Στις 8 Σεπτεμβρίου 2011 έγιναν τα εγκαίνεια της 3ης ατομικής έκθεσης της Su-Mei Tse στη γκαλερί Α.Δ. Η καλλιτέχνις θα παρουσιάσει μια σειρά καινούριων έργων τα οποία ερευνούν την έννοια του χρόνου, του ρυθμού και της ανάσας μέσα από το προσωπικό βίωμα (στο ίδιο πνεύμα με το έργο Chambre Sourde που παρουσιάστηκε στη Μπιενάλε Βενετίας το 2003) αλλά αυτήν τη φορά μέσα από τη θεματολογία των αναμνήσεων.
Στον 1ο όροφο της γκαλερί έργα όπως η φωτογραφία Trees and Roots #1, ή η γλυπτική εγκατάσταση Stille Disco παρουσιάζονται σαν νεκρές φύσεις που μοιάζουν να έχουν παγώσει στον χρόνο, άψυχες, καταδικασμένες στο παρελθόν. Το Stille Disco ανακαλεί αντιθετικές μνήμες και συνειρμούς: από την μιά την χορευτική ένταση της disco και από την άλλη την παγερή ακαμψία της πέτρας παράγοντας έτσι μία «αρχαιολογία» της νεότητάς μας. Πάνω από το γλυπτό, υπάρχει ένα light box με την ένδειξη “NOW” (“ΤΩΡΑ”) το οποίο αναβοσβήνει ρυθμικά σαν ρολόι που μετρά το χρόνο επαναφέροντας τον θεατή στην πραγματικότητα, θυμίζοντας μας την εφήμερη ύπαρξη μας στην γη.
Το Trees and Roots #1 είναι το πρώτο από μία σειρά φωτογραφιών που δείχνουν δέντρα με πακεταρισμένες ρίζες,τα οποία περιμένουν να φυτευθούν σε ένα καινούριο περιβάλλον. Η σύνθεση των εικόνων μάς θυμίζει αυτήν των κλασσικών νεκρών φύσεων της ζωγραφικής, αλλά η αντιστροφή των χρωμάτων και της ματιέρας, κάνουν τα έργα να μοιάζουν με μεγάλα φωτογραφικά αρνητικά δίνοντας έμφαση στην «νεκρή» χρονική στιγμή, αυτήν την εύθραυστη στιγμή της προσδοκίας, πριν το καινούριο φύτευμα.
Η εικόνα, τελικά, εγείρει το ερώτημα των δικών μας ριζών.
Στον ίδιο χώρο παρουσιάζεται το έργο Silent Party, στο οποίο η καλλιτέχνις αντικαθιστα την γνωστή μας ντισκο-μπάλα με τα καθρέπτακια που γύριζε πάνω από την πίστα των παλιών discotheques. με τρία άηχα μεγάφωνα. Το υλικό των λευκών μεγαφώνων μοιάζει να έχει απορροφήσει εντελώς τον ήχο αφήνοντας το πάρτυ σιωπηλό. Αυτά τα μεγάφωνα από «χιόνι» αποτελούν επίσης αναφορά στο ενδιαφέρον της Su-Mei Tse για τον «λευκό ήχο», τον «σιωπηλό θόρυβο» που κάνουν οι δίσκοι βινυλίου στο πικάπ.
Η νέα εγκατάσταση Time lapse, shifted, ένα έργο που πραγματοποιήθηκε in situ δίνει μια νέα κατεύθυνση στην αίσθηση της μνήμης. Λειτουργεί σύμφωνα με το πνεύμα μιας στιγμής «déjà vu», μια εμπειρία που έχουμε όλοι βιώσει στη ζωή μας, την εμπειρία του να νιώθει κανείς σίγουρος ότι έχει ήδη δει μια τρέχουσα κατάσταση, παρότι οι ακριβείς συνθήκες της προηγούμενης κατάστασης είναι αβέβαιες και ήταν ίσως φανταστικές. Την καλλιτέχνιδα ενδιαφέρει αυτή η σουρεαλιστική και παράξενη στιγμή, όπου το όριο μεταξύ παρόντος και παρελθόντος φαίνεται να διαλύεται. Το παρελθόν παρουσιάζεται ως μια πλατφόρμα, σαν μια φωτογραφία του δαπέδου της γκαλερί το οποίο ξετυλίγεται και ξεθώριαζει στο φόντο...
Στον 2ο όροφο της γκαλερί η καλλιτέχνις παρουσιάζει την video-εγκατάσταση Vertigen de la Vida (Ίλιγγος της Ζωής) την οποία έχει συλλάβει σε συνεργασία με τον Jean-Lou Majerus και την οποία έδειξε τον περασμένο Μάϊο στην Foundaciό Jοan Mirό της Βαρκελώνης. Η εγκατάσταση αποτελείται από δύο βιντεο-προβολές: μία που δείχνει ένα καρουζέλ που περιστρέφεται με τα φώτα του να αναβοσβήνουν στο ρυθμό της μουσικής χωρίς καμία ανθρώπινη παρουσία και ένα που παρουσιάζει την επιφάνεια ενός βινυλίου που περιστρέφεται ατελείωτα κάνοντας έναν ήχο σαν να ραγίζει τη σιωπή.
Η βίντεο εγκατάσταση Vertigen de la Vida είναι μια συνέχεια των πρόσφατων έργων που μιλούν για ένα ορισμένο ταξίδι πίσω στο χρόνο και πίσω σε διάφορες μνήμες που είναι πια θολές. Παραπέμποντας σε μία από τις πρώτες ταινίες Dada του 1923, το πειραματικό βουβό φιλμ του Man Ray Le retour à la raison, η Su-Mei Tse ερμηνεύει αυτές τις εντυπώσεις μέσα από εικόνες και ήχους. Η τρίλεπτη ταινία περιλαμβάνει κάποιες καταπληκτικές και υποβλητικές εικόνες. Αποτελείται από διάφορες ποιότητες που ξαναζωντανεύουν, τις οποίες ο Man Ray αποκαλούσε «rayographs» τα οποία επέκτεινε σε κινούμενες εικόνες. Σε μια πολύ σύντομη σκηνή, η ταινία περιλαμβάνει νυχτερινές σκηνές από τα φώτα σε ένα λούνα παρκ. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της κίνησης του καρουζέλ είναι η έμπνευση για το Vertigen de la vida. Το «remake» αυτής της συγκεκριμένης στιγμής διαδραματίζει τον κύριο ρόλο στο βίντεο. Η ιδέα μιας εκτεταμένης στιγμής «déjà-VU», μια συνεχής κυκλική κίνηση των φώτων, σαν ένα μουσικό κομμάτι που κινείται στη σιωπή, γυρίζοντας και αλλάζοντας παράλληλα με την ηχητική επένδυση.
Για τη μουσική σε αυτό το έργο, η Tse συνεργάστηκε με τον βασισμένο στη Νέα Υόρκη μουσικό και συνθέτη Giancarlo Vulcano ο οποίος έγραψε και έπαιξε το μουσικό κομμάτι για αυτό το έργο, εκφράζοντας την ιδέα των θολωμένων και άυλων αναμνήσεων με τη σύσταση μιας συνεχούς κυκλικής ροής. Λευκές στρογγυλές λάμπες αντικαθιστούν τα καθίσματα του καρουζέλ, και αντικαθιστούν τις νότες ενός μουσικού κομματιού πάνω στην παρτιτούρα. Η απεικόνιση της παρτιτούρας παρουσιάζεται σαν μια σειρά από λευκές λάμπες οι οποίες γυρνάν στο ρυθμό της μουσικής. Όπως και στο βίντεο Mistelpartition (Mistle Score) του 2006,τα φώτα στο βίντεο αντιστοιχούν στη μουσική, σαν νότες οι οποίες τραγουδούν μια μελωδία. Στην οθόνη δίπλα, ένα δεύτερο βίντεο παρουσιάζει ένα βινύλιο το οποίο κινείται ασταμάτητα σε ένα παλιό πικάπ. Το κοντινό πλάνο της βελόνας που κάνει έναν λευκό θορύβο σαν τρίξιμο, τονίζει την ατμόσφαιρα μιας στιγμής από το παρελθόν, που παίζει τη μουσική με τα φώτα που χορεύουν…
Η Su-Mei Tse έχει οργανώσει στους δύο χώρους της γκαλερί ένα πολύ προσωπικό πάρτυ που φέρνει στην επιφάνεια μύχιες μνήμες, στιγμές ζωής που μπορούν να ξαναζωντανέψουν.
Για την σύλληψη της έκθεσης η Su-Mei Tse συνεργάστηκε με τον σύντροφό της Jean-Lou Majerus, τον οποίο θα επιθυμούσε να ευχαριστήσει για την τεράστια στήριξή του, υπομονή και κατανόηση.
Διάρκεια έκθεσης 8 Σεπτεμβρίου – 12 Νοεμβρίου 2011
