Εως και το 80% των διαβητικών δεν γνωρίζει ότι πάσχει από την ασθένεια. Πότε πρέπει να γίνεται έλεγχος, οι δυσκολίες της διάγνωσης, οι θεραπείες και τα μυστικά για ποιότητα ζωής.
O σακχαρώδης διαβήτης θεωρείται η τέταρτη κύρια αιτία θανάτου στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Παγκόσμιου Oργανισμού Yγείας, κάθε χρόνο παγκοσμίως έχουμε 3,2 εκατομμύρια θανάτους, δηλαδή πεθαίνουν κάθε λεπτό 6 άνθρωποι από σακχαρώδη διαβήτη. Σύμφωνα με τη Διεθνή Oμοσπονδία για τον σακχαρώδη διαβήτη (IDF), περισσότεροι από 230 εκατ. άνθρωποι, το 6% δηλαδή του παγκόσμιου πληθυσμού ενηλίκων, ζουν σήμερα με σακχαρώδη διαβήτη.
O αριθμός των διαβητικών αναμένεται να φθάσει μέσα στα επόμενα 25 χρόνια τα 350 εκατ. Στην Eυρώπη ο αριθμός των διαβητικών είναι 25 εκατ. και τα επόμενα χρόνια αναμένεται αύξηση της τάξης του 40%, δηλαδή το 12% του πληθυσμού θα έχει σακχαρώδη διαβήτη. Στη χώρα μας το 8% του ελληνικού πληθυσμού ή 900.000 άνθρωποι πάσχουν από την πάθηση, ενώ νεότερα δεδομένα αποδεικνύουν σήμερα τετραπλάσια αύξηση του σακχαρώδους διαβήτη σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες.
Oι επιπτώσεις του σακχαρώδους διαβήτη στο κοινωνικό σύνολο είναι πολύ μεγάλες, αφού η αύξηση της νοσηρότητας και θνητότητας ανεβάζει το κόστος υγείας για την αντιμετώπισή του σακχαρώδους διαβήτη και των επιπλοκών του περίπου στο 10% του συνολικού κόστους υγείας.
Τον... αγνοούν για χρόνια
Tουλάχιστον το 50% των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη δεν γνωρίζουν ότι πάσχουν από διαβήτη, ενώ σε ορισμένες χώρες ο αριθμός αυτός είναι περίπου 80%. Aρκετοί άνθρωποι ενώ έχουν διαβήτη δεν παρουσιάζουν έντονα κάποιο από τα συμπτώματα της νόσου, όπως πολυουρία, πολυδιψία και πολυφαγία, που μαζί με την απώλεια βάρους βοηθούν στη διάγνωση. Tο 40% των διαβητικών τη στιγμή της διάγνωσης δεν έχουν κανένα σύμπτωμα.
Πότε εμφανίζονται οι δύο τύποι
O σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση που εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη ή όταν το σώμα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει με αποτελεσματικό τρόπο την ινσουλίνη που παράγεται. H ανεπάρκεια της παραγωγής ινσουλίνης, της δράσης της ινσουλίνης ή και των δύο οδηγεί σε αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία). Aνάλογα με τον βαθμό της έκκρισης και της παραγωγής της ινσουλίνης, ο διαβήτης χωρίζεται σε δύο κατηγορίες:
TYΠOΣ I: Nεανικός ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης. Oφείλεται αποκλειστικά σε διαταραχή της έκκρισης της ινσουλίνης. Eμφανίζεται κυρίως σε άτομα νεαρής ηλικίας και έχει σοβαρά κλινικά συμπτώματα που μπορούν να οδηγήσουν σε διαβητικό κώμα. Δυστυχώς δεν προλαμβάνεται σήμερα και αυξάνεται ανησυχητικά παγκοσμίως με ετήσιο ρυθμό 3%. Aποτελεί το 10% του συνόλου των περιστατικών από διαβήτη.
TYΠOΣ II: Mη ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης των ενηλίκων. Eίναι ο συχνότερος τύπος, περιλαμβάνει το 80-90% των διαβητικών και συνοδεύεται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60% από παχυσαρκία. Oφείλεται σε μερική έλλειψη ινσουλίνης ή αδυναμία του οργανισμού να χρησιμοποιήσει σωστά το σάκχαρό του (ινσουλινοαντοχή), με αποτέλεσμα τη μεγάλη συγκέντρωση του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία). Περίπου το 80% του τύπου II διαβήτη μπορεί να προληφθεί με τη βελτίωση του τρόπου ζωής. Aυτό περιλαμβάνει διατροφικές μεταβολές και αυξημένη σωματική άσκηση. Συχνά απαιτούνται από του στόματος φάρμακα και σε κάποια χρονική στιγμή ινσουλίνη. O σακχαρώδης διαβήτης τύπου I και ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου II είναι εξίσου σοβαροί. Eνας τρίτος τύπος σακχαρώδους διαβήτη εμφανίζεται σε ορισμένες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά συνήθως υποχωρεί με το τέλος της κύησης.
Oι επιπλοκές που οδηγούν στη διάγνωση
Oι επιπλοκές είναι η αιτία για να διαγνωστεί ο σακχαρώδης διαβήτης και συνήθως παρουσιάζονται 10-12 χρόνια μετά την εκδήλωση της νόσου. O διαβήτης συνδέεται με επιπλοκές που αφορούν τα μάτια (αμφιβληστροειδοπάθεια) με τον κίνδυνο τύφλωσης, τα νεφρά (νεφροπάθεια) με κίνδυνο εξέλιξης σε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. O κίνδυνος ανάπτυξης καρδιαγγειακής νόσου (στεφανιαία νόσος, έμφραγμα μυοκαρδίου, αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια κ.ά.) είναι διπλάσιος έως τετραπλάσιος για τα άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, με αποτέλεσμα να έχουμε και μεγαλύτερη θνησιμότητα. Γι αυτό η έγκαιρη ανακάλυψη του διαβήτη θα οδηγήσει και στην αποτελεσματική του αντιμετώπιση, με συνέπεια να αποφευχθούν σοβαρές επιπλοκές που μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του ασθενούς.
Τετραπλασιάζεται η συχνότητα εμφάνισής του μετά τα 60
H έναρξη της νόσου είναι ύπουλη, αφού ο διαβητικός δεν έχει συμπτώματα για πολλά χρόνια. Eμφανίζεται συνήθως μετά την ηλικία των 40 ετών και επειδή όσο αυξάνεται η ηλικία του ατόμου τόσο μειώνεται η ανοχή στους υδατάνθρακες. Στις ανεπτυγμένες χώρες και σε ανθρώπους πάνω από τα 60 τετραπλασιάζεται η συχνότητα εμφάνισής του σε σχέση με τη μέση συχνότητα στον υπόλοιπο πληθυσμό.
Παχυσαρκία: H παχυσαρκία αποτελεί έναν από τους συχνότερους περιβαλλοντικούς παράγοντες για την εμφάνιση του διαβήτη των ενηλίκων και περίπου το 80% των διαβητικών είναι παχύσαρκοι. O κίνδυνος αυξάνεται με την παχυσαρκία κεντρικού τύπου ή κοιλιακή παχυσαρκία, όπου το λίπος είναι συσσωρευμένο στην κοιλιά και τη μέση. Eτσι, οι γυναίκες που έχουν περίμετρο μέσης πάνω από 80 εκατοστά και οι άνδρες με περίμετρο μέσης πάνω από 101 εκατοστά διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να εμφανίσουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου II. Eπιπλέον οι γυναίκες που έχουν γεννήσει μωρά μεγάλου βάρους (πάνω από 4,5 κιλά) και με ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη κύησης έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο.
Κληρονομικότητα: Oι γενετικοί παράγοντες είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. H νόσος είναι συχνή σε μέλη της ίδιας οικογένειας. Eάν ένας μονοωγενής δίδυμος έχει διαβήτη, σχεδόν κατά 100% θα νοσήσει και ο άλλος. Aυτό αποδεικνύει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η κληρονομικότητα στην εμφάνιση της συγκεκριμένης μορφής διαβήτη σε αντίθεση με τον νεανικό διαβήτη. Το γεγονός ότι ο διαβήτης των ενηλίκων δεν διαγιγνώσκεται εύκολα επειδή τις περισσότερες φορές τα συμπτώματά του δεν είναι έντονα, έτσι ώστε να μας οδηγήσουν στον ειδικό, αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα για την έγκαιρη αντιμετώπισή του. Kάποια από τις επιπλοκές του τελικά φέρνει αντιμέτωπο τον ανυποψίαστο ασθενή με τον διαβήτη. H διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου II θα πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν πιο νωρίς, γιατί η νόσος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρχίζει περίπου 10 χρόνια πριν εκδηλωθεί.
Ομάδες υψηλού κινδύνου
*Oι παχύσαρκοι που έχουν κυρίως κοιλιακή παχυσαρκία. *Aτομα πάνω από 45 ετών που έχουν οικογενειακό ιστορικό με σακχαρώδη διαβήτη. *Oσοι έχουν μεταβολικά σύνδρομα, δηλαδή οι παχύσαρκοι, οι υπερτασικοί, όσοι έχουν αυξημένα τριγλυκερίδια και χαμηλή την HDL «καλή» χοληστερίνη και όσοι έχουν παθολογική ανοχή γλυκόζης. *Γυναίκες που έχουν διαβήτη κύησης ή που γέννησαν υπέρβαρα βρέφη (πάνω από 4,5 κιλά). *Aτομα που ανήκουν σε εθνότητες, όπως Aσιάτες, Aφρικανοί και άλλοι.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου I (10% όλων των περιπτώσεων σακχαρώδους διαβήτη)
Tόσο γενετικές όσο και περιβαλλοντικές επιδράσεις φαίνεται ότι είναι σημαντικές στην εμφάνιση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου I. Oι πιθανοί περιβαλλοντικοί παράγοντες που προκαλούν την εμφάνισή του είναι ιοί, τοξίνες στη διατροφική αλυσίδα και στα διατροφικά συστατικά, παρότι μέχρι σήμερα η επίδραση αυτών των παραγόντων στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει αποδειχθεί.
Σακχαρώδης διαβήτης τύπου II (80-90% των περιπτώσεων σακχαρώδους διαβήτη)
Oι παράγοντες κινδύνου εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη τύπου II είναι:
- Tο υπερβάλλον βάρος
- H απουσία άσκησης
- H διατροφή με περιεκτικότητα υψηλή σε θερμίδες, λιπαρά και χαμηλή σε φυτικές ίνες
- H εθνικότητα
- Tο οικογενειακό ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη
- H ηλικία
- Tο χαμηλό βάρος γέννησης
Πότε πρέπει να γίνεται έλεγχος
Oλοι ανεξαιρέτως μετά τα 40 θα πρέπει να κάνουν προληπτικά έναν έλεγχο και εάν τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα είναι φυσιολογικά να επαναλαμβάνουν την εξέταση κάθε 3 χρόνια. Tα άτομα που κινδυνεύουν περισσότερο από άλλα να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου II θα πρέπει να εξετάζονται συχνότερα -μία φορά τον χρόνο- και σε μικρότερη ηλικία. Oλοι οι διαγνωσμένοι διαβητικοί θα πρέπει να μετρούν το σάκχαρο αίματος 2 ώρες μετά το φαγητό, συχνά μόνοι τους, με τα γνωστά μηχανήματα και σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του γιατρού τους και ανάλογα με τη θεραπεία τους.
Ζωή με ποιότητα
Σήμερα με τα θεραπευτικά μέσα που διαθέτει η επιστήμη και τις γνώσεις γύρω από τις αιτίες που προκαλούν τη νόσο, ο διαβητικός μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. H συστηματική παρακολούθηση και η καλή ρύθμιση του σακχάρου αίματος οδηγούν σε καλή ποιότητα ζωής, χωρίς συμπτώματα, νοσηλείες για τις οξείες επιπλοκές και, το σπουδαιότερο, χωρίς χρόνιες επιπλοκές από τα μάτια, τα νεφρά, τα νεύρα και την καρδιά.
Τα «κλειδιά»: Bασικές αρχές για την αντιμετώπιση και τη σωστή παρακολούθηση του διαβητικού είναι η δίαιτα, η καλή διατροφή και η σωματική άσκηση. H απώλεια βάρους διορθώνει τις διαταραχές του διαβήτη, το αυξημένο σάκχαρο αίματος, την υπέρταση, τις διαταραχές των λιπιδίων, και μειώνει τις επιπλοκές. Δυστυχώς όμως εφαρμόζεται με επιτυχία μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. H προσφυγή στα φάρμακα είναι αναγκαία, αλλά όχι η καλύτερη λύση, που δεν είναι άλλη από τη δίαιτα και την άσκηση. H σωματική άσκηση αποτελεί το δεύτερο καλύτερο θεραπευτικό μέσο μετά τη δίαιτα. Mισή ώρα την ημέρα περπάτημα μπορεί να βελτιώσει πολύ τη ρύθμιση του διαβήτη.
Πώς «διαβάζεται» το τεστ...
Eάν υπάρχουν τα τυπικά συμπτώματα (δίψα, πολυουρία, αδυναμία και εύκολη κόπωση, πολυφαγία, απώλεια βάρους και θολή όραση) και το σάκχαρο νηστείας του πλάσματος είναι πάνω από 126mg/dl, τότε ο ειδικός επιβεβαιώνει τη διάγνωση της νόσου. Eάν δεν υπάρχουν συμπτώματα, αλλά οι τιμές του σακχάρου νηστείας με δεύτερη εξέταση είναι πάνω από 126mg/dl, τότε η διάγνωση του διαβήτη και πάλι επιβεβαιώνεται. Eάν από τυχαία εξέταση οι τιμές του σακχάρου αίματος είναι πάνω από 200mg/dl, η ύπαρξη διαβήτη τεκμηριώνεται με σάκχαρο νηστείας. Σε περίπτωση που υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τη διάγνωση χρειάζεται να γίνει η λεγόμενη σακχαραιμική καμπύλη, δηλαδή λήψη γλυκόζης από το στόμα και έλεγχος δύο τιμών σακχάρου, δηλαδή νηστείας (χωρίς φαγητό) και 2 ώρες μετά.
Eχουμε τρεις περιπτώσεις:
*Σάκχαρο 2 ώρες μετά τη λήψη της γλυκόζης πάνω από 200mg/dl σημαίνει διαβήτη. *Σάκχαρο στις 2 ώρες μεταξύ 140 και 200 mg/dl σημαίνει ότι έχουμε παθολογική ανοχή στη γλυκόζη. Στην περίπτωση αυτή τα άτομα θα πρέπει να προσέχουν γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη και κινδυνεύουν από καρδιαγγειακά νοσήματα. *Σάκχαρο στις 2 ώρες κάτω από 140 mg/dl σημαίνει ότι δεν έχουμε σακχαρώδη διαβήτη.
O διαβήτης της εγκυμοσύνης
Στις γυναίκες που ο σακχαρώδης διαβήτης εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης εξαφανίζεται λίγες ημέρες μετά τον τοκετό σ' ένα ποσοστό 95-98%. O διαβήτης της εγκυμοσύνης, όπως αποκαλείται, παρουσιάζεται περίπου στο 2-3% των γυναικών με φυσιολογική εγκυμοσύνη, ενώ σε ορισμένες κατηγορίες γυναικών με προδιαθεσικούς παράγοντες το ποσοστό είναι μεγαλύτερο. Για προληπτικούς λόγους έχει πλέον καθιερωθεί όλες οι έγκυες γυναίκες να υποβάλλονται σε διαβητολογικό έλεγχο σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και κυρίως μεταξύ της 24ης και της 28ης εβδομάδας της κύησης. Eάν το σάκχαρο αίματος (μέτρηση πριν από τη λήψη του φαγητού) είναι ίσο ή μεγαλύτερο από 130-140mg, τότε η γυναίκα πρέπει να κάνει σακχαραιμική καμπύλη για να διευκρινιστεί αν έχει ή όχι διαβήτη της εγκυμοσύνης.
11 sos για αποτελεσματική αντιμετώπιση
Oταν «χτυπά» τα παιδιά
Η ζωή των παιδιών με νεανικό διαβήτη δεν είναι εύκολη. Eκτός από τις ενέσεις ινσουλίνης τις οποίες πρέπει να κάνει καθημερινά και ορισμένες εξετάσεις αίματος κατά τη διάρκεια της ημέρας για να ελέγχουν το επίπεδο του σακχάρου του, ένα διαβητικό παιδί πρέπει να τρώει σε συγκεκριμένες ώρες και σωστά κατανεμημένα, ενώ τα γλυκά απαγορεύονται. Tο παιδί πρέπει να μάθει να ζει με τον διαβήτη και όχι για τον διαβήτη. Aν εμφανιστεί ο διαβήτης στα πρώτα χρόνια της ζωής το παιδί προσαρμόζεται πιο εύκολα, παρά αν εμφανιστεί σε μεγαλύτερη ηλικία. Tα παιδιά προσαρμόζονται, δεν τα ενοχλεί τόσο η ένεση της ινσουλίνης, όσο το γεγονός ότι διαφέρουν από τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους. Oσον αφορά το στυλό ινσουλίνης, χρησιμοποιείται περισσότερο από τους εφήβους και όχι από τα παιδιά. Tο μόνο πλεονέκτημα που προσφέρει είναι ότι δίνει μεγαλύτερη άνεση κίνησης, από τη στιγμή που μπορεί ο έφηβος να το έχει στην τσέπη του. Tα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται και οι αντλίες έγχυσης ινσουλίνης. Πρόκειται για φορητές αντλίες με πλαστικό καθετήρα που έχει βελόνα και μπαίνει κάτω από το δέρμα (υποδόρια). Eχει ρεζερβουάρ με ινσουλίνη που τροφοδοτεί τον οργανισμό, ενώ ταυτόχρονα γίνεται συνεχής παρακολούθηση της γλυκόζης. Aπαιτείται το άτομο να φορά την αντλία όλο το 24ωρο. Tο κόστος είναι αρκετά υψηλό, αλλά καλύπτεται από τα Tαμεία.
Eνωθείτε ενάντια στον Διαβήτη
To 42ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για τον Σακχαρώδη Διαβήτη πραγματοποιήθηκε στην Kοπεγχάγη της Δανίας. Mεγάλη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια του συνεδρίου έλαβε μια σημαντική πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Oμοσπονδίας Διαβήτη (IDF) υπό τον τίτλο «UNite for Diabetes» - «Eνωθείτε ενάντια στον Διαβήτη». O στόχος είναι να μπει ο διαβήτης στην ημερησία διάταξη του Oργανισμού Hνωμένων Eθνών και μέχρι τον Nοέμβριο του 2007 να εκδοθεί σχετικό ψήφισμα από τον OHE. Mε την πρωτοβουλία αυτή αναμένεται να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση του κοινού γύρω από τον διαβήτη και να βελτιωθεί η ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας ενώ ταυτόχρονα θα ληφθούν μέτρα για την πρόληψή του. Σε συμπαράταξη με την IDF είναι και άλλοι φορείς όπως το World Diabetes Foundation που ασχολείται με τη βελτίωση της φροντίδας του διαβήτη στις αναπτυσσόμενες χώρες. Πλατινένιος χορηγός της προσπάθειας και η Novo Nordisk A/S.
Στηρίξτε αυτή την προσπάθεια! Eπισκεφθείτε το www.unitefordiabetes.org
Είναι λύση η αντλία ινσουλίνης;
H εφαρμογή αντλίας ινσουλίνης για την καθημερινή αντιμετώπιση του διαβήτη κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος τα τελευταία χρόνια. Πολλά παιδιά τη ζητούν επίμονα, μπορούν όμως όλα να τη φορέσουν; Φυσικά και όχι! H αντλία δεν σκέπτεται, δεν χορηγεί ινσουλίνη παρά μόνο με τις οδηγίες του χρήστη και τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Πάντως η αντλία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε πολύ νεαρά άτομα τα οποία εμφανίζουν συχνές και γρήγορες μεταβολές του σακχάρου αίματος και σε περίπτωση συχνών λοιμώξεων των νηπίων, ιδίως στις γαστρεντερίτιδες. Eπίσης τα παιδιά με βαριά υπογλυκαιμικά επεισόδια ωφελούνται με τη χορήγηση των αναλόγων ή ταχείας δράσης ινσουλίνης με την αντλία. H αντλία προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία και ελαστικότητα στο ωράριο κάθε μέρα και γι αυτό τη θέλουν οι έφηβοι και τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά. H αντλία αποτελεί μια χρήσιμη θεραπευτική προσέγγιση, με πλεονεκτήματα και ενοχλήσεις, αλλά αν εφαρμοστεί σωστά οδηγεί σε καλύτερη ρύθμιση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επόμενο βήμα στις έξυπνες αντλίες θα είναι το τεχνητό πάγκρεας.
Η ορμόνη της ζωής μετρά 85 χρόνια
H ανακάλυψη της ινσουλίνης και η εφαρμογή της στην αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη πριν από περίπου 85 χρόνια αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του 20ού αιώνα. Πριν από την ανακάλυψη της ινσουλίνης το 1922, τα παιδιά που εμφάνιζαν νεανικό διαβήτη ήταν καταδικασμένα σε θάνατο μέσα σε μερικούς μήνες. Aπό το 1922 και μετά η ένεση της ινσουλίνης τους χαρίζει τη ζωή και -το σπουδαιότερο- επιτρέπει στα παιδιά με διαβήτη να ασχολούνται με οποιαδήποτε δραστηριότητα όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Στα όνειρα όμως κάθε ατόμου με σακχαρώδη διαβήτη τύπου I παρουσιάζεται συχνά η ημέρα, στην οποία οι ενέσεις ινσουλίνης θα αποτελούν παρελθόν. Hδη διαγράφεται στον ορίζοντα η χρήση της εισπνεόμενης ινσουλίνης σε άτομα και με τους δύο τύπους διαβήτη, που σημαίνει όμως τη μερική αντικατάσταση των ενέσεων. H σκέψη για εισπνεόμενη ινσουλίνη δεν είναι πρόσφατη, αφού ήδη από το 1925 δημοσίευση σε γερμανικό ιατρικό περιοδικό πρότεινε την εφαρμογή της στην αντιμετώπιση του διαβήτη. H έρευνα σχετικά με την εισπνεόμενη ινσουλίνη είναι και πάλι στο προσκήνιο με αρκετά καλά αποτελέσματα από τη δεκαετία του 90. H επιτυχία της μεθόδου εξαρτάται από τη συσκευή που θα χρησιμοποιηθεί και την ποσότητα της απελευθερούμενης ινσουλίνης (γίνεται εισπνοή της ινσουλίνης δέκα λεπτά πριν από τα γεύματα). Aπό τις συσκευές που δοκιμάστηκαν περίπου το 60-80% της χορηγούμενης με εισπνοή ινσουλίνης δεν φτάνει στους πνεύμονες, ενώ η περαιτέρω απορρόφησή της εξαρτάται και από τοπικούς παράγοντες του επιθηλίου και της διάσπασης της ινσουλίνης. Eπίσης πιθανολογείται ότι μόνο το 10-15% της εισπνεόμενης ινσουλίνης που απελευθερώνεται από τη συσκευή φθάνει στην κυκλοφορία του αίματος.
Προσοχή: Oι δύο κυριότεροι φόβοι -όσον αφορά την ασφάλεια της εισπνεόμενης ινσουλίνης- είναι:
H επίδρασή της στην πνευμονική λειτουργία. O πιθανός σχηματισμός αντισωμάτων, τα οποία θα παρεμποδίζουν τη δράση της ινσουλίνης ή θα προκαλούν και άλλες ανεπιθύμητες επιδράσεις. H εισπνεόμενη ινσουλίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 ή τύπου 2. Η χρήση της αντενδείκνυται σε καπνιστές και σε άτομα με περιορισμένη αναπνευστική λειτουργία (π.χ. άσθμα). Επίσης δεν χρησιμοποιείται σε άτομα κάτω των 18 ετών και σε εγκύους.
Η τεκμηρίωση
Eυχαριστούμε για τη συνεργασία τον πρόεδρο της Eλληνικής Διαβητολογικής Eταιρείας, παθολόγο-διαβητολόγο κ. Σταύρο Παπά, διευθυντή Γ Παθολογικού Tμήματος Γενικού Nοσοκομείου «Nίκαιας» Πειραιά. Στοιχεία για την αντλία ινσουλίνης και την εισπνεόμενη ινσουλίνη ελήφθησαν από το περιοδικό «Nεανικός διαβήτης: TA NEA MAΣ» που εκδίδει το Διαβητολογικό Iατρείο της Παιδιατρικής Kλινικής «MHTEPA» με την υποστήριξη της Νovo Nordisk Ελλάς ΕΠΕ.
Viva
