Ένα χρόνο πριν είχε φορέσει το σταυρό του Δημήτρη Χορν αποδεικνύοντας κι επίσημα πλέον ότι είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της σύγχρονης θεατρικής γενιάς, διατηρεί πάντα εκείνο το χαρακτηριστικό του low profile, έχει δουλέψει με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες με κορυφαίες στιγμές του τις συνεργασίες του με τον Θωμά Μοσχόπουλο και κατέβηκε από τη σκηνή για να σκηνοθετήσει πρώτη φορά.
Ο Θάνος Τοκάκης ανέβασε πέρσυ με μεγάλη επιτυχία την ιστορία της 14χρονης "Hannele" του Νομπελίστα Γκέρχαρτ Χάουτπμαν στο θέατρο του Νέου Κόσμου και λίγες μέρες πριν τη φέρει στον καινούριο χώρο του 104, μας έλυσε κάποιες απορίες....
Είναι η πρώτη σας σκηνοθεσία. Πώς καταλήξατε σε αυτό το έργο;
Στο έργο αυτό κατέληξα μετά από έντονες προσπάθειες ανάγνωσης πολλών έργων. Συνειδητοποίησα πως πραγματεύεται θέματα που με αφορούν άμεσα, αλλά και έμμεσα. Μου δημιούργησε την ανάγκη να σκεφτώ και να προβληματιστώ στις θεματικές του.
Γιατί ο συγγραφέας το αποκαλεί ένα ποιητικό ονειρόδραμα;
Το έργο ισορροπεί μεταξύ δύο κόσμων. Βρίσκεται σε μια διαρκή εναλλαγή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού κόσμου της Χάνελε. Επομένως το Ονειρόδραμα είναι η «μισή» αλήθεια του έργου. Όπως και η ποίηση που υφίσταται μόνο στον φανταστικό μέρος του έργου. Ο βαθιά ριζωμένος νατουραλισμός όμως του συγγραφέα τον ώθησαν να ονομάσει το έργο Ποιητικό ονειρόδραμα.
Ποια θέματα του είναι το ίδιο έντονα στις μέρες μας, αν και έχουν περάσει σχεδόν 120 χρόνια από τη συγγραφή του;
Αυτά που ξεχωρίσαμε και θέλαμε να «φωτίσουμε» περισσότερο στην παράστασή μας είναι ο φόβος των ανθρώπων για το «ανώτερο». Το ανώτερο μπορεί να είναι ο Θεός, το κράτος, οι γονείς μας ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτό νομίζω -ειδικά στην εποχή μας - επικρατεί κατά κόρον.
Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας για οικονομικούς λόγους. Η 14χρονη ηρωίδα του έργου γατί θέλει να βάλει τέλος στη ζωή της;
Γιατί θέλει να πιστεύει πως υπάρχει κάτι καλύτερο. Η συνθήκες της ζωής της και της εποχής της, την ώθησαν να πιστέψει πως την περιμένει μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή. Οι αυτόχειρες στην εποχή μας δε νομίζω πως έχουν κάτι τέτοιο κατά νου. Πολύ απλά δεν αντέχουν. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορούμε όλοι μας να πιστέψουμε σε μία καλύτερη προ θάνατον ζωή και τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό.
Στο έργο μια γυναικεία μορφή λέει στη Χάνελε πως είναι "σαν όλα τα παιδιά της γης". Πώς είναι όλα τα παιδιά της γης;
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί σα κεντρικό χαρακτήρα ένα 14χρονο κορίτσι για να τονίσει την κατάφορη αδικία . Τα παιδιά της γης αντανακλούν την αθωότητα, την αισιοδοξία, την ελπίδα, το μέλλον.
Ποιος είναι για σας ο ιδανικός κόσμος για να μεγαλώνουν παιδιά;
Είναι ο κόσμος που έχει να προσφέρει ευκαιρίες, που θα «καλλιεργήσει» το μέλλον, που θα ανακατασκευάσει τις ρίζες του για να μοιράσει φιλοδοξία.
Πώς μπορεί να ενταχθεί αυτός ο κόσμος μέσα στη σύγχρονη παράνοια;
Αν σταματήσει επιτέλους ο σύγχρονος άνθρωπος να σκέφτεται εγωκεντρικά. Ο καθένας μπορεί να προσφέρει, έστω και το ελάχιστο, αν πρώτα πρώτα αποβάλλει την παράνοια. Ένα βήμα τη φορά είναι μια καλή αρχή.
Γεωργία Οικονόμου
