Η Όλγα μας απαντά στις ερωτήσεις αυτής της συνέντευξης με τρόπο που χαίρεσαι να διαβάζεις. Με ειλικρίνεια, μεστό λόγο και όρεξη, η ερμηνεύτρια δίνει λόγο ύπαρξης ακόμη και στις πιο απλές ερωτήσεις, ζωντανεύοντας τις λέξεις που σχηματίζουν τις φράσεις, και γεμίζοντας με το δικό της λαμπερό ή σκοτεινό χρώμα κάθε μία πρόταση... Μαγικά, όπως η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, με την οποία ταυτίζεται στον κόσμο των παραμυθιών. Η electro ‘σειρήνα’ της Μεσογείου απαντά με λόγο χαμογελαστό και με αύρα γεμάτη θετική ενέργεια. Απολαύστε τη.

Ε.Σ.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το νέο σας άλμπουμ? Σε τι ύφος κινείστε αυτή τη φορά?
Θα το χαρακτήριζα « indie-electro-pop ». Σε αυτό το album έχω δώσει περισσότερη έμφαση στα τραγούδια-κομμάτια και το περιεχόμενό τους και λιγότερη στο « στυλιστικό περιτύλιγμα». Για αυτό τον λόγο, θεώρησα την πρόσκληση-συμμετοχή των τραγουδιστών απαραίτητη (Melanie Pain, Liset Alea, Tim Keegan) αφού ήξερα ότι με τις φωνές και τις προσωπικότητές τους θα ολοκλήρωναν αυτό που ήθελα να εκφράσω με τα συγκεκριμένα τραγούδια (« Sweetheart », « Hollow Lives », « Who are You »).

Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη μουσική από την πρώτη σας κυκλοφορία το 2003 μέχρι σήμερα?
Πολλά πράγματα. Κυρίως όμως, έχω αλλάξει εγώ. Πλέον, ενδιαφέρομαι περισσότερο στο να αναπτύσσω τα τραγούδια μου (ενορχηστρωτικά και θεματολογικά) και λιγότερο στο να ακολουθώ μουσικά trends περιορίζοντας έτσι τον ήχο μου σε ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής.

Τι ρόλο έχει παίξει στην πορεία σας ο David Lynch?
Ο David Lynch είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες! Λατρεύω την ματιά του και την ατμόσφαιρα στις ταινίες του όπως και την μουσική του Badalamenti στις περισσότερες από αυτές.

Mε ποιο δίσκο "ταξιδέψατε" πρόσφατα?
Με τον δίσκο του Gotye « Making Mirrors » και πιο συγκεκριμένα με το τραγούδι του « Smoke and Mirrors ». Το λατρεύω !

Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σας κρατήσει μακριά από τη Μουσική για πολύ καιρό?
Τίποτα !

Τα έντονα συναισθήματα (ευτυχία, θλίψη, έρωτας, απογοήτευση) προκαλούν εντονότερη την επιθυμια για μουσικές δημιουργίες ή την καταπίνουν προσωρινα?
Για μένα, τα έντονα συναισθήματα είναι αυτά που με κάνουν να γράφω. Οτιδήποτε λιγότερο, με δυσκολεύει.. Δεν με εμπνέει.

Αν ήσασταν ήρωας/ηρωίδα κάποιου παραμυθιού, ποιος θα ήσασταν?
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

Εκτός των συναισθημάτων, η Επικαιρότητα, έχει κάποιο ρόλο στη Μουσική σας ή δεν την αφήνετε να επηρεάζει το ύφος, το στίχο, τη διάθεση κτλ?
Η επικαιρότητα παίζει τεράστιο ρόλο . Για παράδειγμα, ήμουν στην ΑΘήνα όταν σκότωσαν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και έγιναν τα επεισόδια. Παρακολουθούσα στεναχωρημένη και με αγωνία τα media, τους καλεσμένους « πολιτικούς » και « αρμόδιους» που αντί να κάνουν τα πάντα για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να συμπαρασταθούν στην οικογένεια του παιδιού, χαραμίζανε το χρόνο τους με τα άνευ ουσία λόγια τους υποτιμώντας για άλλη μια φορά την νοημοσύνη του κόσμου.. Τότε, έγραψα το «Who are You», ως μια ειρωνική απάντηση (.. « Who are you to spread lies, who are you to decide for me, puppets of the real crimes ».. ). Αλλά και σε άλλα κομμάτια του δίσκου όπως το « Hollow Lives » ή το « Gazstation » υπάρχει μια κυνική ματιά στην επικαιρότητα η οποία προφανώς επηρρεάζει και τους στίχους αλλά και το ύφος των κομματιών.

Στήστε μας το dream performance σας, είτε είναι εφικτό είτε φανταστικό. Με ποιους συναδέλφους έλληνες ή όχι, σε ποιο χώρο/σκηνή/στάδιο και με τι μουσικές?
Το «dream perfomance » θα μπορούσε να είναι σκηνοθετημένο από τον David Lynch, στο Wembley του Λονδίνου. Με ένα line up πολυδιάστατο!: από έναν jazz πιανίστα, τους Kronos Quartet, μπάντες όπως τους Metronomy και τους Who Made Who, με λαβύρινθους - αίθουσες στο χώρο όπου θα μπορούσες να ακούσεις σε διαφορετικά σημεία dj sets από Nicolas Jaar, Trentemoller, Maceo Plex ή και τον Kavinsky, και με ένα κοινό ευτυχισμένο και ενθουσιώδες που βρίσκεται εκεί ! Φανταστικό δεν είπαμε ?

Αποκαλύψτε μας μια ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής σας φύσης.
Ο παλιομοδίτικος ρομαντισμός μου. Με εκνευρίζει !

Στα χρόνια παρουσίας σας στο μουσικό στερέωμα τι δε μπορείτε με τίποτα να αγαπήσετε?
Δεν μπορώ να αγαπήσω τους «επαγγελματίες » μουσικούς που γράφουν μουσική για άλλους λόγους πέρα της εσωτερικής τους ανάγκης. Δεν τους θεωρώ καλλιτέχνες.

Και τι δεν παύει να σας γοητεύει?
Η μαγεία της μουσικής σε όλα της τα επίπεδα.

Και τέλος, αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης, ποιο θα ήταν αυτό?
Το «bolero » του Ravel.