Δεκατέσσερις σκηνές συνθέτουν το έργο, Στο Μπορντέλο-Μια Ελεγεία στην Αθωότητα , που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Άνοιξης. Δεκατέσσερις σκηνές που εκτυλίσσονται σε ύποπτα μπαρ και φτηνά ξενοδοχεία. Πρόκειται για μια σύνθεση κειμένων των Γκοντάρ, Απολλιναίρ, Μπάροουζ, Εγκογιάν, Ιονέσκο, Πόε και Φάσμπιντερ. Κεντρικό πρόσωπο ένα κορίτσι, που μετά το βιασμό της, αναγκάζεται να κάνει πεζοδρόμιο.
Η δράση του έργου είναι αρκετά αφαιρετική, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεται ο σκηνοθετικός στόχος. Αν και ο θεατής υποψιάζεται το κίνητρο, μάλλον δυσκολεύεται να κατανοήσει τις καλλιτεχνικές προθέσεις. Πάντως υπήρξαν αρκετά στοιχεία, όπως η κινηματογραφική φόρμα της παράστασης και η μουσική επένδυση και αλληλουχία, που είχαν δύναμη και αποτέλεσμα. Ξεχωρίσαμε τις σκηνές της φωτογράφησης, της νομοθεσίας και το live-show στο καμπαρέ "Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος". Ωραίο το βίντεο με την Μπριζίτ Μπαρντό και τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, για τα δικαιώματα του οποίου, ο Ιάκωβος Δρόσος επιστράτευσε την Ιζαμπέλ Ατζανί. Σημαντικό ρόλο, ειδικά σε αυτήν την παράσταση, παίζουν οι φωτισμοί. Δυστυχώς όμως, η δουλειά του Γιάννη Μαργαρίτη είναι έξω από την ατμόσφαιρα του θεάματος.
Ως προς το γυμνό, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, δεν είναι σοκαριστικό. Μάλλον επειδή ο σκηνοθέτης έχει φροντίσει οι ηθοποιοί να είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με αυτό που κάνουν. Έτσι τα σώματά τους έχουν τη νωχελική χαλαρότητα ενός γυμνού σώματος, που δε νοιώθει ντροπή και αμηχανία. Και το σπουδαιότερο το γυμνό το επιτάσσει η ίδια η σύλληψη του έργου.
Η κεντρική ηρωίδα των 14 σκηνών, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, έχει καλές και λιγότερο καλές σκηνές. Μελαγχολικά αθώα στα κινηματογραφικά παγώματα, γοητευτική στα κομμάτια, που συνυπάρχει ο χορός.
"Αληθινές" παρουσίες δήλωσαν η Μαρία Γουλά -από την πρώτη κιόλας σκηνή της- και ο ευαίσθητος Γιώργος Γεμελιάρης.
Μάθαμε ότι η αστυνομία απαγόρευσε τις μεταμεσονύχτιες λόγω περίεργης καταγγελίας που εδέχθη. Απίστευτο, κι όμως αληθινό!