Σε μία από τις αφίσες της φοβερής καμπάνιας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στο μετρό για τις παραγωγές της φετινής σεζόν, υπάρχει η ατάκα του Ιονέσκο,«Μπορείς να τολμήσεις τα πάντα στο θέατρο». Ο καθένας λοιπόν που βρίσκεται πάνω στο πολύπαθο και κατά καιρούς βρεγμένο σανίδι, μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει, να έχει ελευθερία επιλογών και να προσπαθήσει με όποιο τρόπο μπορεί ν’ ανεβάσει αυτό που περιτριγυρίζει το κεφάλι και την ψυχή του.
Όμως υπάρχει μία σημαντική νοητή λεπτομέρεια: Ό,τι και να κάνει πρέπει να έχει απόλυτο σεβασμό απέναντι σε όλους όσους βρίσκονται στο κοινό (και φυσικά το ίδιο ισχύει και από την απέναντι πλευρά). Κι αυτό δεν γράφεται με εξυπνακίστικη διάθεση και δεν κρύβεται κάποιος ειδικός επί του θεάτρου πίσω από τις λέξεις, αλλά υποτίθεται πως είναι μέσα στα βασικά της συμβίωσης των θεατρανθρώπων. Έτσι δεν είναι;
Δεν συμφώνησα ποτέ με κανέναν φανατισμό, τραμπουκισμό και θρησκόληπτες υπερβολές και με κανέναν στενόμυαλο άνθρωπο που, όταν βλέπει κάτι πιο περίεργο στο θέατρο με το παραμικρό αισθάνεται πως του προσβάλλουν και βεβηλώνουν τα ιδανικά και τις αξίες, έτσι για το θεαθήναι. Ούτε με αυτούς που εκμεταλλεύονται καταστάσεις για να πουλήσουν περισσότερα φύλλα και να κάνουν νούμερα. Αστεία πράγματα.
Απλά αυτό που πίστευα ανέκαθεν είναι πως είναι κρίμα από καθαρή βλακεία να αφαιρείς από τη θεατρική σκηνή όλη τη μαγεία που προκαλεί σ' εμάς όταν στεκόμαστε μπροστά της(ναι τόσο ρομαντικό) απλά για να περιφέρεσαι βγάζοντας ασυνάρτητους λόγους και να χτυπιέσαι σαν τρελός.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις μια παράσταση και να αισθάνεσαι ηλίθιος και δε μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Απλά κάθεσαι εκεί και απορείς. Κάθεσαι και βλέπεις ταλαντούχους κι έξυπνους ανθρώπους να γελοιοποιούνται προσπαθώντας να σου μεταφέρουν αυτό που έχει οραματιστεί εκείνος με το ταμπελάκι του σκηνοθέτη ή συγγραφέα και στο feedback να λαμβάνουν κενά βλέμματα. Το γιατί συμμετέχουν είναι καθαρά προσωπική τους υπόθεση.
Για παράδειγμα μέσα σε μικρό διάστημα είδα τις δύο τελευταίες παραστάσεις της Λένας Κιτσοπούλου, "Αθανάσιος Διάκος: Η επιστροφή" και "Χαίρε Νύμφη" με πραγματικά ωραίους συντελεστές που τους έχω χειροκροτήσει πολλές φορές και με καμία προκατάληψη ότι θα δω κάτι που δεν θα μ' αρέσει. Και στις δύο ο κόσμος δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να νευριάσει , επικρατούσε μια άβολη κατάσταση και δεν έφταιγε το σοκ κι οι ωμές σκηνές αλλά το πολύ απλό σκεπτικό πως υποτιμάται η νοημοσύνη σου κάτι που ειδικά σε μία τέτοια εποχή, είναι το τελευταίο που θες.
Έβλεπα έξυπνους ανθρώπους να καίγονται όμορφα. Είχα ξαναπεί κι εδώ ότι την Κιτσοπούλου την εκτιμώ, έχω αγαπήσει βιβλία της, την έχω θαυμάσει σε παραστάσεις σαν ηθοποιό και πάντα μ' άρεσε η παράξενη οπτική της.
Εννοείται θεώρησα απίστευτα γελοία την αντιμετώπιση γνωστής εφημερίδας προς τον Αθανάσιο Διάκο της πριν λίγο καιρό και τη σουρεάλ συνέχεια που πήρε το θέμα και δεν θα υποστήριζα ποτέ τον εξευτελισμό κάποιου επειδη δεν μου αρέσει το έργο του. Απλά με το "σκόρπισμα" του εύστροφου μυαλού και ταλέντου αλλά και όλη αυτή την τάση να επαναλαμβάνει συνέχεια τα ίδια, χάθηκε το νόημα αυτών που θελει να πει.
Κλείνει η παρένθεση. Γενικά ανεξάρτητα με την συγκεκριμένη δημιουργό, υποτίθεται πως όποιος είναι εκεί πάνω ή λίγα μέτρα μακριά σου είναι εκεί για να πει κάτι ουσιαστικό με οποιονδήποτε τρόπο γουστάρει και να μη λέιπει η αλήθεια. Ανέκαθεν ψήφιζα υπέρ όλων των εναλλακτικών, μοντέρνων, sui generis, πρωτοποριακών, προκλητικών, τολμηρών όπως θες πες το ,ανεβασμάτων, αρκεί να μη μου δίνει ο άλλος κάτι χωρίς κανένα απολύτως νόημα και συγχέοντας όλα αυτά που δε τον αφήνουν σε ησυχία φτιάχνοντας απλά ένα trash μπάχαλο. Δυστυχώς θα του γυρίσει μπούμερανγκ χωρίς να το καταλάβει.
Κική Παπαδοπούλου
