοθεσία του Νίκου Δημητρόπουλου;
Ι. Α: Η διαφορετικότητα στη ματιά του Ν. Δημητρόπουλου, έγκειται στο γεγονός ότι "είδε" τους υπαινιγμούς του έργου σαν αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Τοποθέτησε τη δράση στη σκηνή ενός παράξενου τσίρκο, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί όλο το μαύρο χιούμορ και να φωτιστεί η αναρχική σάτυρα του συγγραφέα.
e-go: Στην παράσταση υπάρχει έντονο το εικαστικό στοιχείο. Πως ενισχύει αυτό το έργο του Μποστ;
Γ.Σ: Δε θα μπορούσε να μην έτσι, από τη στιγμή που ασχολούμαστε με το έργο ενός σπουδαίου εικαστικού. Ο Μποστ με τη γραφή του σε οδηγεί από μόνος του να αντιμετωπίσεις το έργο σαν ένα πίνακά του.
e-go: Η «Μήδεια» του Μποστ είναι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία που κατατρώει την Ελλάδα αιώνες τώρα. Μπορούμε αλήθεια να «αντιμετωπίσουμε» αυτό το ελάττωμά μας και πως;
Ι. Α: Πώς να εξαλείφει η μακραίωνη και τόσο βαθιά ριζωμένη νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού; χωρίς ανιδιοτελείς ηγέτες με όραμα, χωρίς πολίτες με πολιτική (και όχι κομματική) συνείδηση; Με τηλεόραση και ναρκωμένο υπερκαταναλωτισμό; Αν δεν επενδύσουμε στην παιδεία, δεν υπάρχει σωτηρία. Εννοώ παιδεία καθολική, όχι τεχνοκρατική. Τι να είχε στο μυαλό του ο Μπόστ όταν έγραφε τη Μήδεια;
e-go: Πως σχολιάζετε την κίνηση του Δήμου Αθηναίων να κλείσει πολλές από τις θεατρικές σκηνές της Αθήνας;
Γ.Σ: Το νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει για τα θέατρα δε μπορεί να αντιμετωπίζει συλλήβδην όλους τους χώρους χωρίς να εξετάζει την ιδιαιτερότητα του καθενός. Από την άλλη κλείνοντας 80 θέατρα ταυτόχρονα στερείς το βήμα έκφρασης σε νέους καλλιτέχνες. Ευτυχώς το μέτρο δεν πέρασε χάρις στις αντιδράσεις των καλλιτεχνών, της αντιπολίτευσης αλλά και του θεατρόφιλου κοινού.
Ι. Α: Πώς να σχολιάσω την εν λόγω "κίνηση" του Δήμου; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει κι από τη μύγα ξίγκι. Το να φορολογείς ανθρώπους με μηδενικό εισόδημα για να βγάλεις τα σπασμένα και να συμμαζέψεις το χάος που διέσπειραν οι χλιδάτοι βλαχοσκυλάδες με τα τεθωρακισμένα τζιπ, είναι τουλάχιστον χυδαίο. Από αρχαιοτάτων χρόνων έχουν ν' ανθίσουν σ' αυτή τη χώρα (συλλογικά), οι τέχνες κι ο πολιτισμός. Ποντάρουμε στην τρέλα και στην αυταπάρνηση ορισμένων ανθρώπων, που επιμένουν να ζουν και να ονειρεύονται....
Γεωργία Οικονόμου
