Πιο επίκαιρο από ποτέ, το νέο θεατρικό έργο της Χρύσας Σπηλιώτη που ανεβαίνει στο ''Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104” στα Εξάρχεια, συνιστά ένα μωσαϊκό της σύγχρονης κοινωνίας της κρίσης , δοσμένο, όμως, πάντα με χιούμορ : “Γιατί το χιούμορ μπορεί να χαλαρώνει τον θεατή τόσο, ώστε να δέχεται ν' ακούσει και ν' αντιμετωπίσει τις πιο σκληρές αλήθειες” τονίζει η συγγραφέας που μας μιλά για όλα στη συνέντευξη που ακολουθεί...
Ας αρχίσουμε ανάποδα : Γιατί πιστεύετε θα πρέπει να δει ένας θεατής τη συγκεκριμένη παράσταση σε ένα τόσο ''γεμάτο'' θεατρικό τοπίο;
Θα ήταν μεγάλη και επηρμένη κουβέντα εκ μέρους μου να πω ότι "πρέπει" ένας θεατής να δει τη δική μας παράσταση, ειδικά σε μια τόσο πλουραλιστική και πολυφωνική θεατρική πρωτεύουσα, όπως πολύ σωστά λέτε. Ίσως να υπάρχουν όμως τόσες πολλές θεατρικές φωνές, γιατί υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες κοινού, με διαφορετικά γούστα για το θέατρο. Εμείς λοιπόν απευθυνόμαστε κατ' αρχάς στο είδος του κοινού που μπαίνει στην περιπέτεια να δει μια κωμωδία που του θυμίζει τα προβλήματά του (ή ακόμα και μπαίνει στην καρδιά των προβλημάτων του) κι όχι μια κωμωδία που τον κάνει να ξεχαστεί.
Ποιό ήταν το ερέθισμα για να γράψετε το ''Ποιός κοιμάται απόψε;”
Η κρίση και τα αδιέξοδα που μας έχει δημιουργήσει. Το χάος που βιώνουμε, η ρημαγμένη μας πόλη και πατρίδα. Το να γελάσουμε, να ξεκαρδιστούμε αν είναι δυνατόν με όσα μας πονάνε, γιατί αυτό μπορεί να ανακουφίζει, να λυτρώνει, ίσως και να μας κάνει να δούμε τα πράγματα από κάποια απόσταση, οξύνοντας την κρίση μας.
Πολλοί λένε ότι μέσα από την κωμωδία μπορούν να ειπωθούν τα πιο σημαντικά και σοβαρά πράγματα...Το πιστεύετε ; Το προσπαθείτε μέσα από τα έργα σας ;
Ναι, το πιστεύω απόλυτα πως μέσα απ' την κωμωδία μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα. Άλλωστε είναι ο τρόπος μου. Όλα μου τα έργα τα χαρακτηρίζω κωμωδίες, παρ' όλο που στην ουσία τους μόνο κωμωδίες δεν είναι.Πιστεύω πως είναι σημαντικό το όπλο του χιούμορ. Να μπορεί να χαλαρώνει κανείς τον θεατή τόσο, ώστε να δέχεται ν' ακούσει και ν' αντιμετωπίσει τις πιο σκληρές αλήθειες.
Πιστεύατε ένα χρόνο μετά τη συγγραφή του έργου ότι θα ήταν τόσο επίκαιρο ; (Τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα των αστέγων που θίγει).
Υπήρχε εξ' αρχής το στοιχείο της επικαιρότητας στο έργο, αλλά είχα τραβήξει τα γεγονότα πολύ παραπάνω πιστεύοντας πως αυτά στα οποία αναφέρεται, θα έρθουν κάποια χρόνια αργότερα. Τα γεγονότα δυστυχώς όμως μας πρόλαβαν πολύ πιο γρήγορα.
Με τόσα ερεθίσματα που υπάρχουν πλέον για έναν καλλιτέχνη, ποιά ιδιότητα σας υπερισχύει ; Αυτή του ηθοποιού, του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη ;
Σίγουρα του συγγραφέα. Με την ηθοποιία έχω πάψει να ασχολούμαι από καιρό, γιατί δεν μπορώ να κρατάω δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, προσωπικά δεν μπορώ να τα συνδυάσω και τα δύο. Άλλωστε εδώ και χρόνια προτιμώ τη συγγραφή απ' οτιδήποτε άλλο. Η σκηνοθεσία μπορεί να συνδυαστεί γιατί έπεται της γραφής, αλλά τις περισσότερες φορές προτιμώ να είναι άλλος ο σκηνοθέτης, εμπλουτίζοντας με διαφορετική ματιά το κείμενο. Στην προκειμένη περίπτωση, προτίμησα να το σκηνοθετήσω εγώ, γιατί σε πρώτη όψη το έργο μπορεί να φανεί χαοτικό και κάποιος σκηνοθέτης που δεν είχε παρακολουθήσει πολύ στενά την προσωπική διεργασία με την οποία δημιουργήθηκε, μπορεί να μπερδευόταν ή να το οδηγούσε σε χαοτική επίσης παράσταση. Τουλάχιστον είχα αυτό το φόβο.
Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου ;
Το να υπάρξει ενότητα και τάξη στο χάος των μικρών διαφορετικών σκηνών και καταστάσεων, συμπληρώνοντας με την τελική σκηνή το πολύχρωμο μωσαϊκό της ζωής μας στη σύγχρονη Αθήνα και της αγωνίας όλων μας για το μέλλον.
Υπάρχει κάποιος απο τους ήρωες που είναι ''ήρωας της διπλανής πόρτας'' ; Κάποιος που μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει ο θεατής ;
Νομίζω πως όλοι τους είναι ήρωες της διπλανής πόρτας, αναγνωρίσιμα πρόσωπα, έστω κι αν αποδίδονται με μια ηθελημένη υπερβολή εκ μέρους των ηθοποιών χάριν της κωμωδίας αλλά και του ύφους του κειμένου. Γιατί σ' αυτό το έργο δεν υπάρχουν ακριβώς χαρακτήρες αλλά τύποι ανθρώπων. Τύποι που οι ηθοποιοί κλήθηκαν να τους αποδώσουν σε μια χρυσή τομή. Απ' τη μια μεριά αντιμετωπίζοντάς τους σχεδόν σαν καρτούν κι απ' την άλλη διαποτίζοντάς τους με αληθινή ανθρώπινη αγωνία. Ήταν δύσκολο εγχείρημα, αλλά υπήρξα πολύ τυχερή. Γιατί η Λένα Γιάκα, η Αγγελική Δημητρακοπούλου, η Καλλιρρόη Μυριαγκού και ο Σήφης Πολυζωίδης είναι τέσσερις σημαντικοί ρολίστες που καταφέρνουν εκτός όσων προανέφερα, να χειριστούν σαράντα ρόλους επί σκηνής, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στο κοινό πως βλέπει μπρος του έναν πολυπληθή θίασο.
Τελικά η οικονομική κρίση έχει βοηθήσει το θέατρο ή έχει βάλει εμπόδια ; Ποιά η δική σας άποψη ;
Στη δημιουργία ποτέ καμιά κρίση δεν στάθηκε εμπόδιο. Γιατί τα προβλήματα των ανθρώπων και των κοινωνιών ήταν πάντα η τροφή και η έμπνευση των καλλιτεχνών όλου του κόσμου. Αλλά αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι πως χωρίς χρήματα δεν μπορούν ν' ανέβουν ούτε και να συντηρηθούν παραστάσεις. Δυστυχώς. Επομένως μας περιμένουν σίγουρα δύσκολοι καιροί και στο θέατρο.
