17.37΄: Πειραιάς - La Boca. Ελλάδα και Αργεντινή συναντιούνται σε ένα λιμάνι. Σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Έξι πρόσωπα, ο καθένας με την ιστορία και τις μνήμες του, με τους αποχωρισμούς και τα όνειρά του. Κυρίαρχο θέμα η αναμονή. Όπλα τους το τραγούδι και ο χορός.
H Πέμυ Ζούνη καταπιάνεται με την αδυναμία της… το τάνγκο και σκηνοθετεί την ξεχωριστή παράσταση "17.37΄: Πειραιάς - La Boca", στην οποία η Ελλάδα με την Αργεντινή χορεύουν στους δικούς τους ρυθμούς.
Η αγαπημένη ηθοποιός και σκηνοθέτις μάς μίλησε για την σκηνοθετική της ματιά και όχι μόνο…
e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για το τι θα δούμε στις 8 Σεπτεμβρίου στο Badminton…
Π.Ζ: Το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου είναι το κλείσιμο μιας μεγάλης γιορτής. Το επίσημο – από πέρυσι – διαγωνιστικό φεστιβάλ Tango Acropolis εμπνεύστηκε και δημιούργησε μια παράσταση, αφιερωμένη στους δύο σύγχρονους πολιτισμούς, της Ελλάδας και της Αργεντινής. Σ΄αυτούς τους πολιτισμούς που διασταυρώνονται και μπλέκονται, με έναν μοιραίο τρόπο, απ΄τις αρχές του 20ού αι. Πρωταγωνιστές, τα δύο λιμάνια των πρωτευουσών: ο Πειραιάς και το La Boca. Αφηγήτρια μια γυναίκα που περιμένει χρόνια στο λιμάνι την επιστροφή ενός ναυτικού. Περιμένοντας βλέπει ιστορίες αποχωρισμού και επιστροφής, ιστορίες καταστρώματος, ιστορίες ταξιδιού. Οι χρόνοι και οι δύο χώρες μπλέκονται. Ο χορός, η μουσική, ο λόγος, ο,τι αποτελεί το στήριγμα της δύσκολης καθημερινότητάς μας, μεγεθύνονται.
e-go: Τι σας ώθησε να σκηνοθετήσετε το «17.37΄: Πειραιάς - La Boca»;
Η αγάπη μου για την κουλτούρα της Αργεντινής και η εντυπωσιακή συγγένεια με την δική μας.
e-go: Τι κοινά έχουν οι δύο λαοί, δεδομένου ότι και οι δύο βίωσαν και βιώνουν μία τεράστια οικονομική κρίση;
Ο ξεριζωμός, οι πολιτικές διώξεις, οι ματαιωμένοι έρωτες, η φυγή, η αναζήτηση μιας άλλης ζωής είναι κοινά και στις δύο χώρες. Αυτά γεννούν στη σύγχρονη κουλτούρα τους αδρούς, αυστηρούς ρυθμούς με την λιτή δύναμη του ζεϊμπέκικου και του tango. Τραγούδια και χοροί που γεννήθηκαν στη φτώχεια για προσωπική κατανάλωση, πολύ πριν γίνουν εμπορεύσιμο θέαμα.
e-go: Τάνγκο και ζεϊμπέκικο, μπάλος και τσακαρέρα. Καρναβάλι και διαδήλωση. Πως συναντιούνται και «αναμειγνύονται» Ελλάδα και – Αργεντινή στην παράσταση;
Η εντυπωσιακή ομοιότητα βρίσκεται στην ιδιοσυγκρασία τους. Θαρρείς πως οι αργεντίνοι είναι ένας μεσογειακός λαός. Η εξωστρέφεια, η φιλοξενία, η χαρά για τη ζωή, η ελαφρότητα, το πείσμα, η ικανότητα να επιβιώνουν, το απείθαρχο του χαρακτήρα, η δημιουργικότητα και – κυρίως – ο τρόπος με τον οποίο κάνουν τα βάσανά τους τέχνη…
e-go: Είναι γνωστή η αγάπη σας για το Tango. Πείτε μας το δικό σας top 5 με τις αγαπημένες –κινηματογραφικές ή θεατρικές - σκηνές tango.
Μην περιμένετε να σας πω τη σκηνή στο «Άρωμα γυναίκας»… Είναι πολύ ωραία σκηνή, αλλά όχι για κάποιον που έχει πλησιάσει κοντά στο αργεντίνικο tango! Αντίθετα μαγεύτηκα από το “Sur” του Solanas το 1988, από το “Tango” του Saura, από το «Γυμνό Τάνγκο» του Schrader το 1990, από παλιότερες παραστάσεις των Tango por Dos και φυσικά από διάφορα γνωστά και άγνωστα ζευγάρια των διεθνών φεστιβάλ, όπου μια χορευτική στιγμή μπορεί να είναι ολόκληρη θεατρική παράσταση.
e-go: Έχετε ασχοληθεί με την πολιτική και μάλιστα το Φεβρουάριο που μας πέρασε παραιτηθήκατε από τη βουλευτική σας έδρα. Θεωρείτε πως η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να ελπίζει στους πολιτικούς της ή πλέον ο δρόμος προς την «καταστροφή» είναι προδιαγεγραμμένος;
Δεν υπήρξα ποτέ μοιρολάτρης. Καμιά καταστροφή δεν μπορεί να είναι προδιαγεγραμμένη, υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας της ανθρώπινης αντίδρασης, ακόμα και στο πιο ασφυκτικό σχέδιο. Στους ίδιους τους πολίτες ελπίζω. Αυτοί αποφασίζουν για τους πολιτικούς που θα αναδείξουν. Τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα βέβαια, αλλά υπάρχει πάντα στην ελληνική ιστορία μια στιγμή αφύπνισης και ένωσης.
e-go: Θα σας δούμε κάπου τη νέα χειμερινή θεατρική σεζόν;
Ναι, στο θέατρο Όλβιον στο Γκάζι, μαζί με τον Κώστα Φιλίππογλου, στο έργο «Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια» του Θ. Τριαρίδη. Ένα έργο σκοτεινό και σκληρό, επομένως εξαιρετικά ερεθιστικό για μένα. Αλλά ως τις 14 Δεκεμβρίου που θα ανέβει, θα επανέλθουμε…
Γεωργία Οικονόμου
