Μία απο τις πιο όμορφες, αισθαντικές αλλά γερές φωνές που έχει να επιδείξει η ελληνική μουσική σκηνή, που συνδυάζει το μέταλλο με τον τσαμπουκά ανάλογα με την ερμηνεία, μία απο τις πιο αξιοπρεπείς παρουσίες του χώρου, η Ελένη Πέτα, μας μιλάει για το Duende, την εξέλιξή της, τα μουσικά πράγματα και την ιδανική της παράσταση. Ξέρει που πατάει, ξέρει τι θέλει και πώς να το κατακτά. Εξελίσσεται και μαζί με εκείνη και οι fan της, όπως αρμόζει σε κάθε καλλιτεχνη που σέβεται τον εαυτό του. Απολαύστε την! (Και χειροκροτήστε την)

Ε.Σ.

Πώς προέκυψε η ιδέα για το Duende?

Η ιδεα γεννήθηκε, όταν πριν από 2 χρόνια περίπου συνάντησα τον Παναγιώτη Μάργαρη σε μια κοινη συναυλία. Ήταν ο πρώτος που μου εξέφρασε την επιθυμία του να κάνει μια δουλειά με ξένα τραγούδια και συγκεκριμένα από τη rock μουσική σκηνή. Επειδή υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια και εκτίμηση, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε πάνω σ’ αυτήν την ιδέα. Βέβαια στο πέρασμα του χρόνου καταλάβαμε ότι θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε ένα ρεπερτόριο από διάφορες χώρες και από διαφορετικά είδη μουσικής. Έτσι γεννήθηκε το Duende. Ένα ρεπερτόριο από γνωστά τραγούδια, διασκευασμένα και ενορχηστρωμένα με την δική μας άποψη.

Πόσο θα διαρκέσουν αυτές οι εμφανίσεις?
Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε αυτή η δουλειά και βλέποντας την αποδοχή του κόσμου, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να επισκεφτούμε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Έτσι ξεκινώντας από το χειμώνα με τις παραστάσεις στο θέατρο Κάππα, συνεχίζουμε με καλοκαιρινή περιοδεία και σκοπός μας είναι το χειμώνα να βρούμε ένα χώρο για να παίζουμε σταθερά.

Νιώθετε ότι είναι η καλύτερη παράσταση της καριέρας σας?
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε εξέλιξη, ειδικά τα τελευταία χρόνια και θεωρώ ότι είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες περιόδους της καλλιτεχνικής μου ύπαρξης.

Αν έπρεπε να επιλέξετε μία, ποια θα λέγατε ότι είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στο χαρακτήρα σας ή στον τρόπο που αντιμετωπίζετε τα πράγματα, από τα ΜΠΛΕ ΤΑΞΙΔΙΑ μέχρι σήμερα?
Το ότι εμπιστεύομαι πια το ένστικτο μου, έχω πολύ περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο μου και νιώθω σίγουρη για τις επιλογές μου.

Πώς νιώθετε με τη σημερινή μουσική κατάσταση? Είναι ευτυχές ή δυστυχές το γεγονός ότι βγαίνουν ασταμάτητα νέοι καλλιτέχνες από reality, παιχνίδια, talent shows κτλ?
Το τοπίο ξεκαθαρίζει! Έτσι νιώθω. Υπάρχει μια στροφή σε πιο ουσιαστικά πράγματα και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο. Τώρα για τα talent show, δεν έχω να σας πω και πολλά πράγματα. Είναι απλά παιχνίδια που εξυπηρετούν αλλά συμφέροντα. Όπως υπάρχουν και οι εκπομπές μαγειρικής, κηπουρικής, χορού κ.τ.λ. Δε βλέπω δηλαδή να παίζουν κάποιο ρόλο στα μουσικά πράγματα της χώρας μας!

Θα γινόσασταν κριτής σε κάποιο talent show?
Δε μου αρέσει να κρίνω. Όχι! ούτε να δίνω συμβουλές! Και γνωρίζω πολύ καλά πως σ’ αυτά τα παιχνίδια δε σε θέλουν απλά για να κρίνεις!

Κατανοώ ότι αγαπάτε κάθε μία ερμηνεία και παραγωγή.. αλλά θα ξεχωρίζατε εσείς κάποιο κομμάτι από τον τελευταίο σας δίσκο, κάποιο από όλα που μιλάει στην καρδιά σας λίγο περισσότερο?
Το αγαπημένο μου για αυτήν την περίοδο είναι το “I go to sleep”, γιατί πιστεύω πως πέτυχε απόλυτα η διασκευή που του κάναμε και κατορθώνει να με βάζει κάθε φορά που το ακούω, σε μια πολύ όμορφη διάθεση.

Κρατάτε ένα πολύ σεμνό και χαμηλό προφίλ, μη απασχολώντας τον Τύπο πολύ συχνά. Νομίζετε ότι αυτό μπορεί και να σας έχει βλάψει κάποιες στιγμές?
Δε νομίζω! Όταν βγαίνει μια καινούρια δουλειά, κάθε άλλο παρά κρύβομαι.
Τώρα όσον αφορά την προσωπική μου ζωή, δε νομίζω ότι σαν καλλιτέχνης ανήκω στο star system της χώρας μας!

Στήστε μας μία ιδανική παράσταση - εκτός του Duende. Με ποιους συναδέλφους, σε ποιο venue και με τι μουσικές?
Μου αρέσει πολύ ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, γιατί δεν επαναλαμβάνεται και κάθε φορά που τον βλέπω, παρόλο που στηρίζει αποκλειστικά το δικό του ρεπερτόριο, είναι διαφορετικός. Θα ήθελα λοιπόν να κάναμε μια συναυλία σε ένα ανοιχτό θέατρο, όπου τόσο αυτός όσο κι εγώ θα τραγουδούσαμε τραγούδια πέρα από το προσωπικό μας ρεπερτόριο και από διάφορα είδη, γιατί όχι και Jazz ακόμη!

Και μία τελευταία ερώτηση...Αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης ποιο θα ήταν αυτό?
«Το Χαμόγελο της Τζοκόντα» του Μάνου Χατζιδάκι.